Η άγνωστη γενοκτονία των Ινδουιστών απο το Ισλάμ: Μια περίοδο 800 ετών απο σφαγές που είναι ακόμη επίσημα μη αναγνωρισμένη από τον σύγχρονο κόσμο.

Το Ισλάμ στην ανατολή, όπως και ο χριστιανισμός στη δύση, προσπάθησε να εξουδετερώσει με βασανιστήρια και σφαγές όλες τις αρχαίες λατρείες και η ιστορία της μεσαιωνικής Ινδίας είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Το ολοκαύτωμα των Ινδουιστών στην Ινδία συνεχίστηκε για 800 χρόνια, έως ότου τα βάναυσα καθεστώτα επιβλήθηκαν ουσιαστικά σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου από τους Σιχ στο Παντζάμπ και τους Ινδουιστικούς στρατούς Μαράθα σε άλλα μέρη της Ινδίας στα τέλη του 1700.

Όταν ακούμε τη λέξη ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε αμέσως το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Σήμερα, με αυξημένη ευαισθητοποίηση και αμέτρητες κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ – πολλοί από εμάς γνωρίζουμε επίσης το Ολοκαύτωμα των ιθαγενών αμερικανικών λαών, τη γενοκτονία των Αρμενικών λαών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα εκατομμύρια των αφρικανών που χάθηκαν κατά τη διάρκεια του δουλεμπορίου στον Ατλαντικό.

Η Ευρώπη και η Αμερική παρήγαγαν τουλάχιστον μερικές χιλιάδες ταινίες που υπογραμμίζουν την ανθρώπινη δυστυχία που προκάλεσε ο Χίτλερ και ο στρατός του. Οι ταινίες εκθέτουν τη φρίκη του ναζιστικού καθεστώτος και ενισχύουν τις πεποιθήσεις και τη στάση της σημερινής γενιάς απέναντι σε αυτά τα καθεστώτα.

Αντιθέτως. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία γνώση του σήμερα για το τι συνέβη σε ανάλογες γενοκτονίες στο παρελθόν, επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των ιστορικών είναι απρόθυμοι να αγγίξουν αυτό το ευαίσθητο θέμα.

Ο Κόσμος φαίνεται είτε να αγνοεί είτε απλά να μην ενδιαφέρεται για τα εκατομμύρια ζωών που χάθηκαν κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος 800 ετών Ινδουιστών, Σιχ και Βουδιστών στην Ινδία.

Ο Ινδός ιστορικός καθηγητής KS Lal εκτιμά ότι ο πληθυσμός των Ινδουιστών στην Ινδία μειώθηκε κατά 80 εκατομμύρια μεταξύ 1000 μ.Χ. και 1525 μ.Χ., μια εξόντωση απαράμιλλη στην παγκόσμια ιστορία. Αυτή η σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων συνέβη σε τακτικές περιόδους κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων αραβικής, αφγανικής, τουρκικής και μογγολικής κυριαρχίας στην Ινδία.

Ο σύγχρονος κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει μια παγκόσμια απειλή από οργανώσεις και ομάδες τρομοκρατών όπως το ISIS, οι Ταλιμπάν και η Αλ-Κάιντα – των οποίων η ιδεολογία μοιάζει ανατριχιαστικά με αυτή των δραστών του ολοκαυτώματος στην Ινδία.

Όσο αγνοούμε αυτά τα αιματηρά διδάγματα του παρελθόντος, η ιστορία έχει μεγάλη πιθανότητα να επαναληφθεί.

Οι ιστορικοί και οι βιογράφοι των στρατών εισβολής και οι μετέπειτα ηγεμόνες της Ινδίας έχουν αφήσει αρκετά λεπτομερή αρχεία για τις φρικαλεότητες που διέπραξαν στις καθημερινές τους συναντήσεις με τους Ινδουιστές.

Αυτά τα ιστορικά αρχεία και η γενοκτονία δεκάδων εκατομμυρίων Ινδουιστών, Σιχ, Βουδιστών και Τζαϊνιστών, οι μαζικοί βιασμοί γυναικών και η καταστροφή χιλιάδων αρχαίων ινδουιστικών/βουδιστικών ναών και βιβλιοθηκών έχουν τεκμηριωθεί και ίσως αφορούν το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα στον κόσμο.

Με την εισβολή στην Ινδία από τον Mahmud Ghazni περίπου το 1000 μ.Χ., άρχισαν οι μουσουλμανικές εισβολές στην ινδική υποήπειρο και κράτησαν αρκετούς αιώνες. Ο Σάχης του Ιράν Ναδίρ Σαχ φημολογείται πως έφτιαξε ένα βουνό από κρανία των Ινδουιστών που σκότωσε μόνο στο Δελχί. Ενώ ο αυτοκράτορας Μπαμπούρ ύψωνε πύργους από ινδουιστικά κρανία στο Khanua όταν νίκησε τον Rana Sanga το 1527 και αργότερα επανέλαβε την ίδια φρίκη αφού κατέλαβε το φρούριο Chanderi. Ο Ακμπάρ ο Μέγας διέταξε την σφαγή 30.000 Rajputs στην Ινδία αφού κατέλαβε το Chithorgarh το 1568.

Αποσπάσματα από σύγχρονους ιστορικούς

Ο Δρ Koenraad Elst στο άρθρο του «Υπήρχε Ισλαμική Γενοκτονία των Ινδουιστών;» αναφέρει:

«Δεν υπάρχει επίσημη εκτίμηση για τον συνολικό αριθμό των νεκρών των Ινδουιστών στα χέρια του Ισλάμ. Μια πρώτη ματιά σε σημαντικές μαρτυρίες από μουσουλμάνους χρονικογράφους υποδηλώνει ότι, πάνω από 13 αιώνες και μια περιοχή τόσο μεγάλη όσο η Υποήπειρος, οι Μουσουλμάνοι Ιεροί Πολεμιστές σκότωσαν εύκολα περισσότερους Ινδουιστές από τα 6 εκατομμύρια του Ολοκαυτώματος. Ο Ferishtha απαριθμεί αρκετές περιπτώσεις όπου οι σουλτάνοι Μπαχμάνι στην κεντρική Ινδία (1347-1528) σκότωσαν εκατό χιλιάδες Ινδουιστές, τον οποίο έθεταν ως ελάχιστο στόχο κάθε φορά που ήθελαν να τιμωρήσουν τους Ινδουιστές. και ήταν μόνο μια τρίτης τάξεως επαρχιακή δυναστεία.

Οι μεγαλύτερες σφαγές έγιναν κατά τη διάρκεια των επιδρομών του Mahmud Ghaznavi (περίπου 1000 μ.Χ.). κατά τη διάρκεια της πραγματικής κατάκτησης της Βόρειας Ινδίας από τον Μοχάμεντ Γκόρι και τους υπολοχαγούς του (1192 κ.εξ.). και υπό το Σουλτανάτο του Δελχί (1206-1526).

Γράφει επίσης στο βιβλίο του «Η άρνηση στην Ινδία»:

«Οι μουσουλμανικές κατακτήσεις, μέχρι τον 16ο αιώνα, ήταν για τους Ινδουιστές ένας καθαρός αγώνας ζωής και θανάτου. Ολόκληρες πόλεις κάηκαν και οι πληθυσμοί σφαγιάστηκαν, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς σε κάθε εκστρατεία και παρόμοιους αριθμούς να εκτοπίζονται ως σκλάβοι. Κάθε νέος εισβολέας έφτιαχνε (συχνά κυριολεκτικά) τους λόφους του από ινδουιστικά κρανία. Έτσι, την κατάκτηση του Αφγανιστάν το έτος 1000 ακολούθησε η εξόντωση του ινδουιστικού πληθυσμού. η περιοχή εξακολουθεί να ονομάζεται Hindu Kush, δηλαδή ινδουιστική σφαγή».

Απόσπασμα απο τον Will Durant στο βιβλίο του το 1935 «The Story of Civilisation: Our Oriental Heritage» (σελίδα 459):

«Η κατάκτηση της Ινδίας απο το Ισλάμ είναι μία απο τις πιο αιματηρές στιγμές στην ιστορία. Οι ισλαμιστές ιστορικοί και μελετητές έχουν καταγράψει με περηφάνια τις σφαγές των Ινδουιστών, τις απαγωγές γυναικών και παιδιών Ινδουιστών σε σκλαβοπάζαρα και την καταστροφή ναών που πραγματοποιήθηκαν από τους πολεμιστές του Ισλάμ κατά το 800 μ.Χ. έως το 1700 μ.Χ. Εκατομμύρια Ινδουιστές εξισλαμίστηκαν με την βία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου».

Ο Francois Gautier στο βιβλίο του «Rewriting Indian History» (1996) έγραψε:

«Οι σφαγές που διαιωνίζονται από τους μουσουλμάνους στην Ινδία είναι απαράμιλλες στην ιστορία, μεγαλύτερες από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί. ή απο την σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους και πιο εκτεταμένη ακόμη και από τη σφαγή των γηγενών πληθυσμών της Νότιας Αμερικής από τους εισβολείς Ισπανούς και Πορτογάλους».

Ο Alain Danielou στο βιβλίο του Histoire de l’ Inde γράφει:

«Από τη στιγμή που άρχισαν να φτάνουν οι μουσουλμάνοι, γύρω στο 632 μ.Χ., η ιστορία της Ινδίας μετατρέπεται σε μια μακρά, μονότονη σειρά δολοφονιών, σφαγών, ληστειών και καταστροφών. Είναι, ως συνήθως, στο όνομα ενός «ιερού πολέμου» της πίστης τους, του μοναδικού τους Θεού, που οι βάρβαροι κατέστρεψαν πολιτισμούς, εξαφάνισαν ολόκληρες φυλές».

Ο Irfan Husain στο άρθρο του «Demons from the Past» παρατηρεί:

«Αν και τα ιστορικά γεγονότα πρέπει να κρίνονται στο πλαίσιο της εποχής τους, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ακόμη και σε εκείνη την αιματηρή περίοδο της ιστορίας, δεν έδειξαν κανένα έλεος στους Ινδουιστές που ήταν τόσο άτυχοι ώστε να βρεθούν στο μονοπάτι είτε των Αράβων κατακτητών της Σιντ και του νότιου Πουντζάμπ, είτε των Κεντρικών Ασιατών από το Αφγανιστάν… Ο Mahmud of Ghazni, ο Qutb-ud-Din Aibak, ο Balban, ο Mohammed bin Qasim και ο Sultan Mohammad Tughlak, έχουν όλοι αιματοβαμμένα χέρια που δεν έχουν καθαρίσει στο πέρασμα των χρόνων.

«Οι ναοί τους κατεδαφίστηκαν, τα είδωλά τους συντρίφθηκαν, οι γυναίκες τους βιάστηκαν, οι άνδρες τους σκοτώθηκαν ή έγιναν σκλάβοι. Όταν ο Μαχμούντ του Γκάζνι μπήκε στο Σομνάθ σε μια από τις ετήσιες επιδρομές του, έσφαξε και τους 50.000 κατοίκους. Ο Άιμπακ σκότωσε και υποδούλωσε εκατοντάδες χιλιάδες. Ο κατάλογος της φρίκης είναι μακρύς. Αυτοί οι κατακτητές δικαιολόγησαν τις πράξεις τους υποστηρίζοντας ότι ήταν θρησκευτικό τους να εξοντώσουν τους μη πιστούς. Καλυμμένοι με το λάβαρο του Ισλάμ, ισχυρίστηκαν ότι πολεμούσαν για την πίστη τους όταν, στην πραγματικότητα, επιδίδονταν σε απλή σφαγή και λεηλασία…»

Ένα δείγμα σύγχρονων αυτοπτών μαρτύρων για τους εισβολείς και τους ηγεμόνες, κατά τη διάρκεια των ινδικών κατακτήσεων

Ο Αφγανός ηγεμόνας Mahmud al-Ghazni εισέβαλε στην Ινδία τουλάχιστον δεκαεπτά φορές μεταξύ 1001 – 1026 μ.Χ. Το βιβλίο «Tarikh-i-Yamini» – ο γραμματέας του καταγράφει αρκετά επεισόδια από τις αιματηρές στρατιωτικές του εκστρατείες: «Το αίμα των απίστων κυλούσε τόσο άφθονο [στην ινδική πόλη Thanesar] που το ρέμα αποχρωματίστηκε, παρά την καθαρότητά του, και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να το πιούν… σκοτώθηκαν, συνελήφθησαν ή πνίγηκαν… Σχεδόν πενήντα χιλιάδες άνδρες».

Στο σύγχρονο αρχείο – «Taj-ul-Ma’asir» του Hassn Nizam-i-Naishapuri, αναφέρεται ότι όταν ο Qutb-ul-Din Aibak (τουρκο-αφγανικής καταγωγής και Πρώτος Σουλτάνος ​​του Δελχί 1194-1210 μ.Χ.) κατέκτησε το Meerat, κατεδάφισε όλα τα τεμένη και τους ινδουιστικούς ναούς τους. Στην πόλη Aligarh, αποκεφάλισε όλους όσους δεν ακολούθησαν τη δική τους θρησκεία.

Ο Πέρσης ιστορικός Wassaf γράφει στο βιβλίο του «Tazjiyat-ul-Amsar wa Tajriyat ul Asar» ότι όταν ο Alaul-Din Khilji (Αφγανός τουρκικής καταγωγής και δεύτερος ηγεμόνας της δυναστείας Khilji στην Ινδία 1295-1316 μ.Χ.) κατέλαβε την πόλη Kambayat ποτάμια αίματος που κυλούσαν, έστειλε τις γυναίκες της χώρας με όλο τους το χρυσό, το ασήμι και τα κοσμήματά τους, στο σπίτι του και έκανε σκλάβες του περίπου είκοσι χιλιάδες Ινδουίστριες.

Αυτός ο ηγεμόνας ρώτησε κάποτε τον πνευματικό του σύμβουλο (ή «Καζί») για το τι προέβλεπε ο ισλαμικός νόμος για τους Ινδουιστές. Ο Qazi απάντησε:

«Οι Ινδουιστές είναι σαν τη λάσπη. αν τους ζητηθεί ασήμι, πρέπει με τη μεγαλύτερη ταπείνωση να προσφέρουν χρυσό. Αν ένας Μοχαμαντάν θέλει να φτύσει στο στόμα ενός Ινδουιστή, ο Ινδουιστής θα πρέπει να το ανοίξει διάπλατα για το σκοπό αυτό. Ο Θεός δημιούργησε τους Ινδουιστές για να γίνουν σκλάβοι των Μωαμεθανών. Ο Προφήτης έχει ορίσει ότι, εάν οι Ινδουιστές δεν αποδεχτούν το Ισλάμ, θα πρέπει να φυλακιστούν, να βασανιστούν, να θανατωθούν και να δημευθούν οι περιουσίες τους».

Ο Τιμούρ ήταν Τούρκος κατακτητής και ιδρυτής της δυναστείας των Τιμουρίδων. Η ινδική εκστρατεία του Τιμούρ (1398 – 1399 μ.Χ.) καταγράφηκε στα απομνημονεύματά του, συλλογικά γνωστά ως «Tuzk-i-Timuri». Σε αυτά, περιέγραψε ίσως τη μεγαλύτερη φρικιαστική πράξη σε ολόκληρη την ιστορία του κόσμου – όπου 100.000 Ινδουιστές αιχμάλωτοι πολέμου στο στρατόπεδό του εκτελέστηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Τιμούρ αφού πήρε συμβουλές από το περιβάλλον του λέει στα απομνημονεύματά του:

«Είπαν ότι τη μεγάλη ημέρα της μάχης αυτοί οι 100.000 αιχμάλωτοι δεν μπορούσαν να μείνουν με τις αποσκευές και ότι θα ήταν εντελώς αντίθετο με τους κανόνες του πολέμου να απελευθερωθούν αυτοί οι ειδωλολάτρες και οι εχθροί του Ισλάμ.

«Στην πραγματικότητα, δεν έμεινε άλλος δρόμος από το να τους κάνουμε όλους τροφή για το σπαθί μας»

Τότε ο Τιμούρ αποφάσισε να τους σκοτώσει. Διακήρυξε:

«Σε όλο το στρατόπεδο κάθε άνθρωπος που έχει άπιστους αιχμαλώτους έπρεπε να τους θανατώσει, και όποιος το αμέλησε να το κάνει θα έπρεπε να εκτελεστεί ο ίδιος και να δοθεί η περιουσία του στον πληροφοριοδότη. Όταν αυτή η διαταγή έγινε γνωστή στους γαζί του Ισλάμ, τράβηξαν τα ξίφη τους και σκότωσαν τους αιχμαλώτους τους. 100.000 άπιστοι, ασεβείς ειδωλολάτρες, σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα. Ο Maulana Nasir-ud-din Umar, ένας σύμβουλος και ένας μαθητευόμενος, που σε όλη του τη ζωή δεν είχε σκοτώσει ποτέ ένα σπουργίτι, τώρα, εκτελώντας την εντολή μου, σκότωσε με το σπαθί του δεκαπέντε ειδωλολάτρες, που ήταν αιχμάλωτοι του».

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ινδία – ο Τιμούρ περιγράφει τη σκηνή όταν ο στρατός του κατέκτησε την ινδική πόλη Δελχί:

«Σε σύντομο χρονικό διάστημα όλοι οι άνθρωποι στο οχυρό [Δελχί] μαχαιρώθηκαν και μέσα σε μία ώρα κόπηκαν τα κεφάλια 10.000 απίστων. Το ξίφος του Ισλάμ πλύθηκε στο αίμα των απίστων, και όλα τα αγαθά, ο θησαυρός και τα σιτηρά που για πολλά χρόνια ήταν αποθηκευμένα στο οχυρό έγιναν λάφυρα των στρατιωτών μου.

Ο αυτοκράτορας των Mughal Babur (ο οποίος κυβέρνησε την Ινδία από το 1526 – 1530 μ.Χ.) γράφοντας στα απομνημονεύματά του που ονομάζονται «Baburnama» – έγραψε: «Το AH 934 (2538 CE) επιτέθηκα στο Chanderi και με τη χάρη του Αλλάχ το κατέλαβα σε λίγες ώρες. Σφαγιάσαμε τους άπιστους και το μέρος που ήταν το Νταρου’λ-Χαρμπ (έθνος των μη μουσουλμάνων) για χρόνια μετατράπηκε σε Νταρου’λ-Ισλάμ (μουσουλμανικό έθνος).

Με τα λόγια του ίδιου του Babur σε ένα ποίημα για τη δολοφονία Ινδουιστών (Από το «Baburnama») έγραψε:

«Για χάρη του Ισλάμ έγινα
περιπλανώμενος,
πολέμησα με άπιστους και Ειδωλολάτρες,
αποφάσισα να γίνω μάρτυρας
Δόξα τω Θεώ, έγινα δολοφόνος των
μη μουσουλμάνων!»

Οι φρικαλεότητες του Μογγάλ ηγεμόνα Σαχ Τζαχάν (ο οποίος κυβέρνησε την Ινδία μεταξύ 1628 – 1658 μ.Χ.) αναφέρονται στη σύγχρονη καταγραφή που ονομάζεται: «Badshah Nama, Qazinivi & Badshah Nama, Lahori» λέγοντας: «Όταν ο Shuja διορίστηκε ως κυβερνήτης της Καμπούλ. το Ισλάμ απέφερε μια πλούσια σοδειά προσήλυτων….Οι περισσότερες γυναίκες (για να σώσουν την τιμή τους) αυτοκτόνησαν. Όσοι αιχμαλωτίστηκαν μοιράστηκαν στους μουσουλμάνους Mansabdar (ευγενείς)».

Ο Αφγανός ηγεμόνας Ahmad Shah Abdali επιτέθηκε στην Ινδία το 1757 μ.Χ. και πήγε στην ιερή ινδουιστική πόλη Ματούρα, τη Βηθλεέμ των Ινδουιστών και γενέτειρα του Κρίσνα.

Οι θηριωδίες που ακολούθησαν καταγράφονται στο σύγχρονο χρονικό που ονομάζεται: «Tarikh-I-Alamgiri»:

«Οι στρατιώτες του Abdali θα πληρώνονταν 5 ρουπίες (ένα σημαντικό ποσό εκείνη την εποχή) για κάθε κεφάλι του εχθρού που έφερναν. Κάθε ιππέας είχε φορτώσει όλα του τα άλογα με τη λεηλατημένη περιουσία και πάνω από αυτό ίππευαν τα κορίτσια-αιχμάλωτα και οι σκλάβοι. Τα κομμένα κεφάλια τα έδεναν σε κουβέρτες σαν δεσμίδες με σιτηρά και τα τοποθετούσαν στα κεφάλια των αιχμαλώτων… Στη συνέχεια τα κεφάλια κολλούσαν σε λόγχες και τα πήγαιναν στην πύλη του πρωθυπουργού για πληρωμή.

«Ήταν μια εξαιρετική εμφάνιση! Καθημερινά γινόταν αυτός ο τρόπος σφαγής και λεηλασίας. Και τη νύχτα οι κραυγές των αιχμαλώτων γυναικών που βιάζονταν, κώφευαν τα αυτιά των ανθρώπων… Όλα εκείνα τα κεφάλια που είχαν κοπεί χτίστηκαν σε στύλους και οι αιχμάλωτοι άντρες που είχαν φέρει εκείνα τα ματωμένα δέματα, τους έβαζαν να αλέσουν το καλαμπόκι και μετά τους έκοψαν και τα κεφάλια. Αυτά τα πράγματα συνεχίστηκαν μέχρι την πόλη Άγκρα, δεν γλίτωσε κανένα μέρος της χώρας».

Δείτε ακόμα: Είναι το Ισλάμ δημιούργημα της Ρωμαιο-καθολικής εκκλησίας;