Η σχέση της διανόησης και του δικαιωματισμού με την παιδεραστία!

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Στις 26 Ιανουαρίου 1977 η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε ένα κείμενο διάφορων τύπων που αποκαλούνταν (και αποκαλούνται και τώρα) «πνευματικοί άνθρωποι». Μεταξύ τους η Σιμόν ντε Μποβουάρ (η «μαμά» του φεμινισμού), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ (ο υπερπροβεβλημένος «φιλόσοφος»), ο Λουί Αραγκόν («ποιητής», μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας), ο Ρολάν Μπαρτ (κριτικός λογοτεχνίας), ο Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ (κι αυτός «φιλόσοφος») και δεκάδες άλλοι.

Οι προαναφερθέντες, που παρουσιάζονται σήμερα από το φαύλο σύστημα ως… τιτάνες της διανόησης -ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μπουρδολόγοι-, είχαν συνυπογράψει μια διακήρυξη υπέρ τριών παιδεραστών που είχαν σεξουαλικές σχέσεις με 12χρονα και 13χρονα παιδιά, ζητώντας να αφεθούν ελεύθεροι. Ζητούσαν επίσης να δοθεί στα παιδιά το δικαίωμα της επιλογής των σεξουαλικών σχέσεων με ενηλίκους – κάτι που σίγουρα θα ζητούσε σήμερα και ο παιδεραστής Ηλίας Μίχος. Διαβάστε απόσπασμα από τη διακήρυξη υπέρ των παιδεραστών:

«Στις 27, 28 και 29 Ιανουαρίου ο Bernard Dejager, ο Jean-Claude Gallien και ο Jean Burckardt θα δικαστούν για ασελγείς πράξεις με ανήλικο κάτω των 15 ετών. Συνελήφθησαν το φθινόπωρο του 1973 και παραμένουν προφυλακισμένοι για περισσότερα από τρία χρόνια. Μόνο ο Bernard Dejager επωφελήθηκε πρόσφατα από το τεκμήριο της αθωότητας.

Τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κρατούμενοι για τη διερεύνηση μιας απλής υπόθεσης ασέλγειας, όπου τα παιδιά δεν έχουν πέσει θύματα της παραμικρής βίας, αλλά το αντίθετο, κατάθεσαν ενώπιον των ανακριτών ότι συναίνεσαν -αν και ο νόμος προς το παρόν τούς αρνείται δικαίωμα συναίνεσης-, μια τόσο μεγάλη περίοδος κράτησης θεωρούμε ότι είναι σκανδαλώδης από μόνη της. Σήμερα κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε μακροχρόνια φυλάκιση είτε για σεξουαλικές σχέσεις με ανηλίκους, αγόρια και κορίτσια, είτε για ενθάρρυνση και λήψη φωτογραφιών των σεξουαλικών παιχνιδιών τους.

Πιστεύουμε ότι υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ του χαρακτηρισμού ως «έγκλημα» που χρησιμεύει στη νομιμοποίηση μιας τέτοιας αυστηρότητας και των ίδιων των γεγονότων∙ ακόμη περισσότερο μεταξύ του απαρχαιωμένου νόμου και της πραγματικότητας της καθημερινής ζωής.

Τρία χρόνια για χάδια και φιλιά είναι αρκετά. Δεν θα το καταλαβαίναμε, αν στις 29 Ιανουαρίου οι Dejager, Gallien και Burckardt δεν απελευθερώνονταν».

Έχει, λοιπόν, ή δεν έχει ιδεολογική κάλυψη η παιδεραστία;

Σχετικό:  Όταν ο Μισέλ Φουκό το 1977 έβαλε την υπογραφή του για τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας… Σύμφωνα με μαρτυρίες όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν και ο ίδιος  παιδόφιλος βιαστής. Απο το άρθρο Καθηγητής “Ηθικής” του Δημόσιου Πανεπιστήμιου της Νέας Υόρκης επαινεί τα “εξελικτικά πλεονεκτήματα” της παιδοφιλίας!

Ο παιδεραστής Νίκος Καββαδίας

Έγραφε* ο ποιητής Νίκος Καββαδίας (1910-1975) στον Μ. Καραγάτση (πραγματικό όνομα Δημήτρης Ροδόπουλος), στις 21 Νοεμβρίου 1949: «Τώρα θα βγω θα πάω στον πιο παλιό βουδικό ναό 7 μίλια έξω απ’ την πόλη. Θα κάνω όσα μού λες κι έπειτα θα πλανηθώ στα μπορντέλα του διπλανού χωριού να καταπονηθώ πάνω σε μια δεκάχρονη Ινδιάνα που με περιμένει να της φέρω ένα μυρωδικό από την Genova. Δεν ξέρω γιατί θέλει να καταστρέψει αυτή τη θαυμάσια μυρωδιά του κορμιού της που με τρελαίνει. Κι όμως, πάντα φοβάμαι, Δημήτρη».

Ο ποιητής που έγινε πανελληνίως γνωστός και από τις σημαντικές επιδόσεις στην τέχνη του, αλλά κυρίως από τη μελοποίηση δημιουργημάτων του από τον Θάνο Μικρούτσικο ήταν παιδεραστής. Αυτό δεν το λέει κάποιος τρίτος, προσπαθώντας να σπιλώσει τη μνήμη του, αλλά το ομολογεί ο ίδιος σε επιστολή του, που στέλνει από το Κολόμπο της Σρι Λάνκα (το αποικιοκρατικό όνομά της μέχρι το 1972 ήταν Κεϊλάνη) στον λογοτέχνη φίλο του Μ. Καραγάτση (1908-1960).

Ανυπομονεί να πάει σε μπορντέλο για να «καταπονήσει» το κορμί του «πάνω σε μια δεκάχρονη Ινδιάνα», την οποία ήδη γνώριζε από το παρελθόν (άραγε, από ποια ηλικία;), κι εκείνη περίμενε από τον ποιητή, ο οποίος ήταν ασυρματιστής στα καράβια, να της φέρει ένα μυρωδικό. Το γεγονός ότι η παιδεραστία ήταν ένα κοινωνικά απορριπτέο έγκλημα και μια απολύτως αποδοκιμαστέα διαστροφή, αλλά και ότι η νομοθεσία και στην εποχή του Νίκου Καββαδία την τιμωρούσε αυστηρά μάς υποχρεώνει να επανεκτιμήσουμε την παρουσία των ποιημάτων, σε οποιαδήποτε μορφή, στη δημόσια σφαίρα και να αποσυσχετιστούν τα έργα αυτού του ανθρώπου από τη δημόσια εκπαίδευση. Ας δημιουργηθεί χώρος για άλλους ποιητές (υπάρχει πληθώρα μεγάλων μορφών που μένουν στα «αζήτητα»).

Το γεγονός ότι σταμάτησαν να προβάλλονται οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο κατηγορηθείς για βιασμό και απόπειρες βιασμών Πέτρος Φιλιππίδης είναι αναμφίβολα θετικό. Καιρός να γίνει το αυτό και για μια σειρά διάσημων καλλιτεχνών του παρόντος αλλά και του παρελθόντος.

*Η επιστολή περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Αλληλογραφία Νίκου Καββαδία – Μ. Καραγάτση», εισαγωγή – επιμέλεια – σχόλια Μαίρη Μικέ, εκδόσεις Αγρα, Αθήνα: 2010, σ. 120.

Δείτε ακόμα: Ο Βασιλιάς Καρόλος και οι παιδεραστές φίλοι του!