Ο μαρτυρικός θάνατος της Υπατίας, από το βιβλίο του Πέδρο Γκάλβεθ.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Υπατία του Πέδρο Γκάλβεθ
«Η Υπατία, κόρη του αλεξανδρινού μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα, γεννήθηκε στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ (370μ.Χ). Γρήγορα ξεπέρασε σε γνώσεις τον πατέρα της και δίδαξε μια εκλεκτή ομάδα σπουδαστών, που μετέβαλαν την Αλεξάνδρεια σε ένα από τα πιο γνωστά κέντρα ερευνών της αρχαιότητας. Το 415 η Υπατία βασανίστηκε από μια ομάδα φανατικών χριστιανών που δρούσαν υπό τις διαταγές του πατριάρχη της πόλης. Ωστόσο, το όνομά της διέτρεξε την Ιστορία και τη θυμόμαστε μέχρι σήμερα ως σύμβολο μιας προνομιακής ευφυΐας που αποτέλεσε πρόκληση για τον σκοταδισμό της εποχής της».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Pedro Galvez “Υπατία”
«…πράγμα που δεν συνέβη στη γη των Βαβυλώνιων και των Αιγύπτιων, επειδή γι’ αυτούς το δόγμα επιβαλλόταν στη σκέψη. Μια σκέψη που η ελευθερία της έγκειται στην απόρριψη κάθε πεποίθησης. Η πίστη ισοδυναμεί με την άρνηση της σκέψης».
«Υποκινούμενη από μια κακόβουλη περιέργεια, αφού προηγουμένως είχε διαβάσει και πάλι το έργο του Ιουλιανού κατά των Γαλιλαίων, είχε ρίξει μια ματιά, εκείνο το πρωί, στα κείμενα κάποιου Παύλου από την Ταρσό και είχε μείνει εμβρόντητη διαβάζοντας τις απόψεις του σχετικά με τις γυναίκες:
Οι απόψεις του Απόστολου Παύλου για τις γυναίκες
Μεταξύ άλλων έλεγε: «Οι γυναίκες πρέπει ν’ ακούνε σιωπηλά και πλήρως υποταγμένες τις υποδείξεις, κοντολογίς, δεν επιτρέπω στη γυναίκα να παριστάνει τη θυμόσοφη στην εκκλησία ή να προσπαθεί να εξουσιάσει τον άντρα, αλλά θα πρέπει να σιωπά μπροστά του. Ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος και η Εύα μόνο στη συνέχεια, ως κατώτερο ον. Εξάλλου, δεν εξαπατήθηκε ο Αδάμ αλλά η γυναίκα, που, παραπλανημένη από τον όφη, αποτέλεσε την αιτία του παραστρατήματος του ανθρώπου.
Αληθεύει ότι θα σωθεί με την καλή ανατροφή των παιδιών της, αν επιμείνει στην πίστη και στη φιλευσπλαχνία, σε μια ζωή γεμάτη ευσέβεια και τάξη. Οι γυναίκες σιωπούν στις συγκεντρώσεις, επειδή δεν τους επιτρέπεται να μιλούν εκεί, αλλά οφείλουν να μένουν υποταγμένες, όπως ορίζει και ο νόμος. Αν επιθυμούν να ενημερωθούν για κάποιο θέμα, ας ρωτήσουν σχετικά τους συζύγους τους μέσα στο σπίτι. Είναι ανάρμοστο για μια γυναίκα να μιλάει σε μια συγκέντρωση.
Είναι γεγονός ότι ο άντρας δεν οφείλει να σκεπάζει το κεφάλι του, εφόσον αποτελεί την εικόνα και τη δόξα του Θεού. Η γυναίκα, όμως, είναι η δόξα του άρρενος. Δεν πλάστηκε ο άντρας από το θήλυ αλλά, αντίθετα, το θήλυ από τον άντρα. Επομένως, η γυναίκα οφείλει να φέρει στο κεφάλι της το έμβλημα της υποταγής.
Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της εκείνα τα δυο τρομερά έδικτα της Θεσσαλονίκης, που είχαν δημοσιευτεί το ένα πρωί και το άλλο απόγευμα. Πριν από το μεσημέρι είχε διακηρυχτεί: «Όλοι οι λαοί που κυβερνώνται από την καλοπροαίρετη επιείκειά μας θα πρέπει να ζήσουν – αυτή τουλάχιστον είναι η βούλησή μας – σύμφωνα με το δόγμα που κήρυξε μεταξύ των Ρωμαίων ο απόστολος Πέτρος, όπως διασώζεται ως τις μέρες μας μέσω της πίστης που εκείνος αποκάλυψε και στην οποία επιδεικνύουν τόση αφοσίωση ο επίσκοπος Δάμασος και ο Πέτρος, επίσκοπος Αλεξανδρείας, άνθρωποι αποστολικής αγιότητας.
Ας πιστέψουμε, λοιπόν, σύμφωνα με την αποστολική διδασκαλία και το ευαγγελικό δόγμα, στη μοναδική θεότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στο απαράβλητό τους μεγαλείο και στην αγία Τριάδα. Διατάσσουμε όλους όσοι υπόκεινται σε αυτό το νόμο να ενστερνιστούν τη χριστιανική πίστη…
Όσο για τους άλλους – που κατά την κρίση μας είναι παράλογοι και άφρονες – θα υποστούν την ατίμωση του να θεωρούνται στο εξής αιρετικοί, ενώ οι συγκεντρώσεις τους δεν θα πρέπει να φέρουν το όνομα «εκκλησία». Σ’ αυτούς θα επιβληθεί η θεία τιμωρία.
Επιπλέον, όμως, θα υποστούν και εκείνη που θα τους επιβάλει η δικαστική μας διαμεσολάβηση, την οποία θα εφαρμόσουμε βασιζόμενοι στις βουλές του Επουράνιου». Και, το σούρουπο, ίσως ως μέρος των ορεκτικών του δείπνου, ήρθε η διευκρίνιση: «Όσοι υπονομεύουν και αμφισβητούν την ιερότητα του θεΪκού νόμου, είτε λόγω άγνοιας είτε μέσω της αθέτησής του, διαπράττουν ιεροσυλία». Μπορούσε τώρα να επιβληθεί η θανατική ποινή σε όσους δεν σκέφτονταν όπως εκείνοι».
Οι ακραίοι παραβολάνοι
Ακριβώς την ίδια χρονιά, το 385, είχαν σημειωθεί μεγάλες αναταραχές και συγκρούσεις στο Γυμνάσιο. Οι παραβολάνοι (ένοπλοι μοναχοί που κατέφθαναν από την έρημο για να βοηθήσουν τους υψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία κληρικούς).
Μπήκαν στο πανεπιστήμιο και επιτέθηκαν στις μαθήτριες, λέγοντάς τους με αγριεμένες φωνές ότι υποχρέωσή τους ήταν να κάθονται στα σπίτια τους, υπό την εποπτεία των γονιών τους, και όχι να σπουδάζουν δαιμονικές επιστήμες με αποκλειστικό σκοπό να έρθουν αντιμέτωπες με το Θεό.
Απαιτούσαν ακόμα απ’ αυτές να καλύπτουν με πέπλα τα μαλλιά τους και να μην επιδεικνύουν τις σάρκες τους ντύνοντάς τες με τον απρεπή τρόπο που συνήθιζαν.
Προς το τέλος σχεδόν της Κανωπίας λεωφόρου, στεκόταν μια ομάδα αντρών. Ήταν δεκατρείς. Έμοιαζαν με κυνηγούς που παραμονεύουν το θήραμά τους και κρατούσαν κάτι μαχαίρια που προσπαθούσαν να τα κρύψουν ανάμεσα στις πτυχές των ρούχων τους.
Μπορούσε να διακρίνει τον αρχηγό τους: φορούσε δερμάτινα σανδάλια και λευκό χιτώνα, σφιγμένο στη μέση με μια κόκκινη ζώνη. Ένας τεράστιος μπρούντζινος σταυρός κρεμόταν στο στέρνο του, δεμένος απ’ το λαιμό του με ένα πράσινο σκοινί. …
Αυτό που ξεχώριζε στα πρόσωπά τους ήταν τα μάτια, μαύρα και εξόφθαλμα, με βλέμμα διεισδυτικό. Λες και διαπερνούσαν το καθετί που κοίταζαν. Ήταν μάτια ανθρώπων ανίκανων να χαμογελάσουν. … Ο Πέτρος, ο αρχηγός, τους αποκαλούσε «αποστόλους» του.
Ανάμεσα στους μοναχούς που είχαν σπεύσει από την έρημο, υπακούοντας στο κάλεσμα του πατριάρχη Κύριλλου προκειμένου να διαφυλάξουν τη χριστιανική θρησκεία που έφθινε στα χέρια των Εβραίων και των αιρετικών, ο Πέτρος είχε διαλέξει εκείνη την ντουζίνα των άξεστων ως πραιτοριανή φρουρά του. …
Ωστόσο, για υποθέσεις ήσσονος σημασίας, όπως η σημερινή, προτιμούσε να περιστοιχίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους δώδεκα αποστόλους του.
Ο μαρτυρικός Θάνατος της Υπατίας
… Αυτό που του είχε αναθέσει εκείνη τη μέρα ο Κύριλλος ήταν ανάξιο λόγου. Προς τι η τόση μυστικότητα και οι ακκισμοί για μια απλή γυναικούλα; Είχε κάνει και πιο ένδοξα πράγματα. …
… Την έσυραν μέσα στην εκκλησία και της ξέσκισαν τα ρούχα. Την πέταξαν καταγής, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, και ένας από τους άντρες σήκωσε το ράσου του, έπεσε πάνω της και άρχισε να τη χαϊδεύει.
Προσπάθησε να αμυνθεί, ωστόσο ο άλλος άρχισε να τη γρονθοκοπά στο πρόσωπο, της έδεσε τα χέρια σφίγγοντας τους καρπούς της και χρησιμοποίησε τα γόνατά του για να την αναγκάσει να ανοίξει τα πόδια. Ένιωσε ένα ξέσκισμα το αιδοίο της και κάτι σκληρό να μπαίνει μέσα της. Οι πόνοι ήταν ανυπόφοροι και ένα ζεστό υγρό κυλούσε ανάμεσα στα πόδια της. Αιμορραγούσε. …
… Στη συνέχεια, όμως, το βασανιστήριο άρχισε ξανά. Εκείνον το βιαστή τον διαδέχτηκε ένας άλλος και αυτόν πάλι ένας άλλος, σε μια ατελείωτη διαδοχή. …
… Δίπλα στην πόρτα του σκευοφυλάκιου, υπήρχαν δυο άδειοι αμφορείς. Οι άντρες τους πήραν και τους κομμάτιασαν με οργή καταγής. Ύστερα διάλεξαν ανάμεσα στα κομμάτια εκείνα που τους φάνηκαν πιο μυτερά και κοφτερά.
Όρμησαν πάνω στην Υπατία κραδαίνοντάς τα και βάλθηκαν να ξεκολλάνε τις σάρκες από τα οστά της. Οκτώ από δαύτους χρησιμοποίησαν τα θραύσματα σαν μαχαίρια για να της ακρωτηριάσουν τα μέλη.
Τελικά, κάποιος απ’ αυτούς κατόρθωσε να σηκώσει ψηλά το ένα χέρι της Υπατίας και να το δείξει θριαμβευτικά στους άλλους. …
… Όταν αντιλήφθηκαν ότι ήταν νεκρή, οι μοναχοί πήραν τα μαχαίρια τους για να αποτελειώσουν τον ακρωτηριασμό της. Στη συνέχεια, ανασήκωσαν τον ποδόγυρο των ράσων τους και χρησιμοποίησαν αυτές τις ποδιές σαν σάκους όπου έβαλαν τα απομεινάρια του πτώματος της Υπατίας.
Ύστερα πήγαν το φορτίο τους σε ένα κοντινό ξέφωτο όπου, ανάμεσα στα χαμόκλαδα, βρίσκονταν σκόρπια τα ερείπια ενός αρχαίου ναού της Δήμητρας, του λεγόμενου Κίναρου.
Μάζεψαν κλαδιά, σκλήθρα και ξύλα από σαθρά δοκάρια, τα στοίβαξαν και τους έβαλαν φωτιά. Όταν υψώθηκαν οι φλόγες, πέταξαν στην πυρά τα απομεινάρια της Υπατίας. …
… Η μυρωδιά της ροδοκοκκινισμένης σάρκας της Υπατίας τους άνοιξε την όρεξη. Δύο ανάμεσά τους πλησίασαν στην πυρά, έβγαλαν μερικά κομμάτια κρέας, ξεχώρισαν με τα μαχαίρια τους τα καμένα μέρη και τα έφεραν στα χείλη τους.
Ο Πέτρος οργίστηκε βλέποντας ότι οι μοναχοί του ήταν έτοιμοι να στήσουν ένα αυτοσχέδιο συμπόσιο, όρμησε προς τα εκεί και τους έβγαλε από το στόμα τις σάρκες της γυναίκας. Τις έριξε πάλι στη φωτιά ξεφωνίζοντας: «Βάρβαροι, δεν θα τρώμε δα και ανίερη σάρκα!»
Ύστερα ξεκρέμασε το σταυρό από το λαιμό του, τον στερέωσε σε ένα ύψωμα από άμμο και ανάγκασε τους άντρες του να γονατίσουν μπροστά του. Όλοι τον μιμήθηκαν. Οι μοναχοί σταύρωσαν τα χέρια, έσκυψαν τα κεφάλια τους και έκλεισαν τα μάτια.
Στα πρόσωπά τους διαφαινόταν, τώρα, μια έκφραση συντριβής. Και ενώ οι σάρκες της Υπατίας συνέχιζαν να ξεροψήνονται στην πυρά, εκείνοι οι άντρες, ανύποπτοι ότι επαναλάμβαναν κατά γράμμα το κείμενο της αποκαλούμενης «Προσευχής του τυφλού», μιας αιγυπτιακής προσευχής που είχε συντεθεί πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια, απάγγειλαν εν χορώ με τη βραχνή φωνή τους: «Πάτερ Ημών, ο εν τοις Ουρανοίς…»»
Ευαγγελία Κεχαγιά
Πηγή anazitiseis.gr
