Όταν την δεκαετία ’70, οι μεγαλύτερες Γαλλικές εφημερίδες ζητούσαν να αποποινικοποιηθεί η παιδεραστία μαζί με την αφρόκρεμα της γαλλικής (και συνεπώς παγκόσμιας) διανόησης!
Φανταστείτε σήμερα οι μεγαλύτερες εφημερίδες της Ελλάδας να ζητούσαν υπογραφές απο τις μητέρες κακοποιημένων παιδιών για να αθωωθούν οι παιδεραστές και αυτό να το στήριζαν τα μεγαλύτερα ονόματα της πολιτικής και καλλιτεχνικής διανόησης της χώρας αλλα και σχεδόν το σύνολο της αριστεράς. Κάτι τέτοιο συνέβη στην Γαλλία την δεκαετία του 70…
Το γεγονός του θορύβου που κάνουν τα Μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με αφορμή τα περιστατικά σεξουαλικών σχέσεων μεσηλίκων με παιδιά θυμίζει σε όσους έχουν μνήμη ότι σε παλαιότερες γενιές τα ΜΜΕ δημοσίευαν εντελώς διαφορετικές απόψεις από τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως προωθούσαν την παιδεραστία, γιατί ακριβώς αυτό έκαναν, ζητώντας την πλήρη αποποινικοποίηση της παιδεραστίας, ακόμα και για περιστατικά παιδιών 6 ετών! Αυτό μάλιστα το έκαναν οι μεγαλύτερες Γαλλικές εφημερίδες με την υποστήριξη της αριστερής διανόησης.
Το φύλλο της Le Monde της 26ης Ιανουαρίου 1977 φιλοξενούσε ανοιχτή επιστολή, που με αφορμή την επικείμενη δίκη τριών ανδρών με κατηγορίες για σεξουαλικές σχέσεις με άτομα 12 και 13 ετών αγόρια και κορίτσια, έπαιρνε ανοιχτά τη θέση ότι κινδυνεύουν να καταδικαστούν απο το φασιστικό κράτος σε μακροχρόνια φυλάκιση, είτε για ενθάρρυνση και λήψη φωτογραφιών (παιδική πορνογραφία) είτε με τα σεξουαλικά τους παιχνίδια. Πιστεύουμε ότι υπάρχει ασυμφωνία του χαρακτηρισμού ως «έγκλημα» που χρησιμεύει στη νομιμοποίηση μιας τέτοιας σκληρότητας και των ίδιων των γεγονότων… κατά μείζονα λόγω μεταξύ του απαρχαιωμένου νόμου και της πραγματικότητας της καθημερινής ζωής σε μια προοδευτική κοινωνία που τείνει να γνωρίζει τη σεξουαλικότητα παιδιών και εφήβων.
Η επιστολή έφερε την υπογραφή 69 ατόμων που συγκαταλέγονταν στην αφρόκρεμα της γαλλικής (και συνεπώς παγκόσμιας) διανόησης, πολιτικής και καλιτεχνικής, όπως Louis Aragon, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Bernard Kouchner, Jack Lang, Jean-François Lyotard, Jean-Paul Sartre…
Το ίδιο συνέβη και με επιστολή υποστήριξης κατηγορούμενου για παιδεραστία που δημοσιεύτηκε στην Libération το Μάρτιο του 1979, υπογεγραμμένη από 63 προσωπικότητες (Pascal Bruckner, Georges Moustaki, Christiane Rochefort και άλλοι…), που δήλωναν ότι Αυτό στο οποίο στοχεύει η ηθική τάξη είναι η διατήρηση της υποταγής των ανήλικων παιδιών στην ενήλικη δύναμη… Η Libération καλούσε τους αναγνώστες, ιδιαίτερα τις φαινομενικά απρόθυμες μητέρες, να υπογράψουν το ακόλουθο κείμενο: «Η αγάπη των παιδιών μου, είναι και η αγάπη για το σώμα τους. Η εθελοντική επιθυμία και τα σεξουαλικά παιχνίδια έχουν τη θέση τους στη σχέση μεταξύ παιδιών και ενηλίκων. Αυτό μαρτυρούσε ο Gérard R. που έζησε με κοριτσάκια ηλικίας 6 έως 12 ετών των οποίων η συναίνεση σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των γονιών τους, μαρτυρούσε την ευτυχία που βρήκαν μαζί του…»
Κάποιοι εκείνη την εποχή προχώρησαν περισσότερο όπως ο φιλόσοφος René Scherrer που προέτρεψε την άρση όλων των σεξουαλικών ταμπού – τίποτα δεν πρέπει να είναι παράνομο και ο συγγραφέας Tony Duvert που ύμνησε τη μεγάλη περιπέτεια της παιδεραστίας του Gérard R’ και οργίστηκε με τον φασισμό όπως αποκάλεσε των μητέρων τους…
Γιατί σήμερα η αριστερά δεν μαρτυρεί αυτές τις “ιερές αγελάδες” που διαμόρφωσαν την σκέψη τουλάχιστον των τελευταίων 2 γεναιών από τους επιγόνους τους, που είναι στα πράματα αυτή την εποχή;
Παρακάτω είναι τα πρωτότυπα άρθρα:
LE MONDE DU 26 JANVIER 1977
“Les 27, 28 et 29 janvier, devant la cour d’assises des Yvelines vont comparaître pour attentat à la pudeur sans violence sur des mineurs de quinze ans, Bernard Dejager, Jean-Claude Gallien et Jean Burckardt, qui, arrêtés à l’automne 1973 sont déjà restés plus de trois ans en détention provisoire. Seul Bernard Dejager a récemment bénéficie du principe de liberté des inculpés. Une si longue détention préventive pour instruire une simple affaire de “moeurs ” où les enfants n’ont pas été victimes de la moindre violence, mais, au contraire, ont précisé aux juges d’instruction qu’ils étaient consentants (quoique la justice leur dénie actuellement tout droit au consentement), une si longue détention préventive nous parait déjà scandaleuse. Aujourd’hui, ils risquent d’être condamnés à une grave peine de réclusion criminelle soit pour avoir eu des relations sexuelles avec ces mineurs, garçons et filles, soit pour avoir favorisé et photographié leurs jeux sexuels.
Nous considérons qu’il y a une disproportion manifeste d’une part, entre la qualification de “crime” qui justifie une telle sévérité, et la nature des faits reprochés; d’autre part, entre la caractère désuet de la loi et la réalité quotidienne d’une société qui tend à reconnaître chez les enfants et les adolescents l’existence d’une vie sexuelle (si une fille de treize ans a droit à la pilule, c’est pour quoi faire?) La loi française se contredit lorsqu’elle reconnaît une capacité de discernement d’un mineur de treize ou quatorze ans qu’elle peut juger et condamner, alors qu’elle lui refuse cette capacité quand il s’agit de sa Vie affective et sexuelle. Trois ans de prison pour des caresses et des baisers, cela suffit. Nous ne comprendrions pas que le 29 janvier Dejager, Gallien et Burckhart ne retrouvent pas la liberté.”
Ont signé ce communiqué: Louis Aragon, Francis Ponge, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Judith Belladona, docteur Michel Bon, psychosociologue, Bertrand Boulin, Jean-Louis Bory, François Chatelet, Patrice Chéreau, Jean-Pierre Colin, Copi, Michel Cressole, Gilles et Fanny Deleuze, Bernard Dort, Françoise d’Eaubonne, docteur Maurice Erne, psychiatre, Jean-Pierre Faye, docteur Pierrette Garrou, psychiatre, Philippe Gavi, docteur Pierre-Edmond Gay, psychanalyste, docteur Claire Gellman, psychologue, docteur Robert Gellman, psychiatre, André Glucksmann, Félix Guattari, Daniel Guérin, Pierre Guyotat, Pierre Hahn, Jean-Luc Henning, Christian Hennion, Jacques Henric, Guy Hocquenghem, docteur Bernard Kouchner, Françoise Laborie, Madeleine Laïk, Jack Lang, Georges Lapassade, Raymond Lepoutre, Michel Leyris, Jean-François Lyotard, Dionys Mascolo, Gabriel Matzneff, Catherine Millet, Vincent Montail, docteur Bernard Muldworf, psychiatre Négrepont, Marc Pierret, Anne Querrien, Grisélédis Réal, François Régnault, Claude et Olivier Revault d’Allonnes, Christiane Rochefort, Gilles Sandier, Pierre Samuel, Jean-Paul Sartre, René Schérer, Philippe Sollers, Gérard Soulier, Victoria Therame, Marie Thonon, Catherine Valabrègue, docteur Gérard Vallès, psychiatre, Hélène Védrines, Jean-Marie Vincent, Jean-Michel Wilheim, Danielle Sallenave, Alain Cuny.
LIBERATION, MARS 1979
L’auteur de la lettre appelle les lecteurs, en particulier les femmes, apparemment rétives, à signer le texte suivant: «L’amour des enfants est aussi l’amour de leur corps. Le désir et les jeux sexuels librement consentis ont leur place dans les rapports entre enfants et adultes. Voilà ce que pensait et vivait Gérard R. avec des fillettes de 6 à 12 ans dont l’épanouissement attestait aux yeux de tous, y compris de leurs parents, le bonheur qu’elles trouvaient avec lui.»
Σχετικό: Όταν ο Μισέλ Φουκό το 1977 έβαλε την υπογραφή του για τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας… Σύμφωνα με μαρτυρίες όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν και ο ίδιος παιδόφιλος βιαστής. Απο το άρθρο Καθηγητής “Ηθικής” του Δημόσιου Πανεπιστήμιου της Νέας Υόρκης επαινεί τα “εξελικτικά πλεονεκτήματα” της παιδοφιλίας!
Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας μαρτυρούσε τις πράξεις του στα γραπτά του ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό…
Έγραφε* ο ποιητής Νίκος Καββαδίας (1910-1975) στον Μ. Καραγάτση (πραγματικό όνομα Δημήτρης Ροδόπουλος), στις 21 Νοεμβρίου 1949: «Τώρα θα βγω θα πάω στον πιο παλιό βουδικό ναό 7 μίλια έξω απ’ την πόλη. Θα κάνω όσα μού λες κι έπειτα θα πλανηθώ στα μπορντέλα του διπλανού χωριού να καταπονηθώ πάνω σε μια δεκάχρονη Ινδιάνα που με περιμένει να της φέρω ένα μυρωδικό από την Genova. Δεν ξέρω γιατί θέλει να καταστρέψει αυτή τη θαυμάσια μυρωδιά του κορμιού της που με τρελαίνει. Κι όμως, πάντα φοβάμαι, Δημήτρη».
Ο ποιητής που έγινε πανελληνίως γνωστός και από τις σημαντικές επιδόσεις στην τέχνη του, αλλά κυρίως από τη μελοποίηση δημιουργημάτων του από τον Θάνο Μικρούτσικο ήταν παιδεραστής. Αυτό δεν το λέει κάποιος τρίτος, προσπαθώντας να σπιλώσει τη μνήμη του, αλλά το ομολογεί ο ίδιος σε επιστολή του, που στέλνει από το Κολόμπο της Σρι Λάνκα (το αποικιοκρατικό όνομά της μέχρι το 1972 ήταν Κεϊλάνη) στον λογοτέχνη φίλο του Μ. Καραγάτση (1908-1960).
Το γεγονός ότι σταμάτησαν να προβάλλονται οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο κατηγορηθείς για βιασμό και απόπειρες βιασμών Πέτρος Φιλιππίδης αλλά ο ποιητής Νίκος Καββαδίας απολαμβάνει τιμές σε αυτή τη χώρα, είναι ένας απο τους παροξυσμούς της εποχής μας.
Αξίζει ωστόσο να αναφέρουμε πως το κομμάτι της αποποινικοποίησης της παιδεραστίας αφορούσε αποκλειστικά τον λεγόμενο “προοδευτικό” χώρο της αριστεράς κι όχι αυτό της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ που τέτοιες πρακτικές τιμωρούνταν πολύ σκληρά και θεωρούνταν (ίσως εσφαλμένα όπως διαπιστώνουμε), αρρώστια του καπιταλισμού.
Τα ίδια και στην Αγγλία…
Το ίδιο συνέβη και με το εργατικό κόμμα της Αγγλίας που στήριζε τα δικαιώματα της οργάνωσης Pedophile Information Exchange (PIE). Ακούγεται σαν μια εφιαλτική πλοκή από δυστοπική μυθοπλασία. Αυτό όμως συνέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο το έτος 1975.
Είναι ένα μέρος της ιστορίας του πώς οι παιδόφιλοι προσπάθησαν να γίνουν αποδεκτοί τη δεκαετία του 1970. Τότε είχαν το δικαίωμα να βγαίνουν ανοιχτά και να μιλούν για τις πράξεις τους ακόμα και με σεξουαλικές σχέσεις με 5χρονα παιδιά…
Η Daily Mail επανεξέτασε την ιστορία του PIE για να ρωτήσει πόσα γνώριζαν η Harman και ο σύζυγός της, ο βουλευτής Jack Dromey, για την ομάδα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους στο Εθνικό Συμβούλιο Πολιτικών Ελευθεριών, τώρα Liberty, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το PIE ήταν συνδεδεμένο με το NCCL (μια ομάδα που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα) από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Ο δημοσιογράφος Christian Wolmar θυμάται τις τακτικές τους. “Δεν τόνισαν ότι πρόκειται για άνδρες 50 ετών που ήθελαν να κάνουν σεξ με πεντάχρονα. Το παρουσίαζαν ως σεξουαλική απελευθέρωση των παιδιών, ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν το δικαίωμα στο σεξ”, λέει.
Παρακάτω είναι μια συνέντευξη της οργάνωσης, όπου μαρτυρούσαν δημόσια τις απόψεις τους. Κάτι που μας δείχνει πως στην εποχή μας (αντίθετα με όσα ισχυρίζονται κάποιοι), η παιδεραστία δεν είναι ανεκτή!
Είναι μια ιδεολογία που φαίνεται ανατριχιαστική στις μέρες μας. Όμως το PIE κατάφερε να κερδίσει υποστήριξη από επαγγελματικούς φορείς καλλιτέχνες και προοδευτικές ομάδες. Έλαβε προσκλήσεις από φοιτητικά σωματεία, κέρδισε τη συμπαθητική κάλυψη των μέσων ενημέρωσης και βρήκε ακαδημαϊκούς πρόθυμους να προωθήσουν το μήνυμά του.
Πηγές
%20διανόησης!){kind=link}