Παραπληροφόρηση: Ο νέος όρος που επιβάλλουν αντιδημοκρατικά καθεστώτα την λογοκρισία.
Αυτό το άρθρο προσφέρει μια κατανόηση στις κύριες πτυχές της πληροφορίας: Συνήθως, αυτό για το οποίο οι άνθρωποι διαφωνούν ένθερμα δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η ερμηνεία της και η κρίση.
Με αυτήν την κατανόηση, το άρθρο εξηγεί ότι τα έργα και οι πολιτικές που τρέχουν αυτή την στιγμή με τον χαρακτηρισμό «κατά της παραπληροφόρησης» και «αντιπληροφόρησης» είναι το νέο είδος λογοκρισίας. Το να υποστηρίζεις την κυβερνητική αστυνόμευση της «πληροφόρησης» σημαίνει να ομολογείς την ανελευθερία σου.
Το 2019 το Poynter Institute for Media Studies δημοσίευσε τον «Οδηγό για δράσεις κατά της παραπληροφόρησης σε όλο τον κόσμο ». Εκεί ερευνάτε παραδείγματα έργων και πολιτικών κατά της παραπληροφόρησης, τα οποία αναμφίβολα έχουν γίνει αποδεκτά από το 2019.
Για παράδειγμα, το κλίμα για την ακεραιότητα των εκλογών, την προέλευση του ιού Covid, θεραπευτικές ουσίες όπως η Ιβερμεκτίνη και η υδροξυχλωροκίνη, η αποτελεσματικότητα της μάσκας, η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των εμβολίων Covid και η αποτελεσματικότητα των lock-down.
Προσπαθεί να μπερδευτεί και να αναμιχθεί προβοκατόρικα, με συνθήματα κατά, ας πούμε, της Κίνας, του Πούτιν, των ρατσιστών, των λευκών υπέρμαχων, των Ρεπουμπλικανών MAGA, των «αρνητών» του ολοκαυτόματος κ.λπ. Και μετά, φυσικά, υπάρχει όλη αυτή η «παραπληροφόρηση» που όντως διαδίδεται από «θεωρητικούς συνωμοσίας».
Μιλώντας για «αστυνόμευση», εννοώ ότι η κυβέρνηση ρίχνει τον εξαναγκασμό της ενάντια στην «παραπληροφόρηση». Και, εκτός από τον κυβερνητικό καταναγκασμό, υπάρχουν και οι σύμμαχοι. Αυτοί οι σύμμαχοι απολαμβάνουν συχνά μονοπωλιακές θέσεις, που προέρχονται είτε από κυβερνητικές δωρεές, προνόμια και συμφωνίες, όπως με ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, πανεπιστήμια και φαρμακευτικές εταιρείες. Σύμμαχοι διάφορων ειδών, όχι μόνο με δωρεές αλλα και επειδή πολλές φορές απειλούνται και εκφοβίζονται.
Άθελη και ηθελημένη παραπληροφόρηση
Όταν ένα άτομο, ο Μπομπ, παραπληροφορεί έναν άλλον, τον Τζιμ, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι οι πληροφορίες είναι ψευδείς, το λάθος μπορεί να διορθωθεί, χωρίς φασαρία, υποθέτοντας ότι κάποια στιγμή το ψέμα έχει αντιληφθεί ο Τζιμ ή ο Μπομπ. Τέτοια γεγονότα παραπληροφόρησης είναι ασήμαντα. δεν τα συζητάμε ούτε μένουμε σε αυτά. Η παραπληροφόρηση μοιάζει μάλλον με τυπογραφικό λάθος, που διορθώνεται από κάποιον.
Διακρίνοντας την παραπληροφόρηση , το Dictionary.com εξηγεί «την κριτική διάκριση μεταξύ αυτών των μπερδεμένων λέξεων». Το ίδιο λέει, όπως και η Wikipedia. Η καταχώρισή της για την Παραπληροφόρηση ξεκινά: «Η παραπληροφόρηση είναι ψευδείς πληροφορίες που διαδίδονται σκόπιμα για να εξαπατήσουν τους ανθρώπους. Συγχέουν επίτηδες την λέξη παραπληροφόρηση με το δόλιο ψέμα, η οποία ναι μεν είναι ψευδής πληροφορία αλλά δεν είναι σκόπιμη».
Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, λοιπόν, η παραπληροφόρηση είναι ψέματα. Είναι ψευδείς πληροφορίες που διαδίδονται από αυτούς που γνωρίζουν ότι είναι ψευδείς πληροφορίες. Άρα το να παραπληροφορείς είναι πλέον σαν να λες ψέματα.
Στις συνήθεις υποθέσεις του ιδιωτικού τομέα, εκτός της πολιτικής και εκτός βαρέως κυβερνητικών υποθέσεων, το να ψεύδεσαι σε επίπεδο πληροφόρησης ελέγχεται φυσικά και αντιμετωπίζεται. Και πάλι, η «πληροφορία» είναι ανάλογα με την ερμηνεία του καθενός. Σίγουρα, γίνονται λάθη. αλλά τέτοια λάθη διορθώνονται εύκολα.
Οι ψεύτες σχετικά με πληροφορίες χάνουν την εμπιστοσύνη των συνεργατών τους, είτε αυτοί οι συνεργάτες μπορεί να είναι φίλοι, πελάτες, εμπορικοί εταίροι ή υπάλληλοι. Εάν οι ψεύτες λένε ψέματα για απλά χαρακτηριστικά των προϊόντων ή των υπηρεσιών τους, θα μπορούσαν να υποβληθούν σε μηνύσεις από τους εμπορικούς τους εταίρους, σε δημόσια κριτική και σε αντίπαλη έκθεση από τους ανταγωνιστές.
Λοιπόν, θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε: Οι κρατικοί φορείς χωρίς κυβερνητικά προνόμια, ασυλίες και ακαταδίωκτα αν μπορούσαν μετά βίας να διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες ανέντιμα;
Προπαγάνδα: Τα προγραμματικά ψέματα της κυβέρνησης
Η κυβέρνηση, είναι αυτή που ψεύδεται με πρόγραμμα. Το ψέμα μπορεί να είναι σε επίπεδο πληροφόρησης, αλλά συνήθως είναι πιο σωστό να πούμε ότι το ψέμα τους είναι σε επίπεδο ερμηνείας: η κυβέρνηση προωθεί ερμηνείες —για παράδειγμα, ο ιός Covid προήλθε από τη φύση —, ερμηνείες που η κυβέρνηση δεν έχει αποδείξεις αλλα προσπαθεί να ελέγξει μια ενδεχόμενη οργή του κόσμου και να τον κάνει να εμπιστευτεί την επιστήμη. Λέει ψέματα ότι ο ιός προήλθε από τη φύση, όπως λέει ψέματα για πολλές άλλες μεγάλες ερμηνείες. Άρα η κυβέρνηση διαδίδει μεγάλα ψέματα.
Η κυβέρνηση είναι ο μόνος παράγοντας στην κοινωνία που ξεκινά τον εξαναγκασμό με θεσμοθετημένο τρόπο. Ο εξαναγκασμός τους είναι φανερός. Επιπλέον, το κάνει σε κολοσσιαία κλίμακα.
Ο παραδοσιακός όρος για το προγραμματικό ψέμα της κυβέρνησης είναι προπαγάνδα – μια λέξη που κάποτε δεν υπονοούσε απαραίτητα το ψεύδος (αντίθετα σημαίνει απλώς ιδέες που διαδίδονται), αλλά τώρα χρησιμοποιείται γενικά με αυτήν την αναγκαστικά υποτιμητική έννοια. Τα ψέματα της προπαγάνδας είναι συνήθως ψέματα, καθώς οι προπαγανδιστές δεν πιστεύουν ιδιαίτερα τους ισχυρισμούς που διαδίδουν.
Η κυβέρνηση μπορεί να πει ψέματα προγραμματικά γιατί συντηρείται με εξαναγκασμό, συμπεριλαμβανομένων περιορισμών σε ανταγωνιστές και αντιπάλους, και εισπράξεις από τους φορολογούμενους. Οι οργανισμοί που βρίσκονται σε κρατικές θέσεις μπορούν επίσης να ψεύδονται μέσω του προγραμματισμού της κυβέρνησης γιατί απο αυτήν εξαρτώνται. Οι φίλοι και ιδιωτικοί οργανισμοί υποστηρίζουν μεγάλα κυβερνητικά ψέματα όταν απολαμβάνουν προνόμια, ασυλίες και προστασίες από την κυβέρνηση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτό είναι η λίστα Πέτσα με τα εκατομμύρια που δόθηκαν στα κανάλια είτε για την απάτη του Covid, είτε για τον πόλεμο με την Ουκρανία.
Η «παραπληροφόρηση» είναι το όπλο που χρησιμοποιούν αυτοί που δεν πιστεύουν στην δημοκρατία.
Ο Gurri ανέφερε ένα συχνό παράδειγμα, «παραπληροφόρηση» «σημαίνει, «Σκάσε, αγρότισσα». Είναι μια σφαίρα που στοχεύει να υποτιμήσει την αντίθετη άποψη». Στην ελληνική πραγματικότητα θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε με το «ο Μπιλ Γκέιτς θέλει να παρακολουθεί την σουλτάνα απο τα Πετράλωνα», ή παρόμοια υποτιμητικά σχόλια. Ο όρος «παραπληροφόρηση» μόλις και μετά βίας υπήρχε πριν από το 1980 , όπως φαίνεται στο σχήμα περιέχει δεδομένα μέχρι το 2019 και είναι πιθανό η αύξηση να συνεχίστηκε.
Εικόνα: «παραπληροφόρηση» 1970–2019
Πηγή : Σύνδεσμος Google Ngram Viewer
Παρατηρούμε στο διάγραμμα πως η λέξη «παραπληροφόρηση» πριν το 1970 δεν χρησιμοποιούνταν σχεδόν καθόλου σαν όρος. Πλέον χρησιμοποιείται από τις δυνάμεις και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν για να δυσφημίσουν, να περιθωριοποιήσουν και να καταστείλουν πηγές, πολιτικών, οικονομικών και άλλων πληροφοριών που ενδέχεται να έρχονται σε αντίθεση με την επίσημη κυβερνητική αφήγηση και έτσι ελέγχουν τον γενικό πληθυσμό.
Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως συνώνυμο της προπαγάνδας – επομένως κάτι που διαπράττουν κατα κύριο λόγο οι κυβερνήσεις. Όμως, τώρα, η «παραπληροφόρηση» είναι ένας προπαγανδιστικός όρος που χρησιμοποιείται μόνο σε ότι αφορά την αντιπολίτευση. Υπό αυτή την έννοια, η «παραπληροφόρηση» δεν είναι ένα γενικό συνώνυμο της προπαγάνδας, αλλά είναι, μάλλον, μια λέξη που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι προπαγανδιστές για να συκοφαντούν τους αντιπάλους τους.
Εν τω μεταξύ, για να αποκρούσουν αυτό το νέο είδος προπαγάνδας, οι έντιμοι άνθρωποι επίσης καταφεύγουν στη χρήση της «παραπληροφόρησης», ως συνώνυμο της προπαγάνδας, για να πετάξουν τη συγκεκριμένη λέξη στους προπαγανδιστές. Ο Doctorow δικαίως γράφει:
Στην πραγματικότητα, αυτά τα λογοκριτικά κυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που μεταφέρουν τα μηνύματά τους με στενογραφική ακρίβεια στην έντυπη και ηλεκτρονική τους μορφή είναι αυτά που καθημερινά τροφοδοτούν την παραπληροφόρηση στο κοινό.
Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε τους εξευτελιστικούς λεκτισμούς των αντι- δημοκρατικών για να αντιμετωπίσουμε και να καταπολεμήσουμε τις καταχρήσεις τους.
Οι άνθρωποι δυναμιτίζουν και οπλίζουν την προπαγάνδα
Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις υπόλογες για τους ελέγχους και την ισορροπία, τις κατανομές δυνάμεων και το κράτος δικαίου. Είμαστε κι εμείς.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση μιας δημοκρατίας κράτους δικαίου, που ελέγχεται από τίμια μέσα ενημέρωσης, μπορεί να είναι αρκετά περιορισμένη στο προγραμματικό της ψέμα. Αλλά σήμερα, που η διαφωνία χαρακτηρίζεται ως «παραπληροφόρηση» και όπου τα κληρονομικά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν καμμιά ηθική βάση, τα καθεστώτα γίνονται όλο και πιο δεσποτικά και τα δεσποτικά καθεστώτα είναι πολύ λιγότερο ελεγχόμενα απο τους ανθρώπους.
Κράτος δικαίου σημαίνει, πρώτα και κύρια, η κυβέρνηση να τηρεί τους κανόνες που δημοσιεύονται στον δικό της πρόγραμμα. Οι κυβερνήσεις σήμερα δεν το κάνουν αυτό. Το δίκαιο εφαρμόζεται πολιτικά, δηλαδή με εξαιρετική μεροληψία. Οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά και οι τιμωρίες επιβάλλονται επιλεκτικά.
Ο δεσποτισμός καταστρέφει τους ελέγχους και τις ισορροπίες. Ο δεσποτισμός συγκεντρώνει την εξουσία που ήταν προηγουμένως διαιρεμένη. Καταστρέφει την ανεξαρτησία και την αυτονομία που, θεωρητικά, απολάμβαναν κάποτε κλάδοι και μονάδες, διαιρεμένες και ισορροπημένες.
Κάτω από ένα δεσποτικό καθεστώς, οι θεσμοί που είναι φτιαγμένη για τους αδύναμους γίνονται όπλα από τους δεσπότες και τους συμμάχους τους. Τους στρέφουν εναντίον των αντιπάλων τους. Αλλά η ίδια η οπλοποίηση τους περιορίζεται πάντα κάπως από πολιτιστικούς κανόνες. Η ύπαρξη κυβέρνησης συνεπάγεται την ύπαρξη μιας διοικούμενης κοινωνίας και η ύπαρξη κοινωνίας συνεπάγεται την ύπαρξη κάποιων βασικών κανόνων, για παράδειγμα κατά της κλοπής, του φόνου και του ψέματος. Ακόμη και αυτά στην σημερινή πραγματικότητα (πχ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), έχουν καταληφθεί πλήρως.
Οι δεσπότες τείνουν να επικαλούνται ορισμένες οργανώσεις ως τις οριστικές, έγκυρες πηγές «πληροφοριών». Λένε, ουσιαστικά: «Το CDC, ο ΠΟΥ, το FDA λένε ότι οι ενέσεις mRNA είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές, επομένως οτιδήποτε υποδηλώνει το αντίθετο είναι παραπληροφόρηση». Η φάρσα εδώ είναι να προσποιείται ότι η εργασιακή ερμηνεία του καθενός αποτελείται από τις επιταγές κάποιας τέτοιας συγκεκριμένης οργάνωσης. Ποτέ ένας οργανισμός δεν είχε τέτοιο καθεστώς, σε όλη την κοινωνία, εργασιακών ερμηνειών περίπλοκων θεμάτων, και ιδιαίτερα όχι ένας οργανισμός με κακό ιστορικό και αρχεία του CDC, του ΠΟΥ, του FDA και παρόμοιων άκρως κυβερνητικών οργανώσεων.
Διαίρει και βασίλευε
Ζυγίζοντας ερμηνείες και κάνοντας κρίσεις, καθιερώνουμε ορισμένες πεποιθήσεις ως γεγονός, για να προδικάζουμε την περαιτέρω συνομιλία μας. Αυτές οι πεποιθήσεις αντικατοπτρίζουν ένα «εμείς». Εν τω μεταξύ, στον ευρύτερο κόσμο, διαφορετικά «εμείς» διαμορφώνονται, αντιπροσωπεύοντας διαφορετικά σύνολα πεποιθήσεων, διαφορετικούς τρόπους για να κατανοήσουμε τον κόσμο.
Το σύστημα το βολεύει να υπάρχουν πολλά εμείς, ώστε να μη στρέφονται συντονισμένα εναντίον του.
Ο ειλικρινής άνθρωπος οποιασδήποτε από αυτές τις κοινότητες είναι πρόθυμος να μάθει από άλλες κοινότητες. Ο ειλικρινής άνθρωπος έχει ορισμένες δεσμεύσεις που τον κάνουν να ανήκει στην κοινότητα στην οποία ανήκει, αλλά δεν είναι παντρεμένος με αυτήν την κοινότητα. Όσοι συνομιλούν και μαθαίνουν από άλλες κοινότητες μπορεί να γίνουν ηγέτες της πνευματικής αλλαγής μέσα στη δική τους κοινότητα.
Έτσι, οι ειλικρινείς άνθρωποι ευνοούν την ελευθερία του λόγου και τους κανόνες του ειλικρινούς και ανοιχτού λόγου για όλες τις κοινότητες . Εκτός από το ότι ευνοούν αυτήν την ελευθερία, καλωσορίζουν τη συμμετοχή μεταξύ των κοινοτήτων, για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Αυτοί που είναι υπερ της λογοκρισίας δείχνουν περιφρόνηση για τις κοινότητες. Όχι μόνο τα μέλη της κοινότητας της «αντι-παραπληροφόρησης» είναι απρόθυμα να συμμετάσχουν σε εμφύλιες συζητήσεις, αλλά διαδίδουν προπαγάνδα «αντι-παραπληροφόρησης» για να εκφοβίσουν τους αντιπάλους τους, να συντρίψουν τη διαφωνία.
Λίγα λόγια για τη «ρητορικής μίσους»
Όπως τα έργα «κατά της παραπληροφόρησης» είναι δεσποτικά, έτσι είναι και τα έργα «κατά της ρητορικής μίσους». Η αποτυχία είναι πάλι μια κακή σημασιολογία με ψευδείς προϋποθέσεις. Τα ίδια τα προγράμματα “κατά της ρητορικής μίσους” προκαλούν “μίσος” στους αντιπάλους τους, γιατί αντιμετωπίζουν το μίσος με μίσος. Το Σχήμα 3 δείχνει την πρόσφατη έναρξη της «ρητορικής μίσους» και του «εγκλήματος μίσους».
Σχήμα: η «ρητορική μίσους» και το «έγκλημα μίσους» είναι εντελώς καινούρια.
Ακριβώς όπως το «λάθος» και η «παραπληροφόρηση» είναι λέξεις που χρησιμοποιούν για να σας κλείσουν το στόμα, η «ρητορική μίσους», «ομάδα μίσους» και «έγκλημα μίσους» είναι λέξεις που χρησιμοποιούν για να σας κλείσουν το συναίσθημα, επικυρωμένες από δοκιμές. Αν το παραπάνω διάγραμμα συνεχίσει να ανεβαίνει, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι προθέσεις θα γίνονται αντικείμενα τιμωρίας.
Τελικές παρατηρήσεις
Πρεπει να ανακαλύψουμε ξανά τους κανόνες της διαφάνειας, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας του λόγου με αξιοπρέπεια και κατανόηση στην διαφορετικότητα. Η επιστήμη εξαρτάται από την εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη εξαρτάται από αυτούς τους φιλελεύθερους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες είναι οι γονείς της καλής επιστήμης, της υγιούς κατανόησης και της αστικής ευγένειας. Υπάρχουν δύο δρόμοι εδώ και συγκεκριμένα:
- Ελευθερία —> διαφάνεια —> εμπιστοσύνη —> ανίχνευση αλήθειας —> αξιοπρέπεια.
- Δεσποτισμός —> απόκρυψη —> δυσπιστία —> κακή επιστήμη —> δουλοπαροικία και δουλοπρέπεια.
Ας επιλέξουμε τον σωστό δρόμο.
Επιλεκτικές αναφορές:
Μπερκ, Έντμουντ. 2022. Edmund Burke and the Perennial Battle, 1789–1797 . Eds. DB Klein και D. Pino. Πατήστε CL. Σύνδεσμος
Doctorow, Gilbert. 2023. Η εκστρατεία παραπληροφόρησης των δυτικών μέσων ενημέρωσης: Πτώση του Μπαχμούτ, μια περίπτωση σε σημείο. Ιστοσελίδα Gilbert Doctorow. Σύνδεσμος
Γκούρι, Μάρτιν. 2023. Παραπληροφόρηση είναι η λέξη που χρησιμοποιώ όταν θέλω να σιωπήσεις. Ομιλία , 30 Μαρτίου. Σύνδεσμος
Χιουμ, Ντέιβιντ. 1994. Δοκίμια, Ηθικά, Πολιτικά και Λογοτεχνικά . Επιμέλεια Eugene F. Miller. Indianapolis: Liberty Fund. Σύνδεσμος
Iannaccone, Laurence. 1992. Sacrifice and Stigma: Reducing Free-riding in Cults, Communes, and Other Collectives. Journal of Political Economy 100(2): 271–291.
Klein, Daniel B. 2012. Knowledge and Coordination: A Liberal Interpretation . Oxford University Press. Σύνδεσμος
Polanyi, Michael. 1963. The Study of Man . Chicago University Press.
Σμιθ, Αδάμ. 1982 [1790]. Η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων . Επιμέλεια από τον DD Raphael και τον AL Macfie. Oxford University Press/Liberty Fund. Σύνδεσμος
