Ποια ήταν η χώρα του Υπερβορείου Απόλλωνα και ποιοι ήταν οι Υπερβορείοι.

ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ από την Ιστορικό FLORENTIA

Μια ερώτηση που την επέλεξα μιας και ακόμη είμαι εδώ. Θα προσπαθήσω, δύσκολο ναι, να σας δώσω μια πιο γενική εικόνα από αυτή που πιθανώς έχετε αποκτήσει κάποιοι. Στις αναφορές αρχαίων ιστορικών, ιδιαίτερα του Ηρόδοτου και του Διόδωρου του Σικελιώτη, συναντάμε κάποιες σε ένα άγνωστο λαό, τον λαό των Υπερβορείων. Οι πηγές που αντλήθηκαν αυτές οι πληροφορίες όμως, είναι απο δυο χαμένα επικά ποιήματα : τους “Επιγόνους” (αποδίδονται στον Όμηρο) και τα “Αριμάσπεια” του Αρισταία του Προνοννήσιου (εθνότητα των Αριμασπών, κάπου στη βόρεια Σκυθία, γείτονες με τους Υπερβορείους).

Η χώρα των Υπερβορείων, τοποθετείται κοντά στα σημεία του Βόρειου Πόλου. Τα στοιχεία (μέσα από τις διάφορες παραδόσεις) τώρα που συνδέουν αυτή τη χώρα με τους Έλληνες και ιδιαίτερα με τους Δήλιους, είναι πάρα πολλά. Αρχής γενομένης από τη γέννηση της Λητούς (μιλάμε για την Τιτανίδα Λητώ) στο νησί της Δήλου, και τη γέννηση από την ίδια (μετά από την επαφή της με τον Δία) του θεού Απόλλωνα. Ας το πάρουμε όμως με σειρά γιατί είναι ήδη δύσκολο για μένα να σας το παρουσιάσω με κατανοητές λέξεις.

Ο Ηρόδος στην “Ιστορία” του μας δίνει την πληροφορία πως οι Δήλιοι γνώριζαν πάρα πολύ καλά τους Υπερβορείους. Κυβερνήτες τους ήταν οι “Βορεάδες”, απόγονοι του Βορέα. Τον Βορέα όμως, η παράδοση, μας τον δίνει με διάφορες εκδοχές. Στην δική μας περίπτωση κρατάμε το ότι η καταγωγή του φτάνει στον Αστραίο, γιό του Τιτάνα Υπερίωνα. Να σας δώσω μια σύνδεση για να γίνει πιο κατανοητό, στη μινωική μυθολογία, όπως έχουμε πει, οι απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων, οι Κουρήτες, θεωρούνται τροφοί του Δία. Με την Τιταία απέκτησαν τους Τιτάνες, οι οποίοι κατοικούσαν στην περιοχή της Κνωσού. Ενας από αυτούς, ήταν ο Υπερίωνας. Και για να βάλουμε στην εξίσωση και τον Απόλλωνα: Τόσο ο Υπερίωνας όσο και ο Αστραίος κρυπτογραφούν τις αστρονομικές γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων.

Ο Υπερίωνας μάλιστα, υπήρξε ονοματοθέτης των άστρων, όπως μας λέει ο Διόδωρος Σικελιώτης : “…Για τον Υπερίωνα λένε ότι ήταν ο πρώτος που κατανόησε, με την προσεκτική παρατήρηση, την κίνηση του Ήλιου, της Σελήνης και των άλλων άστρων, καθώς επίσης και τις εποχές που προέρχονται από την κίνηση αυτών των ουρανίων σωμάτων. Αυτός τα έκανε γνωστά σε όλους τους ανθρώπους και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε πατέρας αυτών των σωμάτων, αφού αυτός γέννησε, κατά κάποιο τρόπο, την παρατήρηση και τη φύση του…”

Έχουμε λοιπόν τον Υπερίωνα, ονοματοθέτη των άστρων και πρόγονο των Υπερβορείων. Ταυτίζεται όμως με τον Απόλλωνα-Σείριο. Αν το καταλάβατε αυτό (εύχομαι), προχωράμε. Την ας την πούμε ανεξήγητη σχέση των Υπερβορείων με τους Δηλίους, υποδηλώνουν οι τακτικές επισκέψεις του μυθικού “Άβαρι” στο νησί (μάγος, ιερέας του Απόλλωνα και θεραπευτής), για την ανανέωση της φιλίας μεταξύ τους και τη διατήρηση της παράδοσης κάποιων μυστηριακών τελετών.

Άλλο ένα κοινό σημείο του Δήλιου Απόλλωνα με τους Υπερβορείους, είναι ορισμένοι Έλληνες μύστες που επιδέχονται κάποια σύγκριση με μάγους, τους σαμάνες, και διεκδικούν την καταγωγή τους από τον θεό του φωτός. Σύμφωνα με κάποιες μελέτες, ο Απόλλωνας κατάγεται από τη ΒΑ Ασία, και πιο συγκεκριμένα από τη Σιβηρία. Ετυμολογικά θα μπορούσε να θεωρηθεί προστάτης των πυλών, πιο συγκεκριμένα (θα το δούμε πιο κάτω και ο θεός μαζί μου) των πυλών που οδηγούν στον κοσμικό χώρο. Θεματοφύλακες των μυστηρίων του Δήλιου Απόλλωνα ήταν μεταξύ άλλων και οι Πυθαγόρας, Τόξαρις, Άβαρις, Ζάμολξις και Αρισταίος. Εδώ θα κρατήσω μόνο τον Πυθαγόρα σε μια σχέση με τον Άβαρι και ας μην έχετε ακόμη καταλάβει το γιατί.

Στην εικόνα είναι ο Απόλλων τοξότης, έργο του γλύπτη Λεωχάρη. Το πρωτότυπο κατασκευάστηκε τον 4ο αι.π.Χ. Το άγαλμα είναι κυρίως γνωστό από το ρωμαικό αντίγραφο του Βατικανού.

Ο Άβαρις, λοιπόν, όπως είπαμε, ήταν ιερέας του Απόλλωνα. Έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια της τρίτης Ολυμπιάδας (768-765 π.Χ). Εκείνη την περίοδο σημειώθηκε ένας μεγάλος λοιμός, παγκόσμιος θα τον έλεγα, αφού “χτύπησε” όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Τότε ζητήθηκε, φυσικά, η βοήθεια του Απόλλωνα. Έλληνες και βάρβαροι έτρεξαν να βρουν λύση. Ο Απόλλωνας τότε τους επεσήμανε ότι απαιτείτο “κάθαρση”. Ήλθαν τότε θεραπευτές-ιερείς από όλα τα λοιμόπληκτα έθνη. Μέσα σε αυτά και οι Υπερβόρειοι. Συγκεκριμένα, οι Υπερβόρειοι έστειλαν τον Άβαρι. Και αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθεί “αρχηγός” των θεραπευτών-ιερέων.

Συνέστησε τότε τη λήψη μέτρων καθαριότητας, δίαιτες, φάρμακα κατάλληλα, λιτανείες παρακλητικές με θρησκευτικούς ύμνους, θυσίες εξαγνισμού, ευχαριστήριες γιορτές και επωδούς. Ακολουθώντας δε όλοι τις οδηγίες του, έφεραν αρκετά ευνοικά αποτελέσματα για την καταπολέμηση του λοιμού. Μετά από αυτή τη μικρή επανάληψη, θα φέρουμε στο θέμα μας τον Πυθαγόρα και στη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους.

Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία του νεοπλτωνικού φιλοσόφου Ιάμβλιχου, διαβάζουμε τα εξής: “…Γενικά αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο Πυθαγόρας αποκάλυψε πολλούς δρόμους παιδείας (εννοώντας σοφίας στην ουσία) και σύμφωνα με τη φύση καθενός και σύμφωνα με τη δύναμη του πνεύματός, έδινε το ανάλογο μερίδιο. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η παρακάτω. Όταν ο Σκύθης Άβαρις ήλθε από τους Υπερβορείους επειδή ήταν χωρίς πείρα (άπειρος) της ελληνικής παιδείας και “αμύητος”, και προχωρημένος στην ηλικία, δεν τον μύησε τότε (ο Πυθαγόρας) με ποικίλα θεωρήματα, αλλά, αντί για την πενταετή σιωπή και την ακρόαση για ίσο χρονικό διάστημα, και τις άλλες δοκιμασίες, αυτόματα τον έκανε ικανό να ακούει τα θεωρήματά του και σε σύντομο χρονικό διάστημα τον δίδαξε τα βιβλία του “Περί Φύσεως” και “Περί θεών”.

Ο Άβαρις ήταν ιερέας του Απόλλωνα στη χώρα των Υπερβορείων, γέρος στην ηλικία και σοφότατος σχετικά με τα ιερατικά. Όταν από την Ελλάδα επέστρεφε στην πατρίδα του, για να αφιερώσει τον χρυσό που συγκέντρωσε στο ιερό του Υπερβορείου Απόλλωνα (θα το δούμε αυτό στην πορεία του νήματος), συνάντησε τον Πυθαγόρα. Στη διαδρομή του από την Ιταλία, είδε τον Πυθαγόρα και τον πέρασε για (τον) θεό, του οποίου ήταν ιερέας (δηλαδή του Απόλλωνα). Και πίστεψε ότι δεν είναι κανένας άλλος, ούτε άνθρωπος όμοιος με εκείνον, αλλά ότι είναι πραγματικά ο ίδιος ο Απόλλωνας. Από τα θαυμαστά που έβλεπε σ΄αυτόν και απ΄όσα γνωρίσματα μπορούσε ο ιερέας από πριν να διακρίνει (να προβλέψει δηλαδή), χάρισε στον Πυθαγόρα ένα βέλος (θα έλεγα και ακόντιο για να καταλάβετε) το οποίο κρατούσε όταν βγήκε από το ιερό. Αυτό…ιππεύοντας θα μπορούσε να να διαβεί τα αδιάβατα, δηλαδή ποταμούς, λίμνες, έλη, βουνά και τα παρόμοια και περιπλανώμενος, όπως λεγόταν, μπορούσε να κάνει καθαρμούς και να διώχνει λοιμούς και ανέμους και να γίνεται αυτός αρωγός σςτις πόλεις, όσες τον παρακαλούσαν για κάτι τέτοιο…”. Δεν είναι όμως μόνο ο Ιάμβλιχος που μας δίνει τέτοιες πληροφορίες.

Παρόμοια στοιχεία αναφέρει και ο Πορφύριος στο έργο του “Η ζωή του Πυθαγόρα”. Με αυτή την αναφορά μου, σας έδωσα τον πρώτο, ας το πω, δεσμό των αρχαίων Ελλήνων με τη χώρα του Υπερβορείου Απόλλωνα. Υπήρχαν όμως και άλλοι δεσμοί. Μια συνεχής ανταλλαγή επισκέψεων των αντιπροσώπων του ιερατείου των Υπερβορείων και των Ελλήνων υπό την ηγεσία του Απόλλωνα, συνέβαλε στη σύσφιγξητης φιλίας των δυο χωρών (και θα το αναφέρω εδώ και ας μην γίνει τελείως κατανοητό ακόμη, δεσμοί “απόκρυφοι” αφού με σαμανικές τελετές κατόρθωναν να καταπολεμούν τις επιθυμίες του σώματος, σε σημείο που να περιορίζουν στο ελάχιστο τις ανάγκες του οργανισμού σε τροφή και νερό. Και σε αυτό συγκεκριμένα, ο Διογένης Λαέρτιος μας δίνει την πληροφορία ότι μια τέτοια τροφή έπαιρνε ο μύστης Επιμενίδης.

Μιλάει για κάτι μικροσκοπικά, ας τα πω για κατανόηση, χάπια, που είχαν την ικανότητα να κατασιγάζουν την πείνα και τη δίψα για αρκετό καιρό, αποτρέποντας τις βλαβερές καύσεις στον οργανισμό. Κρατάμε λοιπόν όλα όσα αναφέραμε ως πληροφορίες σε κάποιο μέρος του μυαλού μας. Και προχωράμε στην παρουσία του Απόλλωνα στο ελληνικό πάνθεον.

Η παρουσία του Απόλλωνα στο ελληνικό πάνθεον αρχίζει (όπως και αρκετές άλλες) αλληγορικά από τη στιγμή που ακόμη τον κυοφορούσε η μητέρα του Λητώ, η οποία, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, καταγόταν από μια χώρα του μακρινού βορρά, που δεν θα την έλεγα φανταστική (αλλά δεν είναι της ώρας) πέρα από τα Ριπαία Όρη. Όταν, λοιπόν, πλησίαζε η ώρα να φέρει τον Απόλλωνα στον κόσμο, πήγε στη Δήλο, όχι όμως μόνη της. Την συνόδευαν τέσσερις Υπερβόρειες παρθένες : Άργη, Ώπι, Λαοδίκη και Υπερόχη (οι δυο τελευταίες μάλιστα μετέφεραν τα θεικά βοηθητικά αντικείμενα για τη γέννα) και οι οποίες έμειναν πλέον μόνιμα στη Δήλο ως τροφοί του Απόλλωνα. Και γεννιέται ο Απόλλωνας.

Στις αφηγήσεις των ιστορικών, μόνο αυτός αναφέρεται ονομαστικά ότι επισκέφθηκε τη χώρα των Υπερβορείων. Αμέσως, λένε, μόλις γεννήθηκε, ταξίδεψε στη μητρική του χώρα, με ένα άρμα ιπτάμενο που το έσερναν κύκνοι. Σε αυτή τη φάση οι παρθένες τραγουδούσαν τη γέννησή του και το θεικό έργο το οποίο πλέον θα επιτελούσε. Εκεί, ο Απόλλωνας,διδάχθηκε από τους ιερείς ιατρική, μαντική, μουσική, αστρονομία και μυστικά της βαρύτητας. Αργότερα οι δάσκαλοί του ίδρυσαν προς τιμήν του τον ναό του Υπερβόρειου Απόλλωνα. Και όπως καταλάβατε είχαμε μια ταυτόχρονη εμφάνιση του θεού τόσο στη χώρα των Υπερβορείων όσο και στην Ελλάδα. Και ίσως, λέω ίσως, να ήταν αυτός ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες του έδωσαν και το επίθετο “Διδυμαίος”. Βεβαίως εδώ πρέπει να κάνουμε αναφορά και στις πόλεις “Δίδυμα” στο Άργος και στα μικρασιατικά παράλια που φαίνεται ότι και αυτές εκφράζουν πάλι τη διπλή υπόσταση του θεού αυτού, που άλλοτε παρουσιάζεται ως “Απόλλων-Κύνας” και άλλοτε ως “Απόλλων-Λύκος”.

Αυτά τα τελευταία επίθετα, αναφέρονται ξεκάθαρα στις αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων σχετικά πάντα με τον Σείριο… Προσέξτε τώρα. Είναι γνωστό ότι ο Απόλλωνας στο τέλος του φθινοπώρου ετοιμαζόταν να φύγει για τη μακρινή χώρα. Τότε οι παρθένες έψελναν ύμνους που είχαν ένα θλιμμένο τόνο. Τραγουδούσαν δηλαδή την αποδημία του Απόλλωνα στην Υπερβορεία. Οι ίδιες παρθένες, την άνοιξη, έψελναν “κλητικούς” ύμνους, δηλαδή με αυτούς καλούσαν τον θεό να επιστρέψει. Και τέλος, όταν εκείνος επέστρεφε μετά από πολύμνηνη απουσία, γιόρταζαν την επιδημία του θεού. Τότε ο Απόλλωνας εμφανιζόταν πάλι πάνω στο άρμα που το έσερναν κύκνοι και κρατούσε στο χέρι του τη λύρα και τη δάφνη (στους Δελφούς γιόρταζαν την επιστροφή του με τη γιορτή των Θεοφανίων.

Η περιοδική, όμως, επιστροφή του θεού κάθε 19 χρόνια, τότε δηλαδή που συμπληρώνεται η επιστροφή των άστρων στο ίδιο σημείο του ουρανού, ήταν και η χρονική στιγμή που γίνονταν οι μυστηριακές τελετές, όπου ο θεός, κάθε βράδυ, από την εαρινή ισημερία ως την ανατολή των Πλειάδων, τραγουδάει παίζοντας με τη λύρα του μελωδίες αφιερωμένες στις υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτές ακριβώς τις δυνάμεις φοβήθηκε η Ήρα, όταν απαγόρευσε σε όλους τους τόπους να προσφέρουν άσυλο στην ετοιμόγεννη Λητώ. Μόνο η περιπλανώμενη Δήλος παράκουσε τη θεά και δέχθηκε στην αγκαλιά της την καταδιωκόμενη Λητώ, η οποία γέννησε τον Απόλλωνα με τη βοήθεια της Υπερβορείας μαίας, της Ειλειθυίας.

Από τη χώρα των Υπερβορείων λέγεται ότι καταγόταν και ο πρώτος Φαραώ της Αιγύπτου (μια από τις εκδοχές) Μήνας. Αν ακολουθήσουμε αυτό το σκεπτικό, εύλογα καταλήγουμε ότι ο άγνωστος αυτός πολιτισμός των Υπερβορείων προυπήρξε κάποιων άλλων, όπως ας πούμε ο Αιγυπτιακός…Επειδή όμως τα πράγματα αλλάζουν καθημερινά δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο. Και αφού αναφέραμε τη Δήλο, το ιερό νησί, ας πουμε και λίγα πράγματα.

Είδαμε ότι η γέννηση του Απόλλωνα σε αυτό το νησί, συνδέεται άμεσα με τον λαό και τον πολιτισμό των Υπερβορείων. Μετά τη γέννηση του Απόλλωνα, το νησί άλλαξε και το όνομά του και από “Άβδηλος Αστερία” έγινε “Δήλος”, δηλαδή, φανερή, εμφανής, φανερωμένη (να σας βάλω λίγο σε ένα αίνιγμα εδώ. Θυμάστε τι είχαμε αναφέρει όταν ο Οδυσσέας έφτασε στη Σχερία; Το ποια ήταν η Σχερία, πώς εμφανιζόταν και τι συμβόλιζε; Για κάντε μια σύγκριση λίγο…) Η ιστορία του νησιού χάνεται θα λέγαμε στο παρελθόν. Ως το 87 π.Χ που καταστράφηκε ολοσχερώς, υπήρξε, όπως όλοι γνωρίζετε πλέον, μεγάλο θρησκευτικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο. Και για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι, αν και πολλοί λαοί εκδήλωσαν από παλιά την προτίμησή τους για τον ιερό αυτό χώρο, η φήμη της Δήλου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην Αθηναική Δημοκρατία.

Η εγκατάσταση των Ιώνων, το 1000 π.Χ έδωσε το πρόσχημα θα λέγαμε στους Αθηναίους να εμφανιστούν στο νησί ως σύμμαχοι και προστάτες (λόγω φυσικά της ιωνικής καταγωγης τους) και κάποια στιγμή ίδρυσαν και τη λεγόμενη “Δηλιακή Συμμαχία”, εγκαθιστώντας στο νησί το κοινό θησαυροφυλάκιο. Ναι οκ όλα αυτά. Αποδείχθηκε όμως τελικά πως οι λόγοι ήταν περισσότερο θρησκευτικοί και λιγότερο πολιτικοί. Αλλά αφού ξεκίνησα μια αναφορά στο ιερό νησί θα το συνεχίσω. Την εποχή του Πεισίστρατου, το 543 π.Χ, έγινε η πρώτη “κάθαρση” του νησιού. Τότε ήταν που απομακρύνθηκαν όλοι οι τάφοι από το τμήμα εκείνο που ήταν ορατό από τον ναό του Απόλλωνα. Το ίδιο έγινε και το 426 π.Χ, μετά τον λοιμό του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το πρόσχημα αυτό οι Δήλιοι ξεριζώθηκαν, αφού τους απαγορεύτηκε όχι μόνο να πεθαίνουν το ιερό νησί, αλλά και να γεννιούνται εκεί.

Όλοι οι εως τότε τάφοι ανοίχθηκαν και το περιεχόμενό τους μεταφέρθηκε στην αντικρινή Ρήνεια σε κοινό τάφο, τον “βόθρο κάθαρσης” (να αναφέρουμε εδώ ότι προηγουμένως και για περισσότερη ασφάλεια το ταμείο της Συμμαχίας είχε μεταφερθεί στην Αθήνα). Η ακμή της Δήλου συνεχίστηκε και τα απόμενα χρόνια και στην περίοδο 315-316 π.Χ με την προσφορά των Πτολεμαίων (αυτό είναι ένας συνδετικός κρίκος που θα τον χρησιμοποιήσω κάπου αλλού όμως, σε ένα άλλο νήμα μου), η “Δηλιακή Ανεξαρτησία” γίνεται πραγματικότητα. Το τέλος επήλθε το 87 π.Χ όταν ο Μιθριδατικός Πόλεμος κατέστησε το νησί έναν απέραντο ερειπιώνα. Από τότε η Δήλος ουσιαστικά πήρε πάλι το πρώτο της όνομα (Άδηλος, δηλαδή αφανής, άγνωστη) κρατώντας ερμητικά το μυστικό της. Ένα μυστικό που σχετίζεται με την εσωτερικότητα του ελληνισμού.

Στην εικόνα ο Απόλλωνας πάνω σε φτερωτό άρμα γυρίζει από τη χώρα των Υπερβορείων. Τον υποδέχεται στη Δήλο η Άρτεμις. Μια παράσταση γεωμετρικού αμφορέα.

Τώρα, για τους Υπερβορείους ούτε οι Σκύθες έχουν να πουν κάτι ούτε κάποιοι άλλοι απ΄αυτούς που ζουν σ΄αυτή την περιοχή, εκτός βέβαια από τους Ισσηδόνες. Όμως νομίζω πως κι αυτοί δεν λένε τίποτα, γιατί τότε θα το λέγανε κι οι Σκύθες, όπως λένε για τους μονόφθαλμους. Αλλά ο Ησίοδος βέβαια έχει κάνει λόγο για τους Υπερβορείους, έχει κάνει λόγο κι ο Όμηρος στους Επιγόνους, αν βέβαια τω όντι ο Όμηρος έγραψε αυτό το έπος.

Πολύ περισσότερα όμως λένε γι΄αυτούς οι κάτοικοι της Δήλου, κάνοντας λόγο για προσφορές στους θεούς, που, σκευασμένες σε καλαμιές σιταριού, στέλνονται από τους Υπερβορείους και φτάνουν στους Σκύθες, κι από τους Σκύθες τις παραλαμβάνουν πια ο ένας ύστερ΄ απ΄τον άλλον οι γειτονικοί λαοί διαδοχικά και τις μεταφέρουν όλο και πιο δυτικά, ώσπου φτάνουν στο Αδριατικό πέλαγος. Κι από εκεί, αφού τις ξεπροβοδίσουν προς τα νότια, οι πρώτοι Έλληνες που τις παραλαμβάνουν είναι οι Δωδωναίοι, κι από εκεί τις κατεβάζουν στο Μαλιακό κόλπο και τις περνάνε απέναντι, στην Εύβοια, κι από πόλη σε πόλη τις μεταφέρουν ως την Κάρυστο. Όμως την Άνδρο, που ήταν η σειρά της, την προσπερνούν.

Γιατί οι Καρύστιοι είναι που τις φέρνουν στην Τήνο, κι οι Τήνιοι στη Δήλο. Μ΄αυτόν τον τρόπο λοιπόν λένε πως οι προσφορές αυτές έφτασαν στη Δήλο, και πως οι Υπερβόρειοι την πρώτη φορά έστειλαν δυο κοπέλες να μεταφέρουν τις προσφορές, που οι κάτοικοι της Δήλου τις ονομάζουν Υπερόχη και Λαοδίκη. Και πως μαζί μ΄αυτές, για να τις προστατεύουν, οι Υπερβόρειοι έστειλαν πέντε συμπολίτες τους ως συνοδούς, αυτούς που σήμερα τους ονομάζουν “Περφερείς” κι απολαμβάνουν μεγάλες τιμές στη Δήλο. Επειδή όμως αυτοί που στάλθηκαν δεν τους γύρισαν πίσω, τους Υπερβορείους, λένε, τους έπιασε φόβος μήπως κάθε φορά τους συμβαίνει να στέλνους τους ανθρώπους τους και να μην τους βλέπουν να γυρίζουν.

Έτσι λοιπόν φέρνουν στα σύνορα της χώρας τους τις προσφορές στους θεούς σκευασμένες σε καλαμιές σιταριού κι εξορκίζοντας τους γείτονές τους τους προστάζουν να τις ξεπροβοδίσουν από τη χώρα τους σε άλλο έθνος. Και λένε πως μ΄αυτό τον τρόπο αυτές ξεπροβοδίζονται και φτάνουν στη Δήλο, και ξέρω – το είδα ο ίδιος – ένα έθιμο παρόμοιο μ΄αυτές τις προσφορές : οι γυναίκες της Θράκης και της Παιονίας όταν κάνουν θυσίες στην Άρτεμη τη βασίλισσα, δεν προσφέρουν τις θυσίες αυτές χωρίς καλαμιές σιταριού. Ξέρω λοιπόν πως ετούτες κάνουν αυτά, κι όσο για τις κοπέλες αυτές που ήρθαν από τους Υπερβορείους, μετά το θάνατό τους στη Δήλο τους προσφέρουν λατρεία κόβοντας τα μαλλιά τους και οι κοπέλες και τ΄αγόρια της Δήλου (κάποια στιγμή σας είχα κάνει ένα ερώτημα για την εμφάνιση…).

Οι κοπέλες, αφού κόψουν μια πλεξούδα από τα μαλλιά τους και την τυλίξουν γύρω από το αδράχτι, την αποθέτουν στον τάφο τους (κι ο τάφος τους βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού της Άρτεμης κι απάνω του βλάστησε λιόδεντρο), και τ΄αγόρια της Δήλου τυλίγουν ένα τσουλούφι από τα μαλλιά τους σε πρασινάδα και τ΄αποθέτουν με τη σειρά τους πάνω στον τάφο. Λοιπόν ετούτες τις τιμές προσφέρουν οι κάτοικοι της Δήλου σ΄αυτές. Κι οι ίδιοι λένε πως κι άλλες δυο κοπέλες απ΄τη χώρα των Υπερβορείων, η Άργη και η Ώπη, πέρασαν μεσ΄ από τις χώρες των ίδιων ακριβώς λαών που αναφέραμε κι έφτασαν στη Δήλο ακόμα πιο πριν από την Υπερόχη και τη Λαοδίκη. Λένε λοιπόν πως αυτές έφτασαν στην Ελλάδα φέρνοντας στην Ειλείθυια τις προσφορές που της είχαν τάξει για να΄χει η Λητώ καλή λευτεριά, ενώ η Άργη και η Ώπη έφτασαν μαζί με τις θεές αυτές, και πως οι Δήλιοι πρόσφεραν σ΄αυτές διαφορετική λατρεία.

Δηλαδή οι γυναίκες τους συγκεντρώνουν τάματα γι΄αυτές αναφέροντας τα ονόματά τους καθώς ψέλνουν τον θρησκευτικό ύμνο που σύνθεσε γι΄αυτές ο Ωλήν από τη Λυκία, και πως οι νησιώτες και οι Ίωνες απ΄αυτές έμαθαν να ψέλνουν ύμνους στην Ώπη και την Άργη, αναφωνώντας τα ονόματά τους και συγκεντρώνοντας τάματα (κι αυτός ο Ωλήν ήρθε από τη Λυκία και σύνθεσε και τους άλλους παλιούς ύμνους που τραγουδιούνται στη Δήλο). Και πως, όταν καίονται τα μεριά των σφαχταριών της θυσίας πάνω στο βωμό, τη στάχτη τους την παίρνουν και την απλώνουν όλη πάνω στον τάφο της Ώπης και της Άργης. Και ο τάφος τους βρίσκεται πίσω από τον ναό της Άρτεμης, προς τ΄ανατολικά, ακριβώς δίπλα από την αίθουσα συμποσίων των Κείων…”. Αυτά μας αναφέρει ο Ηρόδοτος (σε μια ελεύθερη μετάφραση) και σκέφτηκα να σας το παρουσιάσω για να αποκτήσετε μια καλύτερη εικόνα.

Είχαμε μείνει χθες εκεί που αρχίζουν τα δύσκολα, εκεί όπου θα προσπαθήσουμε να συνδέσουμε το μυστήριο του νησιού αυτού με την εσωτερικότητα του ελληνισμού. Αυτή ακριβώς η όψη είναι κάτι που στην ουσία δεν απασχόλησε τους αρχαιολόγους γιατί περιορίστηκαν στη σπουδαιότητα των μνημείων της. Έτσι λοιπόν παρέμεινε άγνωστη. Αναφέραμε στο προηγούμενο μέρος τους δυο καθαρμούς της. Και εκεί θέλω να εστιάσουμε, καθώς ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Δήλου οφείλεται σε αυτούς τους δυο καθαρμούς.

Τι εννοώ; Μιλάμε για ένα χώρο, που για αιώνες (πολλούς αιώνες) του οποίου η ατμόσφαιρα είναι τελείως απαλλαγμένη από τις δυο βαθύτερες και σπουδαιότερες ανθρώπινες πράξεις. Ποιες; Μα φυσικά, τη γέννηση και τον θάνατο! Το νησί, λοιπόν, παραμένει “καθαρό” από κάθε άποψη. Όπως είπαμε, ετυμολογικά Δήλος σημαίνει “φανερωμένη”, “φανερή”, “εμφανής” και όπως θα πρέπει να καταλάβατε, τα ονόματα αυτά θα πρέπει να έχουν σχέση με τα “θεοφάνια” αφού εκεί φανερώθηκε ο Θεός. Παλιά ονομαζόταν Κύθνος, Πελασγία, Χλαμαδία, και Αστερία. Μετά τη νέα ονομασία της από περιπλανώμενο νησί (κατά τη μυθολογία) σταθεροποιήθηκε στο κέντρο των Κυκλάδων με τη βοήθεια του Ποσειδώνα και της κοσμικής Τρίαινας (η οποία ήταν κατασκευασμένη από τους αμφίβιους Τελχίνες).

Από την εποχή του Κυκλαδικού Πολιτισμού (και ίσως θα έλεγα και ακόμη πιο παλιά – Αιγηίδα) τα αρχαιολογικά ευρήματα της 4ης χιλιετίας π.Χ φανερώνουν ξεκάθαρα τη θρησκευτική ανωτερότητα και την πολιτιστική αίγλη της Δήλου. Ποιον να μην θυμηθώ…Θράκες, Κάρες, Ίωνες, Κρήτες, Αθηναίοι, Πέρσες, Αλεξανδρινοί, Ρωμαίοι, Νάξιοι, άντε να αναφέρω και αυτούς που ονόμασαν Φοίνικες, με λίγα λόγια σχεδόν όλος ο γνωστός τότε κόσμος προσπάθησαν να την προσεταιριστούν και να την καθυποτάξουν. Αλλά επειδή όλο το πάω και δεν αρχίζω…μια χρονολογική και πολιτιστική διερεύνηση επιβεβαιώνει τις απόψεις των αρχαίων ιστορικών πως η Δήλος, ομφαλός του κόσμου, υπήρξε το ιερό Νησί του Φωτός – Απόλλωνος. Τι όμως έκανε αυτό το νησί ιερό; Την απάντηση θα την πάρουμε αν ακολουθήσουμε το “ιστορικό” νήμα από την εποχή που η Δήλος ήταν ακόμη ένα περιπλανώμενο νησί.

Όπως είπαμε, από αυτό το άγνωστο μέρος ταξίδεψαν στη Δήλο και οι δυο παρθένες κόρες του Βορέα, Εκαέργη και Ούπις ή, κατά Παυσανία, Υπερόχη και Λαοδίκη. Ένα ταξίδι που αφορούσε καθαρά την εκτέλεση τελετουργιών στο μαντείο του νησιού. Είναι δυστυχώς δεδομένο ότι σήμερα καμία πληροφορία δεν έχουμε γι΄αυτό το είδος των τελετουργιών. Όμως (πάντα υπάρχει ένα όμως), μπορούμε να σχηματίσουμε μια αμυδρή περί αυτών εικόνα μελετώντας στην ουσία τη ζωή και το έργο εκείνων που φοίτησαν στο ίδρυμα του θεού.

Ένας από αυτούς, όπως είπαμε, ήταν ο Πυθαγόρας, ειδήμων της ευγονικής και ψυχικής κάθαρσης. Θεωρείται δε συνεχιστής της σχολής του Υπερβορείου Απόλλωνα, αφού, γνώστης και αυτός των μυστικών της βαρύτητας, πετυχαίνει να διδάσκει ταυτόχρονα σε δυο σημεία…Στον Κρότωνα και στο Μεταπόντιο. Ετυμολογικά το όνομα του μεγάλου αυτού δασκάλου ερμηνεύεται ως η φωνή του ίδιου του Απόλλωνα, αφού “Πυθαγόρας” σημαίνει “αγορητής του Πύθιου” ή “ο άγων τον Πύθιο νου στο φως”. Ο Εργότιμος από τις Κλαζομενές (που θεωρήθηκε ως μια από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του Πυθαγόρα) είχε τη δύναμη να κάνει την ψυχή του να εγκαταλείπει το σώμα για πολύ καιρό. Αυτό το διάστημα περιπλανιόταν σε μακρινές χώρες και πειραματιζόταν σε απόκρυφα πράγματα, ενώ το σώμα κειτόταν σαν νεκρό. Σε μια τέτοια κατάσταση το βρήκαν οι εχθροί του και το έκαψαν. Στο σημείο αυτό να σας κάνω μια σύνδεση με όσα σας έχω πει για το “Κα” των αρχαίων Αιγυπτίων, που έφευγε από το σώμα και περιπλανιόταν και έπρεπε να επιστρέψει στο αρχικό του σώμα… Ο Αριστέας ο Προκοννήσιος είχε ακριβώς την ίδια δύναμη.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι κάποτε, καθώς ο Αριστέας έμπαινε σε ένα μαγαζί της γενέτειράς του, έπεσε κάτω νεκρός. Την ίδια ώρα όμως, ένας ταξιδιώτης τον συνάντησε πολύ μακρύτερα και του μίλησε. Το νεκρό του σώμα εξαφανίστηκε και ο ίδιος δεν ξαναφανερώθηκε για έξι χρόνια. Στο Μεταπόντιο διέταξε να στηθεί ένα άγαλμα στον Απόλλωνα. Ο θεός είχε παρουσιαστεί εκεί συνοδευόμενος από τον ίδιο τον Αριστέα, που είχε πάρει τη μορφή κόρακα. Να προσθέσω επίσης και τον θρύλο του Επιμενίδη της Κρήτης. Είχε “κοιμηθεί” πολύ καιρό στη σπηλιά του Δία πάνω στο βουνό Ίδη. Εκεί, είχε νηστέψει και είχε μάθει τις παρατεταμένες εκστάσεις (δεν θα εξηγήσω εδώ τι εννοώ, επομένως μην με ρωτήσετε). Άφσε τη σπηλιά αφού έγινε κύριος της “ενθουσιώδους σοφίας” δηλαδή της εκστατικής τεχνικής. Τότε άρχισε να “γυρίζει τον κόσμο, να εξασκεί την τέχνη της θεραπείας, να προλέγει το μέλλον με την ιδιότητα του εκστατικού οραματιστή, να εξηγεί την κρυφή έννοια του παρελθόντος και να απομακρύνει, με την ιδιότητα του ιερέα-εξαγνιστή, τα σοβαρά δεινά που έστελναν οι δαίμονες”.

Αν καταλάβατε κάτι από όλα αυτά, μιλάμε για αυτές που θα τις χαρακτηρίζαμε “υπερφυσικές” δυνάμεις. Τέτοιες είχαν και οι Σκύθες Ζάμολξις, Ανάχαρσις και Τόξαρις, απόγονοι και αυτοί των Υπερβορείων. Ο Ζάμολξις, δούλος αρχικά του Πυθαγόρα, μαθήτευσε κοντά του και μυήθηκε στη μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων. Αργότερα (όταν ο Πυθαγόρας του έδωσε την ελευθερία του), έγινε νομοθέτης των Θρακών και των Γετών (μιας σκυθικής φυλής). Το τέλος του ως μύστη, σημαδεύεται από την εθελοντική του θυσία σε μια μυστιριακή τελετή για τη σωτηρία των αμύκτων Γετών. Ο Ανάχαρσις και ο Τόξαρις, σύγχρονοι του Σόλωνα, συνδέονται και αυτοί με τους καθαρμούς. Ας μην ξεχνάμε πως ο Ανάχαρσις (σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο) υπήρξε ένας απ΄ τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδος.

Η επέμβαση των Υπερβορείων στην πολιτική καθοδήγηση των προγόνων μας πρέπει να θεωρείται πιθανή. Είτε πρόκειται για τον Λυκούργο (που κατά μια εκδοχή πήρε τους νόμους του λαικού σπαρτιατικού πολιτεύματος από τον ναό του Υπερβορείου θεού, είτε πρόκειται για διασύνδεση του Σόλωνα με τους Σκύθες μύστες. Νομίζω όμως ότι κάπως σας έδωσα το πνεύμα τουλάχιστον, πριν προχωρήσω στο “κάλεσμα των άστρων”.

Στην εικόνα βλέπουμε τον “Οίκο των Προσωπείων” έδρα της θεατρικής συντεχνίας

Οι τακτικές (χρονολογικά πάντα) επισκέψεις του Απόλλωνα στη μητρική του χώρα, οδήγησαν τον Αθηναίο αστρονόμο Μέτωνα (432 π.Χ), σε μια προσπάθειά του να συμβιβάσει το ηλιακό με το σεληνιακό έτος, να διατυπώσει τον λεγόμενο “Μετωνικό Κύκλο”. Ο Μέτωνας λοιπόν βρήκε πως σε 235 μήνες των 29,53 ημερών, αντιστοιχούν 19 χρόνια των 365,25 ημερών. Δηλαδή 6.940 μέρες κατά προσέγγιση.

Σε αυτή τη χρονική διάρκεια προσδιορίζονται οι ημερομηνίες των φάσεων της Σελήνης, αρκεί να γνωρίζουμε τις ημερομηνίες αυτές για κύκλο 19 χρόνων και να διορθώνουμε τα δίσεκτα χρόνια. Με τους υπολογισμούς, λοιπόν, του Μέτωνα, κάθε 1.500 χρόνια γινόταν ένα “σφάλμα” πέντε ημερών (σήμερα, με την εξέλιξη της επιστήμης, το σφάλμα αυτό περιορίζεται στη μια μέρα κάθε 20.000 χρόνια. Ωστόσο, ο Μετωνικός Κύκλος εξακολουθεί να υφίσταται με μικρές παραλλαγές μέχρι και σήμερα). Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε γιατί σας τα λέω αυτά… Η περίοδος των 19 χρόνων, είτε ως αστρονομικός υπολογισμός είτε ως χρονική περίοδος για τις τελετές του Υπερβορείου Απόλλωνα, μας φανερώνει επιστημονικές γνώσεις, που πέρα από τις πρακτικές τους εφαρμογές, κρύβουν μέσα τους αυτό που σας ανέφερα στο τέλος του προηγούμενου μέρους, δηλαδή το “κάλεσμα των άστρων”. Και για να γίνω πιο κατανοητή (όσο μπορώ και πιστέψτε με προσπαθώ) θα κάνω ένα παράθεμα για να δούμε μαζί κάποια στοιχεία που θα έλεγα συνδυάζουν αυτό το “κάλεσμα των άστρων” με τις μυστικές γνώσεις ενός άγνωστου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αρχαιοελληνικού ιερατείου του Απόλλωνα. Και σας παρουσιάζω τους “Κυνίδες”…

Οι Κυνίδες, οι μύστες του άστρου του Κυνός, άγνωστο, μυστικό και απόκρυφο ιερατείο, κάνει την εμφάνισή του σε απροσδιόριστη χρονολογία στην αρχαιότητα. Η παρουσία τους εντοπίζεται στις ιστορικές και μυθολογικές αναφορές, όπου αναφέρεται η ύπαρξη του Κύνειου Ιερού στον Υμηττό, που ήταν φυσικά αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Και αυτή, κυριολεκτικά, είναι η μοναδική ιστορική μαρτυρία που διασώθηκε και αναφέρεται στον άγνωστο “Κύνα-Απόλλωνα”. Αργότερα επιβεβαιώνεται στα γραπτά του Πλάτωνα [Μα τον Κύνα, Πώλε – Μα τον Κύνα, Γοργία (Γοργίας 461Β-482Ψ)].

Σε μια χαρακτηριστική πρόταση που συναντάμε στον πλατωνικό Φαίδωνα (συγκεκριμένα 90α) σχετικά με την ενδιάμεση κατάσταση των όντων, διακρίνεται η αλληγορία της κοσμικής γνώσης στην οποία γίνεται λόγος για το Άστρο του Κυνός (Σείριο) και τον σκοτεινό συνοδό του. Ας το δούμε λίγο : “Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους πάρα πολύ μικρούς και μεγάλους : Νομίζεις ότι υπάρχει σπανιώτερο πράγμα από το να εύρει κανείς άνθρωπος ή Κύνα ή ο,τιδήποτε άλλο εξαιρετικά μεγάλο ή εξαιρετικά μικρό; Ή πάλι ταχύ ή βραδύ ή άσχημο ή ωραίο ή λευκό ή μαύρο. Ή δεν έχεις αντιληφθεί ότι σε όλα τα τοιαύτα τα μεν έσχατα άκρα είναι σπάνια και λίγα…”.

Μετά από μακροχρόνια έρευνα διαπιστώθηκε ότι η θεότητα αυτή (ο Κύνας) ταυτιζόταν με το Άστρο του Κυνός, τον Σείριο. Στο Κύνειο Ιερό, ο αρχιερέας προερχόταν πάντα από το γένος των Κυνιδών, ενώ τα μέλη του ιερατείου, οι Μυστες του Άστρου του Κυνός, διατήρησαν και μέχρι ενός σημείου διέδωσαν θα λέγαμε, γνώσεις μυστικές κάτω από τα “πέπλα” κωδικοποιημένων μύθων (Παυσανίας). Το τελετουργικό και η αλληγορία του δόγματος μας είναι άγνωστα, εκτός από τα Κύνεια, γιορτές που γίνονταν κάθε καλοκαίρι με την εμφάνιση του Σείριου (Απολλώνιος Ρόδιος). Ο μεγάλος λοιμός των Κυκλάδων, που έγινε κατά την Υστεροελλαδική (Μυκηναϊκή) ή Κυκλαδική ΙΙΙ περίοδο, δηλαδή για να μην μπερδευτείτε μεταξύ 1400-1200 π.Χ και οι τελετές του Αρισταίου στον Σείριο, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ο Αρισταίος υπήρξε αρχιερέας των Κυνιδών.

Την αστρική οργή του Σείριου υπενθυμίζουν και τα νομίσματα του νησιού της Κέας, που απεικονίζουν στη μια όψη τον Αρισταίο και στην άλλη τον Σείριο με κεφάλι σκύλου στεφανωμένο με ηλιακές ακτίνες. Η ύπαρξη και η δράση των Κυνιδών στον χώρο της αρχαίας Ελλάδος διαφαίνεται μέσα από μια σειρά αλληλένδετων γεγονότων, η συνισταμένη των οποίων οδηγεί στα “κωδικοποιημένα” αρχεία κάποιας χαμένης γνώσης που δεν πρέπει να διασώθηκε μετά τον καταπονισμό της Αιγηίδας. Η σχέση τους με την Κιβωτό της Διαθήκης (μη με ρωτήσετε τώρα γι΄αυτό σας παρακαλώ πάρα πολύ) και τα δηλιακά μυστήρια είναι δυο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα. Τους Κυνίδες τους συναντάμε: – στην αποίκιση της Κυρηναικής Χερσονήσου (Ηρόδοτος και Πίνδαρος) – στην αλληγορία των μύθων του Ακταίωνα και του Ωρίωνα (Άρατος) – στην “Άλυσσο” πηγή των Αρκάδων Κυναιθαών και στη σχέση τους με το νερό της Στύγας (Παυσανίας) – στον Νόμμιο Αρισταίο και στη σχέση του με τους Νόμμο των Ντογκόν της Αφρικής, καθώς επίσης και την ελληνική παρουσία στον χώρο αυτό (Ηρόδοτος) – στα Άκτια μυστήρια που τελούνταν στο Άκτιο (προφανώς από τον Ακταίωνα και τον Τελχίνα Ακτίνα), στην κυνοποίηση των αμφιβίων Τελχίνων (των προιστορικών εκπολιτιστών της Αιγηίδας) και στην ταύτιση των Τελχίνων με τους μυθικούς Καβείρους της Σαμοθράκης (Στράβωνας).

Στην φωτό βλέπουμε τη νεκρή πολιτεία της Δήλου όπως φαίνεται από το βουνό Κύνθος. Το πρώτο συνθετικό του ονόματος αυτού θα πρέπει να αναφέρεται στο Άστρο του Κυνός, τον Σείριο

Οι Κυνίδες που αναφέραμε στο προηγούμενο μέρος, διατήρησαν την πανάρχαιη πολιτιστική παράδοση και στην πολιτιστική και τοπωνυμική (ονοματολογική) κωδικοποίηση με ιδιαίτερες ονομασίες. Έτσι συναντάμε : Κύναιθος, Κυνουρία, Κυνάριτος, Κυναίας, Κυνόσαργες, Κυνών Πόλις, Κυνών Σήμα, Κύνουλκος, Κυνόθεος και πολλά άλλα. Αν τώρα θελήσουμε να μπούμε σε πιο βαθιά νερά, θα έλεγα ότι διαφαίνεται μια κοσμοθεωρία, μέρος της οποίας, για παράδειγμα, αναφέρεται από την Κυνική φιλοσοφία.

Τώρα υπάρχει και κάτι ακόμη. Μια βιολογική και γεωδαιτική αλληλοσύνδεση ταυτίζει τους Κυνίδες με τους Λυκίδες (ιερό γένος προερχόμενο από τον αμφίβιο κυνοκέφαλο Τελχίνα Λύκο). Γεγονός είναι πως ένας αρχιερέας της κάστας των Λυκιδών, ο Λυκάονας (σίγουρα κάτι σας λέει το όνομα. Κατά μια εκδοχή μάλιστα ήταν κυνοκέφαλος) θεωρείται ιδρυτής της Λυκόσουρας (να θυμίσω ότι κατά τον Παυσανία θεωρείται η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο) και των μυστικών τελετών στο Λύκαιο όρος της Αρκαδίας προς τιμήν του Δία-Λύκου. Από τον Λυκάονα προέρχονται και οι Λυκομίδες, οι οποίοι αποστάτησαν από το ιερό δόγμα, όταν συγκρούστηκαν με τους Παλλαντίδες (ιερείς του Πάλλαντα, γιού του Λυκάονα).

Ο Τελχίνας Λύκος αποίκισε τη Λυκία, ενώ άλλος Λύκος, γιός του αμφίβιου Ποσειδώνα εγκαταστάθηκε στα νησιά των Μακάρων, τα οποία αποίκησε πρώτος ο Τελχίνας Μακαρέας (Διόδωρος Σικελιώτης). Ένας όμως, πάλι, άλλος Λύκος, ίδρυσε τα Μυστήρια των Καβείρων στη Θήβα. Ο Λύκος-Σωτήρας (Απόλλωνας) παρουσιάζεται στους μύθους της Λυκίας και των Δαναίδων και σωτηριολογικά συμβολίζει την αρχαία πόλη Λυκώρεια, στα υψώματα του Παρνασσού, όπου κατέφυγαν οι διασωθέντες από τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Και αφού σας μπέρδεψα που σας μπέρδεψα, ας το πάω ένα βήμα παραπέρα και θα δω στο τέλος τι καταλάβατε. Στο δόγμα των Κυνιδών η αλληγορία των αστρικών ηρώων συμβολίζει τη διαρκή αναγέννηση, κάτι που συναντάμε και στην παράδοση των Ντογκόν για τον Σείριο, στον οποίο θα μπορούσε να υπάρχει ένας πλανήτης υγρός με αμφίβια όντα. Κάτω από αυτή τη θεώρηση, ο απόγονος της θαλάσσιας θεότητας Λευκίππης, ο γνωστός μας Δαίδαλος, δημιουργεί την αδελφότητα των Δαιδαλιδών, καθιερώνει τους σειριακούς ύμνους, τα μικρά και τα μεγάλα “Δαίδαλα” και εναρμονίζει τον “Δαιδαλισμό” με τη φιλοσοφία των Κυνιδών. Το ίδιο, άλλωστε, κάνουν και οι Κυνικοί φιλόσοφοι, που πίσω από την φιλοσοφία τους αποκαλύπτεται μια κοινωνία χωρίς σύνορα και οικονομικές αξίες (Αντισθένης), όπου η μακαριότητα και η ηθική έχουν τον πρώτο λόγο (Κράτης).

Και επειδή πολύ φοβάμαι ότι τα έκανα λίγο δύσκολα, θα σας πω ότι συμπερασματικά, κάτω από αυτές τις θεωρήσεις, οι Μύστες του Άστρου του Κυνός, οι Κυνίδες δηλαδή, είναι οι θεματοφύλακες μιας πανάρχαιας κωδικοποιημένης γνώσης, την οποία καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε με τα κλειδιά της αλληγορίας. Και πού τα βρίσκουμε; Μα στους μύθους φυσικά. Και εδώ κλείνω το σχετικό μέρος, το οποίο όσο κι αν σας μπέρδεψε, αν σας μπέρδεψε, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αλληλένδετη σχέση Υπερβορείων-Απόλλωνα-Δήλου και Σείριου.

Κάπου μεταξύ το 1400 και το 1200 π.Χ εξαπλώθηκε ένας φοβερός λοιμός στις Κυκλάδες που γρήγορα επεκτάθηκε σε όλη την Ελλάδα. Οι άνθρωποι στράφηκαν σε αυτό που πίστευαν ότι θα μπορέσει να βοηθήσει. Στο “θείο”. Στην κάθαρση και στις παρακλητικές τελετές που έγιναν στο νησί των Κυκλάδων Κέα, πρωτοστατούσε ο μύστης Αρισταίος, γιός του Απόλλωνα και της Κυρήνης και πατέρας του Ακταίωνα. Μια μικρή παρένθεση εδώ πριν συνεχίσω.

Ο Ακταίωνας, κατά τη μυθολογία, κατασπαράχθηκε από τα ίδια του τα σκυλιά επειδή είδε γυμνή την Άρτεμη. Ωστόσο, είναι ο δεύτερος κυνηγός που σκοτώνεται από τη θεά, αφού προηγείται ο θάνατος του Ωρίωνα. Ο Αρισταίος, που μυήθηκε στη Δήλο στι ιερό των Καβείρων στα μυστικά της αθανασίας, πήγε στην Κέα και τέλεσε ειδικές θυσίες, καθαρμούς, τελετές και εξαγνισμούς, για να τιμήσει το άστρο του Σείριου και να σταματήσουν τα κυνικά καύματα (κάποιοι τα έχετε αναφέρει σε σχόλια) που αυτό προκαλούσε.

Αυτό το αναφέρω γιατί θεωρείται η πρώτη ιστορική μαρτυρία για μυστηριακές τελετές που αναφέρονται στο Άστρο του Κυνός (Σείριο). Είναι δε αδύναμη θα την έλεγα, η εξακρίβωση, μέσω της ελληνικής γραμματολογίας, η χρονολογία που χτίστηκε το Κύνειο ιερό. Χαρακτηριστική πάντως είναι η “σύμπτωση” που παρατηρείται στον λοιμό των Κυκλάδων. Ο άνθρωπος που είδε το ίδιο το παιδί να κατασπαράσσεται από τα σκυλιά, εξευμενίζει το Άστρο του Κυνός. Και όχι μόνο αυτό αλλά και αργότερα ανακαλύπτει το βότανο που γιατρεύει από τη λύσσα.

Όπως αναφερθήκαμε και αλλού (μάλλον δηλαδή για να μη γυρίζω να διαβάσω τώρα και ναι κάποια στιγμή θα σας τις λύσω τις απορίες σας) ο Αρισταίος είχε σχέση με την Κιβωτό της Θήβας, την Κιβωτό της Τροίας, τη μυστική γνώση και τους Καβείρους. Στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε την πηγή όλων των αξιόλογων κυκλαδικών μνημείων, καταλήγουμε σε μία σύνδεση, που πλέον θεωρείται αναμφισβήτητη, με αυτό που ονομάζεται “ιερή γεωγραφία” και το “ημερολόγιο”. Το λιοντάρι της Ιούλης στην Κέα, έπαζε, σε πολύ μακρινή σίγουρα εποχή, τον ρόλο του φύλακα του ημερολογίου που υπήρχε γύρω στο 4500 π.Χ. Ο Ηρακλείδης ο Πόντιος αγνοεί τη χρονολογία κατασκευής του. Και εδώ μια μικρή παρένθεση.

Ο Γκαίτε στο ημερολόγιό του αναφέρει ότι πρέπει να είναι το μοναδικό προιστορικό λείψανο ενός χαμένου πολιτισμού που επεκτεινόταν σε μεγάλο γεωγραφικό χώρο, και είχε και τεράστια ψυχοβιολογική σημασία. Και αν δεν καταλάβατε, μιλάει για τον πολιτισμό της Ατλαντίδας. Και ο Ζαν Ρισάρ το θεωρεί υπόλειμμα ενός βόρειου ή υπερβόρειου πολιτισμού, επανατοποθετώντας έτσι, στην ουσία, το “πρόβλημα” στον ελλαδικό χώρο. Το λιοντάρι είναι σκαλισμένο σε ένα σχιστολιθικό όγκο με πρόσωπο μισοανθρώπινο και θυμίζει θα λέγαμε την αιγυπτιακή Σφίγγα. Προσανατολισμένο ΒΑ-ΝΔ κοιτάζει προς την ανατολή του ήλιου πάνω στο λόφο τη στιγμή του χειμερινού ηλιοστασίου. Αυτό αντιστοιχεί στη χρονική περίοδο 3000-2500 π.Χ. που για την Κέα θεωρείται περίοδος πολιτιστικής ακμής. Τον λοιμό των Κυκλάδων ακολούθησε ο λοιμός του 765 π.Χ και η επέμβαση του υπερβορείου Άβαρι, αλλά και άλλοι λοιμοί.

Σε μια τέτοια επιδημία, το 426 π.Χ οι Αθηναίου προέβησαν, όπως είπαμε, σε κάθαρση του νησιού απομακρύνοντας όλους τους νεκρούς που είχαν ταφεί εκεί (νομίζω ότι με τις αναφορές μου πιο πάνω καταλαβαίνετε το γιατί). Ανάλογη ενέργεια είχε γίνει και επί Πεισίστρατου. Επίσης επέβαλαν γιορτή, η οποία γινόταν κάθε πέντε χρόνια. Το 421 π.Χ η κάθαρση του νησιού περατώθηκε με την εκδίωξη όλων των Δηλίων και με το αιτιολογικό ότι “οι Δήλιοι δεν είχαν καθαρθεί”. Ίσως όμως η κατηγορία αυτή να ήταν βάσιμη, γιατί οι Δήλιοι δυσφορούσαν για την κυριαρχία των Αθηναίων και την επέμβαση στην τοπική τους λατρεία και γιατί ακόμη οι Αθηναίου αδυνατούσαν να δώσουν στο νησί την πρώτη σημασία που είχε για τον ελληνικό κόσμο.

Οι Δήλιοι εξόριστοι σκορπίστηκαν σε πολλά μέρη. Μια ομάδα εγκαταστάθηκε στη Βοιωτία και αυτό έγινε ως εξης : μερικοί από αυτούς συμβουλεύτηκαν το μαντείο για το μέλλον τους και πήραν την απάντηση : “να βρουν πού γεννήθηκε ο Απόλλωνας και εκεί να προβούν σε λατρευτικές θυσίες”. Η απάντηση αυτή τους βρήκε απροετοίμαστους και τους δημιούργησε μεγάλη απορία, γιατί πάντα πίστευαν ότι τόπος γέννησης του Απόλλωνα ήταν η Δήλος! Ζήτησαν τότε δεύτερο συμπληρωματικό χρησμό και πήραν την απάντηση : “ένας κόρακας θα σας υποδείξει το μέρος”. Όταν είχαν φτάσει στη Χαιρώνεια, άκουσαν τη γυναίκα ενός ταβερνιάρη να μιλάει για κάτι ξένους που πήγαιναν στην Τεγύρα για ένα χρησμό του Απόλλωνα.

Την ώρα που οι ξένοι αποχαιρετούσαν τη γυναίκα, την ονόμασαν κόρακα. Οι Δήλιοι κατάλαβαν τότε τον χρησμό και ήλθαν στην Τεγύρα που θεωρήθηκε ως γενέτειρα του Απόλλωνα και εκεί πρόσφεραν θυσίες. Οι εξόριστοι επέστρεψαν το 420 π.Χ οπότε οι Αθηναίοι είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο από τις επανειλημμένες ήττες τους και κατα τον Θουκυδίδη είχε σταλεί χρησμός προς αυτούς για την αποκατάσταση των προσφύγων Δηλίων. Ήταν η Τεγύρα γενέτειρα του Απόλλωνα; Οι Δήλιοι είχαν τη συμπάθεια των Δελφών και πιθανώς μερικοί από αυτούς να είχαν βρει καταφύγιο στην Τεγύρα, μέχρι να πεισθούν οι Αθηναίοι να επιτρέψουν την επιστροφή τους. Πιθανώς ο Πλούταρχος που την αναφέρει, να άντλησε την πληροφορία αυτή από βοιωτική πηγή. Ακόμη και οι Δήλιοι έλεγαν πως γενέτειρα του Απόλλωνα ήταν η Βοιωτία. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η Θήβα, ο Κάδμος, οι Μινύες και ο Ορχομενός αποτελούν ιδιαίτερο κεφάλαιο στον χώρο της άγνωστης Ελλάδος!

Δείτε ακόμα: Όταν οι Άγγλοι λεηλάτησαν τον τάφο της Αμφίπολης το 1916 – θησαυροί του Τάφου εκτίθενται στο Λονδίνο (ΦΩΤΟ)