Πως το Ινστιτούτο Ροκφέλερ χειραγώγησε την ιατρική κοινότητα και προώθησε την απάτη της πολιομυελίτιδας!
Ένα απο τα αποτελέσματα του λεγόμενου νέου κοροναϊού που εμφανίστηκε δημόσια το 2019 ήταν ότι η ιατρική εξειδίκευση της ιολογίας είχε σχεδόν το αλάθητο στα μέσα ενημέρωσης. Λίγοι κατανοούν την προέλευση της ιολογίας και την άνοδό της σε εξέχοντα ρόλο στην πρακτική της ιατρικής σήμερα. Αυτό απαιτεί να εξετάσουμε την προέλευση και την πολιτική του πρώτου ινστιτούτου ιατρικής έρευνας της Αμερικής, του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Ροκφέλερ, που τώρα έγινε Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ, και της εργασίας του σχετικά με αυτό που ισχυρίστηκε ότι ήταν ένας ιός της πολιομυελίτιδας.
Το 1907, ένα ξέσπασμα ασθένειας στη Νέα Υόρκη έδωσε στον διευθυντή του Ινστιτούτου Rockefeller Simon Flexner μια χρυσή ευκαιρία να διεκδικήσει την ανακάλυψη ενός αόρατου «ιού» που προκαλείται από αυτό που αυθαίρετα ονομάζεται πολιομυελίτιδα. Η λέξη πολιομυελίτιδα σημαίνει απλώς φλεγμονή της φαιάς ουσίας του νωτιαίου μυελού. Εκείνη τη χρονιά, περίπου 2.500 Νεοϋορκέζοι, κυρίως παιδιά, διαγνώστηκαν με κάποια μορφή πολιομυελίτιδας, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε παράλυση, ακόμη και σε θάνατο.
Η απάτη Flexner
Η πιο εντυπωσιακή πτυχή ολόκληρου του έπους της πολιομυελίτιδας στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά το πρώτο μισό του 20ού αφορούσε αποκλειστικά μια επιχείρηση που ελεγχόταν από ανθρώπους που συνδέονταν με το ινστιτούτο Ροκφέλερ. Αυτή η απάτη ξεκίνησε με τις δηλώσεις του διευθυντή του Ινστιτούτου Rockefeller, Simon Flexner, σύμφωνα με τις οποίες ο ίδιος και ο συνάδελφός του, Paul A. Lewis, είχαν «απομονώσει» ένα παθογόνο, αόρατο με γυμνό μάτι, μικρότερο ακόμη και από ένα βακτήριο, το οποίο πίστευαν ότι ήταν η πηγή της ακρωτηριαστικής ασθένειας σε μια σειρά από κρούσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πώς τους ήρθε αυτή η ιδέα;
Σε ένα άρθρο του 1909 στο Journal of the American Medical Association, ο Flexner ισχυρίστηκε ότι αυτός και ο Lewis απομόνωσαν τον υπεύθυνο ιό της πολιομυελίτιδας. Ισχυρίστηκαν ότι κατάφεραν να περάσουν πολιομυελίτιδα σε αρκετούς πιθήκους και μαϊμούδες. Ξεκίνησαν με έγχυση άρρωστου ανθρώπινου ιστού νωτιαίου μυελού από ένα νεαρό αγόρι που είχε πεθάνει, πιθανώς από τον ιό, σε εγκεφάλους πιθήκων. Όταν ένας πίθηκος αρρώστησε, ένα άλλο δείγμα του άρρωστου ιστού του πιθήκου, εγχύθηκε στον εγκέφαλο άλλων πιθήκων που επίσης αρρώστησαν. Υποστήριξαν οι γιατροί του Ινστιτούτου Ροκφέλερ ότι απέδειξαν έτσι ότι ο ιός της πολιομυελίτιδας ήταν υπεύθυνος για τη μυστηριώδη ασθένεια.
Μόνο που δεν είχαν κάνει ποτέ κάτι τέτοιο…
Ο Flexner και ο Lewis μάλιστα το παραδέχτηκαν: «Δεν καταφέραμε να ανακαλύψουμε κανένα βακτήριο που θα μπορούσε να εξηγήσει την ασθένεια. και, δεδομένου ότι μεταξύ της μακράς σειράς πολλαπλασιασμού του ιού στους πιθήκους, κανένα ζώο δεν έδειξε, στις βλάβες, τους κόκκους που περιγράφηκαν από προηγούμενους ερευνητές και δεν καταφέραμε να λάβουμε τέτοια βακτήρια από το ανθρώπινο υλικό που μελετήσαμε, νιώσαμε ότι θα μπορούσαν να εξαιρεθούν από την εξέταση». Αυτό που έκαναν τότε ήταν μια εικασία, ένα άλμα πίστης, όχι ένας επιστημονικός ισχυρισμός. Πήραν την υπόθεσή τους για μια εξωγενή ιογενή υπηρεσία και την έκαναν πραγματικότητα, χωρίς ίχνος αποδείξεων. Υποστήριξαν : «Ότι ο μολυσματικός παράγοντας της επιδημικής πολιομυελίτιδας ανήκει στην κατηγορία των μικροσκοπικών και φιλτραρόμενων ιών που δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο». ;
Ο Simon Flexner απλώς ισχυρίστηκε ότι «πιθανόν» να είναι ένας ιός πολιομυελίτιδας που σκοτώνει τους πιθήκους, γιατί δεν μπορούσε να σκεφτεί άλλη εξήγηση. Μάλιστα, δεν αναζήτησε άλλη πηγή της ασθένειας. Δεν υπήρξε καν επιστημονική απομόνωση του ιού. Ήταν μια εικασία: «…δεν έχει ακόμη αποδειχθεί με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο». Το παραδέχτηκαν σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1909 στο JAMA, με τίτλο «Η φύση του ιού της επιδημικής πολιομυελίτιδας».
Ο λεγόμενος «ιός» που έκαναν ένεση στους πιθήκους δεν ήταν καθόλου καθαρός. Περιείχε επίσης άγνωστη ποσότητα μολυσματικών ουσιών. Περιλάμβανε «πολτοποιημένο νωτιαίο μυελό, εγκέφαλο, περιττώματα, ακόμη και μύγες που συνθλίβονταν και εγχύθηκαν σε πιθήκους για να προκαλέσουν παράλυση». Μέχρι που ο Jonas Salk κέρδισε την έγκριση της κυβέρνησης των ΗΠΑ τον Απρίλιο του 1955 για ένα εμβόλιο πολιομυελίτιδας, στο οποίο δεν είχε προσκομιστεί καμία επιστημονική απόδειξη για ύπαρξη ιού που προκαλούσε πολιομυελίτιδα ή βρεφική παράλυση όπως ήταν κοινώς γνωστή. Αυτό… ισχύει μέχρι και σήμερα. Όλοι στον ιατρικό κόσμο αποδέχτηκαν τον Flexner όταν είπαν ότι « μάλλον, πρέπει » να ήταν ιός…
Το Ινστιτούτο Ροκφέλερ, ο Flexner και η Αμερικανική Ιατρική Ένωση
Το Ινστιτούτο Rockefeller ιδρύθηκε το 1901 από την περιουσία του John D. Rockefeller (Standard Oil), και ήταν το πρώτο βιοϊατρικό ινστιτούτο της Αμερικής. Δημιουργήθηκε σύμφωνα με το Ινστιτούτο Παστέρ στη Γαλλία (1888) και το Ινστιτούτο Robert Koch στη Γερμανία (1891). Ο πρώτος ιδρυτής του, ο Simon Flexner, έπαιξε τον κεντρικό και πιο εγκληματικό ρόλο στην εξέλιξη αυτού που έχει γίνει αποδεκτό απο την αμερικανική ιατρική πρακτική. Στόχος των Ροκφέλερ ήταν να ελέγξουν πλήρως την αμερικανική ιατρική πρακτική και να τη μετατρέψουν σε όργανο τους, τουλάχιστον αρχικά, για την προώθηση φαρμάκων εγκεκριμένων από τα συμφέροντα του Ροκφέλερ. Εκείνη την εποχή, επιδίωκαν να μονοπωλήσουν τα φάρμακα που προέρχονται από τη διύλιση πετρελαίου, όπως είχαν κάνει και για το πετρέλαιο.
Καθώς ο διευθυντής του Ινστιτούτου Rockefeller Simon Flexner, δημοσίευσε τις ασαφείς αλλά πολύ εκτιμημένες ερευνές του σχετικά με την πολιομυελίτιδα, κανόνισε με τον αδερφό του, Abraham Flexner, δάσκαλο χωρίς ιατρική εκπαίδευση, να ηγηθεί μιας κοινής μελέτης από την Αμερικανική Ιατρική Ένωση (AMA), το Rockefeller General Education Board. και το Ίδρυμα Carnegie που ιδρύθηκε από τον Andrew Carnegie, στενό φίλο του Rockefeller.
Ο Simon ήταν ο συντάκτης του περιοδικού Journal of the American Medical Association, μιας έκδοσης που διανεμήθηκε σε περίπου 80.000 Αμερικανούς γιατρούς. Και είχε ασκήσει απόλυτη εξουσία στον σύλλογο των γιατρών. Έλεγχε τα αυξανόμενα διαφημιστικά έσοδα των φαρμακευτικών εταιρειών για την προώθηση των φαρμάκων τους στους γιατρούς της AMA στην εφημερίδα του, μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Ήταν ένα βασικό μέρος του ιατρικού πραξικοπήματος του Ροκφέλερ που επρόκειτο να επαναπροσδιορίσει πλήρως τις αποδεκτές ιατρικές πρακτικές, εγκαταλείποντας τις διορθωτικές ή προληπτικές θεραπείες υπέρ της χρήσης συχνά θανατηφόρων φαρμάκων και ακριβών χειρουργικών επεμβάσεων. Ως διευθυντής του AMA, ο Simon συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ανταγωνισμός από τον πολλαπλασιασμό των ιατρικών σχολών.
Ο Abraham Flexner, πρώην διευθυντής ιδιωτικής σχολής, περιόδευσε σε πολλές αμερικανικές ιατρικές σχολές το 1909 και συνέστησε το κλείσιμο των μισών από τις 165 ιατρικές σχολές, τις οποίες όρισε ως «υποτυπώδεις». Αυτό μείωσε τον ανταγωνισμό από άλλες προσεγγίσεις για τη θεραπεία ασθενειών. Στόχευσαν αδίστακτα φυσικοπαθητικές ιατρικές σχολές, σχολές χειροπρακτικής, οστεοπαθητικούς καθώς και ανεξάρτητες αλλοπαθητικές σχολές που δεν ήθελαν να τηρήσουν το καθεστώς του AMA.
Τα χρήματα του Ροκφέλερ πήγαιναν σε επιλεγμένα σχολεία με την προϋπόθεση ότι οι δάσκαλοι θα εγκρίνονταν από το Ινστιτούτο Ροκφέλερ και ότι το πρόγραμμα σπουδών επικεντρωνόταν στα φάρμακα και τη χειρουργική ως θεραπεία και όχι ως πρόληψη, την διατροφή ή την τοξικολογία ως πιθανές αιτίες και λύσεις. Έπρεπε να αποδεχτούν τη θεωρία των μικροβίων του Παστέρ, η οποία ισχυρίζεται ότι «ένα μικρόβιο φταίει πάντα για μια ασθένεια».
Τα ελεγχόμενα από τον Ροκφέλερ μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν ένα συντονισμένο κυνήγι μαγισσών ενάντια σε όλες τις μορφές εναλλακτικής ιατρικής, φυτικών θεραπειών, φυσικών βιταμινών και χειροπρακτικής – οτιδήποτε δεν ελέγχεται από τα κατοχυρωμένα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας φάρμακα του Ροκφέλερ.
Μέχρι το 1919, το Συμβούλιο Γενικής Εκπαίδευσης Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Ροκφέλερ είχαν δώσει περισσότερα από 5 εκατομμύρια δολάρια σε ιατρικές σχολές στο Τζονς Χόπκινς, στο Γέιλ και στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον Σεντ Λούις. Το 1919, ο John D. Rockefeller χορήγησε άλλα 20 εκατομμύρια δολάρια σε τίτλους, «για την πρόοδο της ιατρικής εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες». Αυτό το ποσό θα ήταν συγκρίσιμο με περίπου 340 εκατομμύρια δολάρια σήμερα, ένα τεράστιο ποσό. Εν ολίγοις, τα οικονομικά συμφέροντα του Ροκφέλερ είχαν αναλάβει τον έλεγχο της ιατρικής εκπαίδευσης και έρευνας στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τη δεκαετία του 1920.
Δημιουργία ιολογίας
Αυτή η εξαγορά της ιατρικής, με την υποστήριξη της πιο σημαντικής ιατρικής οργάνωσης, της AMA, και του διεφθαρμένου ηγέτη της, Simon, επέτρεψε στον Simon Flexner να δημιουργήσει κυριολεκτικά την σύγχρονη ιολογία υπό τους κανόνες του Rockefeller . Ο αμφιλεγόμενος Thomas Milton Rivers, ως διευθυντής του Εργαστηρίου Ιολογίας του Ινστιτούτου Rockefeller, έκανε την ιολογία έναν ανεξάρτητο τομέα, ξεχωριστό από τη βακτηριολογία, τη δεκαετία του 1920. Συνειδητοποίησαν ότι με αυτό θα μπορούσαν να χειριστούν πολύ πιο εύκολα ανύπαρκτα θανατηφόρα παθογόνα που ήταν αόρατα μικρόβια ή ” ιοί .” Κατά ειρωνικό τρόπο, ο «ιός» προέρχεται από το λατινικό «δηλητήριο».
Η ιολογία, μια αναγωγική ιατρική απάτη, είναι δημιούργημα της ιατρικής των Rockefeller. Αυτό το πολύ σημαντικό γεγονός είναι σήμερα θαμμένο στα χρονικά της ιατρικής. Ασθένειες όπως η ευλογιά, η ιλαρά ή η πολιομυελίτιδα έχουν δηλωθεί ότι προκαλούνται από αόρατα παθογόνα που ονομάζονται ιοί. Εάν οι επιστήμονες μπορούσαν να «απομονώσουν» τον αόρατο ιό, θα μπορούσαν θεωρητικά να βρουν εμβόλια για την προστασία των ανθρώπων. Έτσι πήγε και η θεωρία τους. Ήταν ένα τεράστιο όφελος για το καρτέλ των φαρμακευτικών εταιρειών Ροκφέλερ, το οποίο περιλάμβανε εκείνη την εποχή την American Home Products, η οποία προωθούσε ψευδώς φάρμακα που δεν είχαν αποδεδειγμένη επίδραση, όπως το Preparation H για τις αιμορροΐδες το l’Advil για ανακούφιση από τον πόνο. Το Sterling Drug, που ανέλαβε τα αμερικανικά περιουσιακά στοιχεία, κυρίως την ασπιρίνη, από τη γερμανική εταιρεία Bayer AG μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο· την Winthrop Chemical; American Cyanamid και την θυγατρική της Lederle Laboratories. όπως και την Squibb και την Monsanto.
Σύντομα, ερευνητές ιών στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ, εκτός από τον ισχυρισμό ότι ανακάλυψαν τον ιό της πολιομυελίτιδας, ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν τους ιούς που προκάλεσαν την ευλογιά, την παρωτίτιδα, την ιλαρά και τον κίτρινο πυρετό. Στη συνέχεια ανακοίνωσαν την «ανακάλυψη» προληπτικών εμβολίων κατά της πνευμονίας και του κίτρινου πυρετού. Όλες αυτές οι «ανακαλύψεις» που ανακοίνωσε το Ινστιτούτο αποδείχθηκαν ψευδείς. Με τον έλεγχο της έρευνας στο νέο πεδίο της ιολογίας, το Ινστιτούτο Rockefeller, σε συνεννόηση με τον Simmons στο AMA και τον εξίσου διεφθαρμένο διάδοχό του, Morris Fishbein, θα μπορούσε να προωθήσει νέα κατοχυρωμένα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας εμβόλια ή ναρκωτικές “θεραπείες” στο επιδραστικό περιοδικό AMA που στάλθηκε σε κάθε ιατρικό μέλος στην Αμερική.
Έλεγχος της έρευνας για την πολιομυελίτιδα
Ο Simon Flexner και το ισχυρό Ινστιτούτο Rockefeller το 1911 κατάφεραν να εγγράψουν τα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας στην αμερικανική νομοθεσία για τη δημόσια υγεία ως «μεταδοτική και μολυσματική ασθένεια που προκαλείται από έναν ιό που μεταδίδεται από τον αέρα». Ωστόσο, ακόμη και αυτοί παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν αποδείξει πώς η ασθένεια εισέρχεται στο σώμα των ανθρώπων. Όπως τόνισε ένας έμπειρος γιατρός σε ένα ιατρικό περιοδικό το 1911, «Η σημερινή μας γνώση για πιθανές μεθόδους μετάδοσης βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη δουλειά που έγινε στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ».
Το 1951, ο Δρ Ραλφ Σκόμπι, επικρίνοντας τη βιασύνη του Ροκφέλερ να κρίνει τη μετάδοση της πολιομυελίτιδας, σημείωσε: «Αυτό φυσικά βασιζόταν σε κάποια πειράματα σε ζώα και όχι σε κλινικές έρευνες…». Ο Scobey επεσήμανε επίσης την έλλειψη στοιχείων ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτική: «… τα παιδιά με τη νόσο κρατούνταν στους γενικούς θαλάμους του νοσοκομείου και ούτε ένας από τους υγειονομικούς στους θαλάμους του νοσοκομείου δεν είχε μολυνθεί από ασθένεια».
Κατατάσσοντας τα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας ως μια εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια που προκαλείται από έναν αόρατο, υποτιθέμενο εξωγενή ή εξωτερικό ιό, το Ινστιτούτο Rockefeller και το AMA μπόρεσαν να αποτρέψουν κάθε σοβαρή αναζήτηση για εναλλακτικές εξηγήσεις, όπως έκθεση σε χημικά φυτοφάρμακα ή άλλες τοξίνες. να εξηγήσει τις εποχικές επιδημίες ασθενειών και παράλυσης, ακόμη και θανάτου, κυρίως σε πολύ μικρά παιδιά. Αυτό είχε μοιραίες συνέπειες μέχρι σήμερα.
Η άφιξη του DDT
Από την άλλη πλευρά, δεν έχει διεξαχθεί σε βάθος μελέτη για να καθοριστεί εάν ο λεγόμενος ιός της πολιομυελίτιδας δεν είναι μια αυτόχθονη χημική ουσία που δεν εισέρχεται καθόλου στο ανθρώπινο σώμα, αλλά απλώς προκύπτει από έναν ή περισσότερους εξωγενείς παράγοντες, π.χ. ΤΡΟΦΙΚΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ“. Οι τοξίνες ως αιτία δεν έχουν μελετηθεί.
Κατά τη δεκαετία του 1930, που χαρακτηρίστηκε από την οικονομική ύφεση και στη συνέχεια τον πόλεμο, λίγες νέες μεγάλες επιδημίες πολιομυελίτιδας παρατηρήθηκαν. Ωστόσο, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικότερα, το δράμα της πολιομυελίτιδας εξερράγη. Ξεκινώντας το 1945, κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες διαγνώστηκαν με πολιομυελίτιδα και νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο. Λιγότερο από το 1% των περιπτώσεων εξετάστηκαν με εξετάσεις αίματος ή ούρων. Περίπου το 99% διαγνώστηκε από την απλή παρουσία συμπτωμάτων όπως οξύ πόνους στα άκρα, πυρετός, πόνος στο στομάχι, διάρροια.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ήταν ακόμη στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ, ο Χένρι Κουμ υπηρέτησε ως σύμβουλος στον στρατό των ΗΠΑ, όπου επέβλεψε τις μελέτες πεδίου στην Ιταλία. Εκεί, ο Κουμ πραγματοποίησε μελέτες για τη χρήση του DDT κατά του τύφου και των κουνουπιών που μεταφέρουν την ελονοσία κοντά στη Ρώμη και τη Νάπολη. Το DDT κατοχυρώθηκε ως εντομοκτόνο από την ελβετική φαρμακευτική εταιρεία Geigy και την αμερικανική θυγατρική της το 1940, και η χρήση του σε στρατιώτες του αμερικανικού στρατού εγκρίθηκε για πρώτη φορά το 1943 ως γενικό απολυμαντικό κατά των ψειρών, των κουνουπιών και πολλών άλλων εντόμων. Μέχρι το τέλος του πολέμου, σχεδόν όλη η παραγωγή DDT στις Ηνωμένες Πολιτείες αφορούσε αποκλειστικά τον στρατό. Το 1945, οι χημικές εταιρείες αναζήτησαν διακαώς νέες αγορές.
Στις αρχές του 1944, οι αμερικανικές εφημερίδες ανακοίνωσαν θριαμβευτικά ότι ο τύφος, «η τρομερή μάστιγα που ακολούθησε κάθε μεγάλο πόλεμο στην ιστορία», δεν αποτελούσε πλέον απειλή για τα αμερικανικά στρατεύματα και τους συμμάχους τους χάρη στο DDT. Σε ένα πείραμα στη Νάπολη, Αμερικανοί στρατιώτες ράντισαν με αυτό πάνω από ένα εκατομμύριο Ιταλούς DDT διαλυμένο σε κηροζίνη (!), σκοτώνοντας τις ψείρες που σκορπούσαν τον τύφο. Ο Henry Kumm του Ινστιτούτου Rockefeller και του αμερικανικού στρατού γνώριζε ότι «το DDT ήταν δηλητήριο, αλλά ήταν αρκετά ασφαλές στο πόλεμο». Όποιος παρουσιάσει προβλήματα από το DDT θα θεωρούνταν θύμα μάχης». σωρευτικές τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα.
Ο Δρ Morris Biskind σημείωσε σε ένα άρθρο του 1949: «Επειδή το DDT είναι ένα σωρευτικό δηλητήριο, η μεγάλης κλίμακας δηλητηρίαση του αμερικανικού πληθυσμού είναι αναπόφευκτη. Το 1944, οι Smith και Stohlman των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, μετά από μια εκτενή μελέτη της αθροιστικής τοξικότητας του DDT, επεσήμαναν ότι «η τοξικότητα του DDT, σε συνδυασμό με τη αθροιστική του δράση και απορρόφηση μέσω του δέρματος, τοποθετεί τη χρήση του σε μια κατάσταση κινδύνου για την υγεία». Οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν από ανώτερους αξιωματούχους.
Αντίθετα, μετά το 1945, σε όλη την Αμερική, το DDT διαφημίστηκε ως το νέο «ασφαλές» θαυματουργό φυτοφάρμακο, όπως το Roundup της Monsanto με την γλυφοσάτη τρεις δεκαετίες αργότερα. Το DDT λέγεται ότι είναι αβλαβές για τον άνθρωπο. Αλλά κανείς στην κυβέρνηση δεν έχει δοκιμάσει σοβαρά επιστημονικά αυτόν τον ισχυρισμό. Ένα χρόνο αργότερα, το 1945, στο τέλος του πολέμου, οι αμερικανικές εφημερίδες ύμνησαν το νέο DDT ως μια «μαγική» ουσία, ένα «θαύμα». Οι Times αποκάλεσαν το DDT «μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Παρά τις μεμονωμένες προειδοποιήσεις για μη ελεγμένες παρενέργειες, το γεγονός ότι είναι μια ανθεκτική και τοξική χημική ουσία που συσσωρεύεται εύκολα στην τροφική αλυσίδα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενέκρινε τη γενική χρήση του DDT το 1945 από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), ελεγχόμενη και αυτή από τον Rockefeller, έχει καθιερώσει το περιεχόμενο DDT ως “ασφαλές”, αν και κανείς δεν το έχει αποδείξει αυτό. Οι εφημερίδες ανέφεραν με ενθουσιασμό πώς η νέα θαυματουργή χημική ουσία, DDT, δοκιμαζόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στα κουνούπια του νότου που πιστεύεται ότι μεταφέρουν ελονοσία, καθώς και «για τη διατήρηση των αμπελώνων της Αριζόνα, των οπωρώνων της Δυτικής Βιρτζίνια, Iowa Dairies ».
Το DDT ήταν παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ισχυρίστηκε ότι το DDT, σε αντίθεση με το αρσενικό και άλλα εντομοκτόνα που χρησιμοποιήθηκαν πριν από τον πόλεμο, ήταν εντελώς ακίνδυνο για τον άνθρωπο, ακόμη και στα βρέφη, και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε αφθονία. Ξεκινώντας το 1945, πόλεις όπως το Σικάγο ψέκαζαν δημόσιες παραλίες, πάρκα και πισίνες. Οι νοικοκυρές αγόραζαν αεροζόλ DDT για να ψεκάζουν την κουζίνα και κυρίως τα δωμάτια των παιδιών, ακόμα και τα στρώματά τους. Οι αγρότες κλήθηκαν να ψεκάσουν τις καλλιέργειες και τα ζώα τους, ιδιαίτερα τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής, με DDT. Στις μεταπολεμικές Ηνωμένες Πολιτείες, το DDT προωθήθηκε, ειδικά από φαρμακευτικές εταιρείες του Rockefeller, όπως η American Home Products με το σπρέι Black Flag DDT και η Monsanto. Από το 1945 έως το 1952, η αμερικανική παραγωγή του DDT είχε πολλαπλασιαστεί επί δέκα .
Καθώς οι ύποπτες περιπτώσεις πολιομυελίτιδας εκτοξεύθηκαν στα ύψη στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το 1945, προωθήθηκε η θεωρία, και πάλι χωρίς καμία απόδειξη, ότι η ακρωτηριαστική νόσος της πολιομυελίτιδας μεταδόθηκε, όχι από τοξικά χημικά φυτοφάρμακα όπως το DDT, αλλά από τα κουνούπια ή τις μύγες στους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά ή βρέφη. Το μήνυμα ήταν ότι το DDT μπορούσε να προστατεύσει με ασφάλεια την οικογένειά σας ακόμα κι από την πολιομυελίτιδα. Τα επίσημα καταγεγραμμένα κρούσματα πολιομυελίτιδας αυξήθηκαν από περίπου 25.000 το 1943, πριν από την πολιτική χρήση του DDT στις ΗΠΑ, σε περισσότερα από 280.000 κρούσματα το 1952, στο απόγειο της επιδημίας, πάνω από δέκα φορές περισσότερα.
Τον Οκτώβριο του 1945, το DDT, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από τον στρατό των ΗΠΑ υπό την επίβλεψη του Henry Kumm του Ινστιτούτου Rockefeller, εγκρίθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για γενική χρήση ως εντομοκτόνο κατά των κουνουπιών και των μυγών. Οι διαφωνούντες επιστήμονες που προειδοποίησαν για τις τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα αποσιωπήθηκαν και οι απόψεις τους θεωρήθηκαν αντιεπιστημονικές. Στις οικογένειες είπαν ότι το DDT θα μπορούσε να σώσει τα παιδιά τους από την τρομακτική πολιομυελίτιδα σκοτώνοντας τα επίφοβα έντομα.
Το Υπουργείο Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών συμβούλεψε τους αγρότες να πλένουν τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής τους με διάλυμα DDT για τον έλεγχο των κουνουπιών και των μυγών. Τα καλαμπόκια και τα περιβόλια ψεκάστηκαν από τον αέρα με DDT. Ωστόσο, το DDT ήταν απίστευτα επίμονο και η τοξική του επίδραση στα φυτά και τα λαχανικά ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να ξεπλυθεί. Από το 1945 έως το 1952, η ποσότητα DDT που ψεκάζεται στην αμερικανική επικράτεια αυξανόταν χρόνο με το χρόνο και ο αριθμός των ανθρώπινων περιπτώσεων πολιομυελίτιδας άρχισε να αυξάνεται τραγικά.
Η χειρότερη επιδημία πολιομυελίτιδας
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών και οι αγρότες ενδιαφέρθηκαν όλο και περισσότερο για τους πιθανούς κινδύνους μιας τέτοιας χρήσης φυτοφαρμάκων, όχι μόνο του DDT, αλλά και του ακόμη πιο τοξικού BHC (εξαχλωριούχο βενζόλιο). Το 1951, ο Morton Biskind, ένας γιατρός που είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία αρκετές εκατοντάδες δηλητηριασμένους από DDT ασθενείς, κατέθεσε ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με την πιθανή σχέση μεταξύ της παραλυτικής πολιομυελίτιδας και των τοξινών, ιδιαίτερα του DDT και του BHC.
Σημείωσε:
«Η εισαγωγή για ανεξέλεγκτη γενική χρήση από το κοινό του εντομοκτόνου «DDT» (χλωροφαινοθάνιο) και της σειράς ακόμη πιο θανατηφόρων ουσιών που ακολούθησαν, δεν έχει αντίστοιχο στην ιστορία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καμία άλλη ουσία που είναι γνωστή στον άνθρωπο δεν αναπτύχθηκε ποτέ τόσο γρήγορα και εξαπλώθηκε αδιακρίτως σε τόσο μεγάλο μέρος του πλανήτη και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι ακόμη πιο εκπληκτικό, καθώς τη στιγμή που το DDT έγινε διαθέσιμο στο κοινό, πολλά δεδομένα ήταν ήδη διαθέσιμα στην ιατρική βιβλιογραφία, που έδειχναν ότι αυτός ο παράγοντας ήταν εξαιρετικά τοξικός για πολλά διαφορετικά ζωικά είδη, ότι αποθηκεύοταν σωρευτικά στο σωματικό λίπος και εμφανίζονταν στο γάλα. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ, είχαν επίσης αναφερθεί μερικές περιπτώσεις δηλητηρίασης από DDT σε ανθρώπους. Αυτές οι παρατηρήσεις αγνοήθηκαν εντελώς ή παρερμηνεύτηκαν ».
Ο Biskind κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου στα τέλη του 1950: «Στις αρχές του περασμένου έτους δημοσίευσα μια σειρά παρατηρήσεων σχετικά με τη δηλητηρίαση από DDT στον άνθρωπο. Λίγο μετά τον τελευταίο πόλεμο, ένας μεγάλος αριθμός περιστατικών είχε παρατηρηθεί από γιατρούς σε όλη τη χώρα, στα οποία εμφανίστηκε μια ομάδα συμπτωμάτων, το κυριότερο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η γαστρεντερίτιδα, τα επαναλαμβανόμενα νευρικά συμπτώματα και η επίμονη και η ακραία μυϊκή αδυναμία…». Περιέγραψε πολλά παραδείγματα περιπτώσεων ασθενών των οποίων τα σοβαρά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης, υποχώρησαν όταν εξαλείφθηκε η έκθεση σε DDT και σχετικές τοξίνες: «Η αρχική εμπειρία σε περισσότερες από 200 περιπτώσεις που ανέφερα στις αρχές του περασμένου έτους έχει από τότε διευρυνθεί σημαντικά. κατά τα άλλα ανεξήγητα …» Σημείωσε επίσης ότι τα κρούσματα πολιομυελίτιδας ήταν πάντα υψηλότερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο ψεκασμός DDT κατά των εντόμων ήταν στο αποκορύφωμά του.
Πράκτορες του Ινστιτούτου Ροκφέλερ και της ΑΜΑ, μέσω πρακτόρων της κυβέρνησης των ΗΠΑ, δημιούργησαν την έκτακτη ανάγκη υγείας των ΗΠΑ το 1946-1952 που ονομάζεται πολιομυελίτιδα. Το έκαναν αυτό προωθώντας εν γνώσει τους το εξαιρετικά τοξικό DDT ως έναν ασφαλή τρόπο ελέγχου των μυθικών εντόμων που εξαπλώνουν την τρομακτική ασθένεια. Η προπαγανδιστική τους εκστρατεία έπεισε τον αμερικανικό πληθυσμό ότι το DDT ήταν το κλειδί για να σταματήσει η εξάπλωση της πολιομυελίτιδας.
Η πολιομυελίτιδα μειώνεται ξαφνικά
Υπό την καθοδήγηση των δύο γιατρών του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, του Χένρι Κουμ και του Τόμας Ρίβερς, το Εθνικό Ίδρυμα για την Βρεφική Παράλυση (NFIP) απέρριψε κριτική όπως αυτή του Μπίσκινντ και του Σκόμπι. Οι φυσικές θεραπείες, όπως η χρήση ενδοφλέβιας βιταμίνης C για τη βρεφική παράλυση, απορρίφθηκαν αδικαιολόγητα ως «αντιεπιστημονικες». Τον Απρίλιο του 1953, ο εξέχων σύμβουλος του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, Δρ. Χένρι Κουμ, έγινε διευθυντής της έρευνας για την πολιομυελίτιδα για το NFIP και χρηματοδότησε την έρευνα του Jonas Salk για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας.
Ένας γενναίος γιατρός από τη Βόρεια Καρολίνα, ο Δρ Fred R. Klenner, ο οποίος είχε επίσης σπουδάσει χημεία και φυσιολογία, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει υψηλές δόσεις ασκορβικού οξέος – βιταμίνη C – ενδοφλεβίως, υποθέτοντας ότι οι ασθενείς του ήταν θύματα τοξίκης δηλητηρίασης και ότι η βιταμίνη C ήταν ένα ισχυρό αποτοξινωτικό. Αυτό ήταν πολύ πριν από την έρευνα του νομπελίστα Δρ. Linus Pauling για τη βιταμίνη C. Ο Klenner πέτυχε αξιοσημείωτα αποτελέσματα για περισσότερους από 200 ασθενείς κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών εξάρσεων. από το 1949 έως το 1951.
Το Ινστιτούτο Ροκφέλερ και η ΑΜΑ δεν ενδιαφέρθηκαν για τις προοπτικές θεραπείας. Αυτοί και το Εθνικό Ίδρυμα Βρεφικής Παράλυσης που ελέγχεται από τον Ροκφέλερ χρηματοδοτούσαν αποκλειστικά την ανάπτυξη ενός εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, με βάση τον αναπόδεικτο ισχυρισμό του Flexner ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτικός ιός και όχι αποτέλεσμα τοξικών απο το περιβάλλον.
Στη συνέχεια, ξεκινώντας από το 1951-1952, όταν τα κρούσματα πολιομυελίτιδας δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλά, συνέβη κάτι απροσδόκητο. Ο αριθμός των διαγνωσμένων περιπτώσεων πολιομυελίτιδας στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισε να μειώνεται. Η μείωση των θυμάτων της πολιομυελίτιδας ήταν τεράστια χρόνο με τον χρόνο μέχρι το 1955, πολύ πριν εγκριθεί για δημόσια χρήση το εμβόλιο πολιομυελίτιδας του Εθνικού Ιδρύματος Jonas Salk και γίνει ευρέως διαδεδομένο.
Περίπου ένα χρόνο πριν από την ξαφνική μείωση των κρουσμάτων πολιομυελίτιδας, οι αγρότες των οποίων οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής υπέφεραν από τις σοβαρές επιπτώσεις του DDT ενημερώθηκαν από το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ να μειώσουν τη χρήση DDT. Η αυξανόμενη δημόσια ανησυχία για την ασφάλεια του DDT στους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων ακροάσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ για το DDT και την πολιομυελίτιδα το 1951, οδήγησε επίσης σε σημαντική μείωση της έκθεσης σε DDT μέχρι το 1955, παρόλο που το DDT δεν απαγορεύτηκε επίσημα στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι 1972.
Τα κρούσματα πολιομυελίτιδας μειώθηκαν κατά τα δύο τρίτα μεταξύ 1952 και 1956, παράλληλα με τη μείωση της χρήσης DDT. Ήταν πολύ μετά από αυτή την πτώση, στα τέλη του 1955 και το 1956, που το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας Salk, που αναπτύχθηκε από τον Rockefeller, χορηγήθηκε για πρώτη φορά σε μεγάλους πληθυσμούς. Το Salk και η AMA έδωσαν πλήρη πίστωση στο εμβόλιο. Οι θάνατοι και η παράλυση που προκλήθηκαν από το εμβόλιο του Salk ήταν πάρα πολλοί αλλα αγνοήθηκαν. Η κυβέρνηση άλλαξε τον ορισμό της πολιομυελίτιδας για να μειώσει περαιτέρω τις επίσημες περιπτώσεις. Ταυτόχρονα, οι περιπτώσεις παθήσεων των νεύρων του νωτιαίου μυελού που μοιάζουν με πολιομυελίτιδα – οξεία χαλαρή παράλυση, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, σύνδρομο Guillain-Barré, μυϊκή σκλήρυνση – αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό.
Γιατί όλα αυτα είναι πολύ σημαντικά?
Πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο βαρόνος των πετρελαιοειδών Τζον Ντ. Ροκφέλερ, και ο κύκλος των συμβούλων του επιχείρησαν να ελέγξουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο ασκούνταν η ιατρική στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Ο ρόλος του Ινστιτούτου Rockefeller και προσωπικοτήτων όπως ο Simon Flexner κυριολεκτικά επέβλεψαν την εφεύρεση μιας κολοσσιαίας ιατρικής απάτης γύρω από τους ισχυρισμούς ότι ένα αόρατο και μεταδοτικό εξωγήινο μικρόβιο, ο ιός της πολιομυελίτιδας, προκάλεσε οξεία παράλυση, ακόμη και θάνατο στους νέους.
Απαγόρευσαν πολιτικά κάθε προσπάθεια σύνδεσης της νόσου με δηλητηρίαση από τοξίνες, είτε DDT είτε φυτοφάρμακα με βάση το αρσενικό ή ακόμα και μολυσμένα εμβόλια. Το εγκληματικό τους σχέδιο περιελάμβανε στενή συνεργασία με ηγέτες της AMA και έλεγχο της αναδυόμενης φαρμακευτικής βιομηχανίας, καθώς και ιατρική εκπαίδευση.
Η ίδια ομάδα του Ροκφέλερ χρηματοδότησε τη ναζιστική ευγονική στα Ινστιτούτα Kaiser Wilhelm στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930, καθώς και την Αμερικανική Εταιρεία Ευγονικής. Στη δεκαετία του 1970, χρηματοδότησαν τη δημιουργία κατοχυρωμένων με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σπόρων ΓΤΟ που αναπτύχθηκαν όλα από τον όμιλο εταιρειών Rockefeller που ειδικεύονται στα χημικά φυτοφάρμακα – Monsanto, DuPont, Dow.
Οι ίδιοι ελέγχουν και σήμερα τα φάρμακα και το ιατρικό κατεστημένο!
Σήμερα, αυτόν τον έλεγχο της δημόσιας υγείας και του βιομηχανικού ιατρικού συγκροτήματος ασκεί ο προστατευόμενος και υποστηρικτής της ευγονικής Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ο Μπιλ Γκέιτς, ο αυτοαποκαλούμενος τσάρος του ΠΟΥ και τα παγκόσμια τους εμβόλια. Ο επικεφαλής του NIAID Δρ Τόνι Φάουτσι υπαγορεύει εντολές εμβολιασμού χωρίς στοιχεία. Η απάτη πίσω από το σκάνδαλο του ιού της πολιομυελίτιδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τελειοποιηθεί με τη χρήση μοντέλων υπολογιστών και άλλων τεχνασμάτων, για την προώθηση ενός υποτιθέμενου θανατηφόρου ιού, τον Covid-19 έως την ευλογιά των πιθήκων και τον HIV. Όπως και με την πολιομυελίτιδα, κανένας από αυτούς τους ιούς δεν έχει απομονωθεί επιστημονικά και δεν έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί τις ασθένειες που ισχυρίζονται. Κανένας!
Το ίδιο Ίδρυμα Ροκφέλερ, που είναι αφορολόγητο και που παρουσιάζεται σήμερα ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, βρίσκεται και σήμερα στο επίκεντρο της παγκόσμιας ιατρικής τυραννίας πίσω από τον Covid-19 και το πρόγραμμα ευγονικής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το Great Reset. Το μοντέλο του ιού της πολιομυελίτιδας τους βοήθησε να δημιουργήσουν αυτή τη δυστοπική ιατρική τυραννία. «Εμπιστευτείτε την επιστήμη», μας λένε. Μόνο που η επιστήμη ελέγχεται απο συγκεκριμένα κέντρα και μάλιστα με ευγονικό χαρακτήρα, που βαρύνονται με εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας!
