Πρελούδιο καταστροφής: Γιατί αδυνατούμε πλέον να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα –Μέρος 2ο (Το τέλος του διαφωτισμού και η αρχή της τεχνοκρατίας με φεουδαλικά χαρακτηριστικά).

“Πάμε κι όπου βγει,…”
(Ανώνυμου μηχανοδηγού)

Όσοι ακόμη αρέσκονται στις αρετές της παλιάς λογοτεχνίας αποκλείεται να μην έχουν συναντήσει το αξεπέραστο χιούμορ του Ιρλανδικής καταγωγής συγγραφέα Τζόναθαν Σουίφτ [1] του 18ου αιώνα. Στο κλασσικό έργο του ‘Τα Ταξίδια του Γκάλιβερ‘, υπάρχει ανάμεσα στα άλλα και μια άξιοπρόσεχτη μεταφορά για την αφ’ υψηλού συνάντηση πολιτικής ισχύος και επιστήμης όπως και της επιβολής της στις υποταγμένες μάζες. Μιλάμε για τον μύθο της ιπτάμενης νήσου με το ‘ειρωνικό‘ όνομα ‘Laputa‘ [2], όπου ζει μόνον η αριστοκρατία μιας χώρας ονόματι ‘Balnibarbi’, αφιερωμένη στην αστρονομία, τα μαθηματικά και ανάλογες δραστηριότητες.

Οι φουκαράδες που ζούνε από κάτω, είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται όλα τα τρομερά πειράματα της Ακαδημίας της χώρας αυτής με αποτέλεσμα να ζούνε βυθισμένοι στην ανέχεια, με άθλια ρούχα, σε σπίτια με όλων των ειδων τις στραβές γωνίες! Αυτή ίσως ειναι και μια από τις πρώτες χιουμοριστικές αναφορές στην κυριαρχία των ‘ειδικών‘ πάνω στην καθημερινή ζωή, όπου αντιπαρατίθεται η κοινή λογική με τα μεγαλεπήβολα οράματα κυριαρχίας πάνω στη φύση.

Μια εξ ίσου διεισδυτική ματιά σε πιο προχωρημένο επίπεδο ανάλογο της σημερινής εποχής προσφέρει μια μάλλον ξεχασμένη κινηματογραφική παραγωγή του 1956, ο ‘Aπαγορευμένος Πλανήτης’ [3] Το αξιοσημείωτο όπως και το προφητικό στοιχείο, σε αυτή την πολύ πρώιμη εκδοχή υπόγειας κριτικής, είναι η αναφορά σε έναν τεχνολογικό πολιτισμό τόσο προηγμένο ώστε να έχει καταφέρει τη μετατροπή ́ολόκληρου του πλανήτη τους σε μια μηχανή υλοποίησης ονείρων και επιθυμιών, την περίφημη “Μηχανή Krell”.

H καταστροφή τους προέρχεται από το γεγονός ότι η μηχανή από ένα σημείο και έπειτα προβάλλει στην πραγματικότητα κάθε βιαιότητα και τερατωδία η οποία παραμονεύει στο ακόμη πρωτόγονο ασυνείδητο εκείνων των όντων. Αυτή ήταν ίσως και η πρώτη φορά στην καρδιά της Μακαρθικής περιόδου, όπου τίθεται το ζήτημα της ωριμότητας των κατασκευαστών μιας πανίσχυρης τεχνολογίας σε αντιπαράθεση με τις πιθανές παράπλευρες συνέπειες της.

Ένας από τους κύριους παράγοντες στην άκριτη υιοθέτηση κάθε νέας τεχνολογίας, τουλάχιστον στο πεδίο της προπαγάνδας, αποτελεί η καλλιέργεια της αντίληψης μια ατέλειωτης προόδου η οποία παρουσιάζεται πάντοτε σαν ένα γραμμικό συνεχές χωρίς όρια. Aυτή την αντίληψη την οποία χτυπά αλλύπητα ένας άγγλος διανοητής, ο John Gray στο έργο του ‘Αχερένια Σκυλιά‘[4],[5] το 2007, πρέπει να την αποσυναρμολογήσουμε πολύ προσεκτικά διότι σκοπός μας βέβαια δεν είναι να αναιρέσουμε τα όσα είναι καταρχήν θετικά στην τεχνολογία αλλά να στοχεύσουμε εκτός των άλλων και σε μια βαθύτερη φιλοσοφία της τεχνολογίας, κάτι που λείπει από την εποχή μας.

Γύρω στο 1956 επίσης, ένας από τους τελευταίους κριτικούς της 3ης βιομηχανικής επανάστασης, ο Γκύντερ Άντερς, παρουσιάζει σε ένα σημαντικό άρθρο του τον τίτλο ‘O Kόσμος σαν Φάντασμα και σαν Μήτρα (Matrix)‘[6], υποννοώντας ότι ο μαζάνθρωπος καταναλωτής του δέυτερου μισού του 20ου αιώνα, ενός κατά κόρον αμερικανικού αιώνα, δεν έχει μετατραπεί μόνο σε έναν απλήρωτο εργάτη-καταναλωτή αλλά ταυτόχρονα ’παράγεται’ και ́ο ίδιος ως ’μαζικό υποκείμενο’ μαζί με τα προιόντα που πρέπει να καταναλώσει. Εξυπακούεται, ότι με βάση μια τέτοια αντίληψη, ο μαζικός καταναλωτής οφείλει να προσαρμόζεται και να ’συνηθίζει’ σε κάθε καινοτομία που του παρουσιάζει η βιομηχανία.

Aυτό τώρα μας φέρνει σε επαφή με το πλέον σημαντικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης προπαγάνδας
και μάλιστα με ένα από τα πλέον ανόητα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν από υπουργό της έδώ κυβέρνησης. Πρόκειται για το επιχείρημα ότι δε χρειάζεται να φοβούμαστε την ηλεκτρονική παρακολούθηση εφ’ όσον έχουμε ήδη συνηθίσει σε αυτήν απο τα ‘έξυπνα‘ κινητά και την πολιτική
των μεγάλων εταιρειών να μεταπωλούν τα προσωπικά μας δεδομένα.

Εάν το κεφάλι του ανθρώπου αυτού λειτουργούσε με την τυπική λογική των κυκλωμάτων ενός υπολογιστή θα έπρεπε λογικά να έχει κρασάρει την αμέσως επόμενη στιγμή πλην όμως, κατά πως φαίνεται οι διανοητικές λειτουργίες των πολιτικών σήμερα έχουν παρακάμψει και την κοινή λογική ακόμη. Ούτε λίγο, ουτε πολύ, ο άνθρωπος που εκστόμισε αυτά, αποκάλυψε ταυτόχρονα και τον πυρήνα του προβλήματος γύρω από την τεχνική.

Με λίγα λόγια, το γεγονός ότι η σύγχρονες τεχνολογίες διαθέτουν μια τεράστια δύναμη καταστρατήγησης των πάντων και ότι ακόμη και το αστικο-δημοκραιτκό δίκαιο αδυνατεί πλέον να αντιμετωπισει την πλημμυρίδα των εξελίξεων, ώστε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παραδίδει τα πλήθη σε ένα ατελείωτο ‘habituation‘ [9] όπως αποκαλείται στην ψυχολογία και τις γνωσιακές επιστήμες, η καλλιέργεια εξαρτημένων ανακλαστικών τύπου Παυλώφ. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το επιχείρημα αυτό της ’συνήθειας’ θα μπορούσε στο μέλλον να δικαιολογήσει τα πάντα.

Αν για παράδειγμα, αύριο εμφανιστεί μια τεχνολογία ‘φόνου-από-απόσταση‘, με χρήση ηλ/μαγνητικών σημάτων και οι μαφίες όλου του κόσμου αρχίσουν να κάνουν συχνή χρήση, θα μπορούσε τότε αυτό να γίνει αποδεκτό από λόγους ’συνήθειας’ και σαν όπλο καταστολής! Κατά σατανική σύμπτωση μόλις πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η πλέον προηγμένη τεχνολογία λογισμικού που μπορεί να μετατρέψει
τους συνηθισμένους δρομολογητές που έχουν τοποθετηθεί σπίτι μας, σε μηχανές παρακολούθησης,
ένα είδος ραντάρ που θα μπορεί να ανιχνεύει τις κινήσεις μας μέσα στο σπίτι μας και ακόμη και να διακρίνει αντικείμενα πίσω από τοίχους! [7], [8] Ώστε αν δεχτούμε ότι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα μπορεί να υπαναχωρήσει και αυτό όχι μόνον να μην φέρνει αντίδραση αλλά να γίνεται ανεκτό, τότε μπορούμε κάλλιστα να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε την υπαναχώρηση σε κάθε άλλο ανθρώπινο δικαίωμα μέχρι να φτάσουμε ίσως πιο πίσω και από το Habeas Corpus [10].

Εκτός των άλλων, αυτό θα σήμαινε ότι η απόδοση δικαίου μέσα στο κλασσικό αστικό σύστημα καταντά μια θεατρική πράξη επειδή ακριβώς, εκτός των άλλων, είναι πλέον δυνατή η παράκαμψη των πάντων χωρίς ορατά στοιχεία, είτε γίνεται δυνατή η παρασκευή ψευδών ενδείξεων χωρίς όρια (βλ. Τεχνητή Νοημοσύνη).

Επιπλέον, η αδυναμία του νομοθέτη απέναντι στην καταιγιστική πληθώρα των διαρκώς αυξανόμενων τεχνικών επιτευγμάτων προκύπτει αβίαστα από το απλό γεγονός ότι και σε μια ιδανική δημοκρατία αποτελούμενη από ανθρώπινα όντα, είναι ασύμβατη με την ίδια την ανθρώπινη φύση και σκέψη η διαρκής επιτάχυνση των εξελίξεων από τη μια, και ταυτόχρονα η ορθοκρισία από την άλλη, τόσο περίπλοκων διαδικασιών, πόσο μάλλον των τυχόν παράπλευρων συνεπειών τους.

Εδώ φτάνουμε λοιπόν σε ανάλογα συμπεράσματα, με τον Κόλιν Κρόουτς, συγγραφέα του βιβλίου για την ’Μετα-Δημοκρατία’ το 2003 [11] με την κρίσιμη διαφορά ότι ο τρόπος διάβρωσης των αστικών καθεστώτων και η ιστορική μετατόπιση που παρατηρούνται πλέον αφορά στον τρόπο μεταφοράς αρμοδιοτήτων η ακόμη και αναίρεσης της διάκρισης των εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, υπό την επήρεια των συμφερόντων τεράστιων πολυεθνικών, μονοπωλιακών συμφερόντων οι οποίες ανάγονται πλέον σε μια νεο-αριστοκρατία, εκμεταλλευόμενοι την ανάπτυξη της τεχνικής, ενώ ταυτόχρονα διαβρώνουν και όλους εκείνους τους διεθνείς οργανισμούς τους οποίους προσπαθούν να μετατρέψουν σε όργανα μιας δήθεν ’παγκόσμιας διακυβέρνησης’, κρυπτόμενοι οι ίδιοι στα παρασκήνια.

Δεν υπάρχει ίσως άπλουστερο παράδειγμα παρόμοιας μεταφοράς αρμοδιοτήτων από το ήδη ολοφάνερο; την διαρκή πίεση υιοθέτησης όλο και πιο προχωρημένων τεχνολογιών για την παροχή υπηρεσιών που καθιστούν πρακτικά υποχρεωτική την κατοχή τους από τον πολίτη συμπεριλαμβανόμενων έξυπνων κινητών, βιομετρικών στοιχείων και οτιδήποτε άλλο επινοηθεί αργότερα.

Με αυτόν τον τρόπο, τα εταιρικά συμφέροντα αρχίζουν και υποκαθιστούν νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Εάν ταυτόχρονα σκεφτούμε την πιθανότητα χρήσης του ηλεκτρονικού χρήματος για την εφαρμογή ενός οικονομικού ’ποινολογίου’ τότε πλέον μιλάμε για μεταφορά και μέρους της δικαστικής εξουσίας στις τράπεζες! Άλλωστε, ήδη υπάρχει αυξανόμενη πίεση για την εισαγωγή και ευρεία χρήση Τεχνητής Νοημοσύνης σε όλους τους παραπάνω κλάδους.

Το χειρότερο μέρος αυτής της στρατηγικής, αφορά την μετατροπή του κράτους ως φορέα του μονοπωλίου της βιας, σε ωμό καταπιεστή που δεν διαφέρει από προηγούμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα παρα στο ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από μια προσχηματικά ‘δημοκρατική‘ διακυβέρνηση εξ αιτίας της υποχώρησης προηγούμενων κινημάτων και αποτυχίας τόσο των δεξιών όσο και των αριστερών ουτοπιών. Γι αυτό ακριβώς και το κράτος, ως άδειο κέλυφος πλέον, ένας σκέτος μισθοφόρος των πολυεθνικών, είναι απαραίτητο επίσης να παραμένει σε μια ́κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάτι που εγκαινιάστηκε πρώτη φορά με την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων το 2001.

Ελάχιστοι παρατήρησαν για παράδειγμα ότι οι ατελείωτοι πόλεμοι χωρίς νικητή που εγκαινιάστηκαν από τότε με την κατοπινή εισβολή στο Ιράκ το 2003 και μέχρι το φιάσκο του Αφγανιστάν 20 χρόνια αργότερα, μπορεί να μην είχαν μόνον ένα εξωτερικό στόχο αλλά κυρίως τη διάβρωση του κράτους δικαίου μέσα στις ΗΠΑ, προετοιμάζοντας την οριακή πόλωση που είδαμε μετά το 2016 με το καθεστώς Τραμπ και η οποία εξελίσσεται όλο και πιο άσχημα με το καθεστώς Μπάιντεν.

Ίσως μάλιστα, δε θα έπρεπε να μας ξενίσει κάποια μορφή εμφύλιας διαμάχης στο κέντρο της
αυτοκρατορίας που θα αποτελείωνε ότι απέμεινε από τα προσχήματα ως την ολοκλήρωση μιας πελώριας επιχείρησης καταστρατήγησης ακόμη και των ελάχιστων που κερδήθηκαν από τις αστικές επαναστάσεις του τέλους του 18ου αιώνα.

Πολλοί ίσως θα βιαστούν να αντιλέξουν ότι τα κράτη αποτελούν τον κύριο μεσολαβητή μεταξύ ζωντανής εργασίας και συσσωρευμένου κεφαλαίου πλην όμως, κι αυτή η αντίληψη μπορεί να έχει αρχίσει να παλιώνει και να ραγίζει με απρόσμενους τρόπους. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ 2014 και 2016, ο κοινωνιλόγος Βολφγκανγκ Στρήκ δημοσιεύει δυο σημαντικές έργασίες σχετικά με ένα πιθανό τέλος του παλιού καπιταλιστικού συστήματος [12],[13].

Αυτό που επισημαίνεται εκεί είναι η διαρκής απώλεια ζωτικότητας του παλιού συστήματος που μετά τη νίκη του στον προηγούμενο ψυχρό πόλεμο, ναι μεν εμφανίζεται να μην έχει αντίπαλο αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από όλο και μεγαλύτερη απορρύθμιση των αγορών, απώλεια των ισορροπιών και άνοδο μιας ολιγαρχίας του πλούτου χωρίς προηγούμενο. Ταυτόχρονα έχουμε την σταδιακή συμπίεση της μεσαίας και πλέον ακόμη και της μικρομεσαίας τάξης αλλά και της παλιάς εργατικής τάξης εφ όσον η τεχνολογία την καταργεί όλο και περισσότερο.

Από την άλλη, τα τερατώδη μονοπωλιακά σχήματα σε συνέργεια με το σύστημα των κεντρικών
τραπεζών και τα διάφορα funds, συσσωρεύουν όλο και περισσότερο αεριτζίδικο χρήμα το οποίο δεν αντιστοιχεί σε καμία παραγωγική εργασία και όδηγεί σε υπερχρεώσεις που μπορούν έπειτα να χρησιμοποιούνται σαν μέσο πολιτικού εκβιασμού. Το γεγονός είναι ότι δεν νοείται ένα καπιταλιστικό σύστημα χωρίς εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας και εδώ κρύβεται ένα από τα παράδοξα της εποχής.

Τα πολιτικά φαινόμενα της τρίτης δεκαετίας του νέου αιώνα στην πραγματικότητα οδηγούν σε ένα απίστευτο πετσόκομμα αυτής ακριβώς της ζωντανής φύσης του ανθρώπου και από αυτή την άποψη, αντιπροσωπεύουν το ακριβώς αντίθετο οπότε απομένει το ερώτημα προς ποιές ακριβώς εναλλακτικές προσπαθεί να μας στρέψει η τωρινή ολιγαρχία του πλούτου. Ένα τέτοιο ζήτημα πρέπει επίσης να εξεταστεί σε συνάφεια και με την νέα γεωπολιτική αναρχία και την πιθανότητα καταστρεπτικών πολέμων του μέλλοντος μεταξύ τμημάτων της νέας ολιγαρχίας [14].

Χαρακτηριστικά παραδείγματα εκφασισμού της πολιτικής ζωής τόσο στην Ε.Ε., όσο και στην
απσχισθεισα Βρετανία βρίσκουμε στους νέους δρακόντειους νόμους για την ειδησεογραφία και
τη γενικότερη διακίνηση ιδεών στο διαδίκτυο [15], [16]. Δεν έιναι λίγοι οι πολιτικοί που καταφεύγουν πλέον στο επιχείρημα της λογοκρισίας σαν μέτρο προστασίας από κάποια γενικόλογη παραπληροφόρηση.

Σε όλες τις περιπτώσεις, η αφορμή δίνεται από κάποια νέα κρίση, είτε υγειονομική, είτε εκείνη του κλίματος. Ξαναβρίσκουμε εδώ μια συνέχεια του “Patriot Act” στις ΗΠΑ, δηλαδή της τάσης να θεσμοθετούνται μέτρα με βάση μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που πρέπει να ανανεώνεται διαρκώς με κάποιο πρόσχημα. Mάλιστα στις ΗΠΑ πλέον προωθούνται προγράμματα που θυμίζουν παλαιού τύπου ναζιστικά η κομμουνιστικά καθεστώτα δίνοντας κίνητρα για καταδότες εξτρεμιστικών στοιχέιων σε επίπεδο γειτονιάς η μικρών κοινοτήτων![17]

Ήδη στη Βρετανία ετοιμάζεται ένας εξ ίσου ανήκουστος νόμος που προβλέπει άσκηση βιας κατά όλων
εκείνων που θα αρνηθούν την εγκατάσταση έξυπνων μετρητών ρεύματος στο σπίτι τους [18],[19].
Πρόσφατη είναι και η δημιουργία κινήματος εναντίον των καμερών που εγκατέστησε ο δήμαρχος του
Λονδίνου Σαντίκ Καν με σκοπό των εντοπισμό όλων των οχημάτων που δεν πληρούν τα απαιτούμενα
’πράσινα’ κριτήρια. Συνολικά φαίνεται να έχει αρχίσει ένας υπόγειος πόλεμος των κυβερνήσεων κατά των πληθυσμών τους με σκοπό την διαρκή εφαρμογή ολοένα και σκληρότερων μέτρων ολοκληρωτικού ελέγχου.

To παράδοξο έδώ όμως είναι ότι ακριβώς αυτό δεν φαίνεται να συμβαδίζει με κάποιου είδους αύξηση και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της εργασίας η κάποια απόπειρα τόνωσης της κερδοφορίας παρά μόνο με σταδιακή υποχώρηση της προηγούμενης κοινωνίας της κατανάλωσης! Αλλά ποιος μπορεί να κερδίζει από κάτι τέτοιο? Tα παραπάνω θα πρέπει να τα συνδυάσει κανείς με την αυξανόμενη βιασύνη ορισμένων κύκλων της νεας αριστοκρατίας του χρήματος για την εγκαθίδρυση αυτού που οι ίδιοι ονόμασαν ‘Περιεκτικό Καπιταλισμό‘ [20] του οποίου όμως τα πολιτικά χαρακτηριστικά προσομοιάζουν περισσότερο σε κάποιου είδους κορπορατισμό με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.

Όλες τους οι ιδέες στρέφονται επι το πλείστον γύρω από εφαρμογές των νεων τεχνολογιών με κύριο σκοπό την επιτήρηση και τη διαρκή συσσώρευση πληροφοριών προς κάποια κέντρα με τη χρήση Τεχνητής Νοημοσύνης και την από τα πάνω επιβολή είτε καταναλωτικών συνηθειών, είτε όλης της καθημερινής ζωής.

Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι προς τι τόση βιασύνη. Συνηθως όποιος βιάζεται έχει κάποιο επείγον πρόβλημα προς επίλυση, κάποιο πιεστικό ερώτημα να απαντήσει. Για να δούμε ποιο πραγματικά είναι αυτό το πρόβλημα θα πρέπει να κάνουμε μια αφαιρετική κίνηση προς το
μέλλον ώστε να συλλάβουμε με τι ακριβώς θα έμοιαζε το αποτέλεσμα που επιζητούν.

Μπορεί κανείς να θέσει ένα απλό ερώτημα στον εαυτό του. Θα είχε νόημα να φέρει κανείς
παιδιά στον κόσμο τα οποία θα μεγάλωναν σε ένα αντι-πυρηνικό καταφύγιο η τέλος πάντων,
σε κάποιου είδους ηλεκτρονικό Άουσβιτς? Και είναι συμβατή μια ζωή που βασίζεται στον διαρκή έλεγχο κάθε λεπτομέρειας από τα πάνω με μια πραγματικά ελεύθερη αγορά όπως τουλάχιστον την γνωρίσαμε τους δυο προηγούμενους αιώνες?

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά άρθρων [22],[23], ο οικονομολόγος Μάρτιν Ένλαντ περιγράφει με γλαφυρό τρόπο γιατί κάθε τέτοιου τύπου συγκεντρωτισμός με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας είναι καταδικασμένος σε αποτυχία με πιθανά καταστρεπτικά αποτελέσματα! Στην πραγματικότητα η όλη ιδέα, όπως και εκείνη της παγκόσμιας διακυβέρνησης μοιάζει με την προσπάθεια επαναφοράς της Σοβιετίας η οποία κατέρρευσε για παρόμοιους λόγους. Πρόκειται δηλαδή για έναν ανεστραμμένο ’Λενινισμό’ όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα άρθρα του!

Λίγο δύσκολο βέβαια να πιστέψουμε ότι οι κύριοι υπεύθυνοι και σπρώχτες αυτών των αλλαγών έγιναν ξάφνου Λενινιστές! Οπωσδήποτε κάτι άλλο κρύβεται στο παρασκήνιο και ο μόνος τρόπος να το περιγράψουμε εδώ είναι η έκφραση, ‘Άγχος του Ηρώδη!‘ Για να το εξηγήσουμε αυτό πρέπει να δεχτούμε κάποια από τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης της περιπλοκότητας και του χάους. Εν ολίγοις, καλό θα είναι να δεχτούμε σαν αξίωμα ότι καταρχήν, ‘Είναι αδύνατον να ελέγξει κανείς τα πάντα!

Άρα το μόνο που πραγματικά ελέγχει αυτή τη στιγμή η νεα αριστοκρατία είναι απλά ένα πολύ μεγάλο ’τιμόνι’ αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά το παγκόσμιο πηδάλιο αλλά και ούτε μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα. Αλλά τότε γιατί το άγχος τους? Μόνο ένας παράγοντας απομένει και αυτός είναι η
αυξανόμενη επιτάχυνση στις ανεξέλεγκτες προόδους της τεχνολογίας και των δυνάμεων της παραγωγής που θα μπορούσαν να γεννήσουν δυνητικά απρόσμενες απειλές στο μέλλον
για αυτή τη νεα αριστοκρατία.

Έχοντας ποντάρει τα πάντα ήδη από τον προηγούμενο αιώνα σε αυτό το παίγνιο διαρκούς επιτάχυνσης, διακινδυνεύουν τώρα να βρεθούν απέναντι σε ανταγωνιστές εξ ίσου η και ισχυρότερα οπλισμένους κάποια στιγμή στο μέλλον, είτε και απέναντι σε κάποια συστημική απειλή που θα γεννηθεί κυριολεκτικά μέσα από το χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ότι δηλαδή, ονομάστηκε από τον Νασίμ Ταλεμπ, θεωρία του ‘Μαύρου Κύκνου‘[24], απρόσμενα γεγονότα από το αμέτρητο πλήθος των συνδυασμών ενός περίπλοκου συστήματος που όταν εμφανιστούν ανατρέπουν τελικά τα πάντα.

Και σε αυτό δε βρίσκουν τώρα παρά την πιο ηλίθια από όλες τις απαντήσεις, το πετσόκομμα
κάθε ανθρώπινης ζωτικότητας, κάθε τι αυθόρμητου στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης και
του βιωμένου κόσμου. Διότι σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν μέτρα όπως το ηλεκτρονικό χρήμα,
η διαρκής επιτήρηση, τα συστήματα κοινωνικής βαθμολόγησης και ότι άλλο ανάλογο. Για να
το καταλάβουμε πρέπει να έχουμε καταλάβει πως δουλεύει η πραγματικά ζωντανή φύση.

Το δεύτερο αξίωμα εδώ είναι ότι ’Η Φύση Δεν Παράγει Κλώνους!‘ Ούτε καν δυο σκυλιά η δυο γάτες δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα, πόσο μάλλον ανθρώπινα όντα.́ Για να το δώσουμε με ένα έστω χυδαίο, ποσοτικό παράδειγμα, στη φύση ισχύει πάντοτε μια στατιστική που συνήθως αποδίδεται με κάποιο γράφημα η στατιστική κατανομή.

Το πιο σημαντικό κομμάτι εδώ δεν είναι η λεγόμενη μέση τιμή, ο ‘μέσος άνθρωπος‘ που θα λέγαμε αλλά οι ’ουρές’, οι ακραίες τιμές δηλαδή. Σε αυτές μπορεί να περιέχονται από εγκληματικές προσωπικότητες τύπου Στάλιν η Πινοτσέτ μέχρι μεγαλοφυίες τύπου Ντα Βίντσι, Μπαχ η Αινστάιν. Χωρίς αυτές τις ακραίες περιπτώσεις η ανθρωπότητα θα έχανε κάθε ζωτικότητα και αργά η γρήγορα θα έπαυε να μπορεί να προσαρμοστεί σε φυσικές αλλαγές η να προοδεύσει. Ίσως ακόμη να εκφυλιζότανε στο σημείο να μην μπορεί καν να αναπαράγει τα επιτεύγματα προηγούμενων περιόδων. Kι όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται να είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όλων των τωρινών εξαιρετικά βιαστικών αλλαγών, ότι ονομάστηκε πολύ επιτυχημένα από κάποιον blogger, το ‘Ανθρωπο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα‘ [25].

Και όσο εμείς παραμένουμε δουλόφρονες, ανίκανοι να δράσουμε από την καλλιεργημένη ανάγκη να εξαρτώμαστε από εκείνους για να παραμένει γεμάτη η ταίστρα και η ποτίστρα στο κρατικό μαντρί κάθε πρωί, τόσο πιο πιεστικοί θα γίνονται οι άρχοντες, εγχώριοι είτε διεθνείς, όσο πιο πολύ σφίγγουν τα λουριά τόσο πιο πολύ θα προδίδονται οι πραγματικές τους προθεέσεις και τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το μόνο που προμηνύεται είναι για άλλη μια φορά, η δική μας καταστροφή.

[Ο Θεοφάνης Ράπτης είναι Φυσικός, Προγραμματιστής και Συγγραφέας. Έχει αγωνιστεί με το να φέρει στο φως ορισμένες πτυχές των σχεδιασμών αυτών, πρώτα απ’ όλα εκδίδοντας το βιβλίο “Τεχνοφεουδαρχία” ήδη απο το 2007.]

Δείτε το πρώτο μέρος: Πρελούδιο καταστροφής – Γιατί αδυνατούμε πλέον να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα!

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan_Swift
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Laputa
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Forbidden_Planet
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Straw_Dogs_(book)
[5] https://medium.com/@erikrittenberry/the-myth-of-human-progress-2022d817d3a2
[6] ‘The World as Phantom and as Matrix‘, Gunther Anders, 1η έκδοση, περ. De Mercur, μετάφραση
στα αγγλικά, περ. Dissent 3:1(1956) Συμπεριλαμβάνεται στον 1ο τόμο του βιβλίου “Die Antiquiertheit
des Menschen” (Η Απαρχαίωση του Ανθρώπου).
[7] https://bombthrower.com/your-wifi-can-see-you/
[8] https://www.popularmechanics.com/technology/security/a42575068/scientists-use-wifi-to-see-through-walls/
[9] https://en.wikipedia.org/wiki/Habituation
[10] https://en.wikipedia.org/wiki/Habeas_corpus
[11] https://en.wikipedia.org/wiki/Post-democracy
[12 ] https://newleftreview.org/issues/ii87/articles/wolfgang-streeck-how-will-capitalism-end

[13] https://www.politeianet.gr/books/9789603483267-streeck-wolfgang-plethron-pos-tha-teleiosei-o-kapitalismos-
304403

[14] https://mises.org/wire/coming-collapse-global-ponzi-scheme

[15] https://www.economist.com/the-economist-explains/2023/08/24/how-europes-new-digital-law-will-change-the-
internet

[16] https://www.theverge.com/2023/9/19/23880919/uk-passes-massive-online-safety-bill
[17]
https://www.rutherford.org/publications_resources/john_whiteheads_commentary/a_nation_of_snitches_dhs_is_grooming_ch
[18] https://darntons.com/2023/09/07/read-uk-law-oks-use-of-force-for-smart-meters-on-off-powers/
[19] https://dailysceptic.org/2023/09/11/the-coming-ecototalitarianism/
[20] https://alt-market.us/rothschild-admits-esg-failure-as-globalists-shift-to-inclusive-capitalism-agenda/
[21] https://www.zerohedge.com/geopolitical/un-discuss-how-better-control-world-annual-general-assembly
[22] https://underorion.se/en/posts/centralisation/
[23] https://underorion.se/en/posts/globalism/
[24] https://en.wikipedia.org/wiki/Black_swan_theory
[25] https://visayasoutpost.substack.com/p/humand-industrial-complex