Emmanuel Todd: «Δεν είμαι φιλορώσος, αλλά αν η Ουκρανία χάσει τον πόλεμο, η Ευρώπη θα βγει κερδισμένη»!
Ο Emmanuel Todd είναι Γάλλος ιστορικός, ανθρωπολόγος, δημογράφος, κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας και έχει κατηγορηθεί απο τα ΜΜΕ πως βρίσκεται υπο την επιρροή του Πούτιν… Απλά επειδή αντιτάσσεται κατά του πολέμου στην Ουκρανία.
«Δεν είμαι φιλορώσος, αλλά αν η Ουκρανία χάσει τον πόλεμο, η Ευρώπη θα τον κερδίσει»
«Είναι γεγονός ότι ο ουκρανικός στρατός βρίσκεται σε υποχώρηση και είναι γεγονός ότι αγωνίζεται να στρατολογήσει στρατιώτες. Είναι γεγονός ότι οι δυτικές οικονομικές κυρώσεις έχουν κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην ευρωπαϊκή οικονομία παρά στη ρωσική και είναι επίσης γεγονός ότι η πολιτική σταθερότητα της Γαλλίας απειλείται σήμερα περισσότερο από αυτή της Ρωσίας. Η αναδιάρθρωση της ρωσικής οικονομίας κατέστη δυνατή από το γεγονός ότι αυτή η χώρα παράγει περισσότερους μηχανικούς από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από το γεγονός ότι χώρες που δεν είναι σύμμαχοι ή υποκείμενα των Ηνωμένων Πολιτειών και συνέχισαν να συναλλάσσονται με τη Ρωσία βγήκαν κερδισμένες», είπε σε συνέντευξη για το τελευταίο του βιβλίο του “Η ήττα της Δύσης”.
Υποστηρίζετε ότι η Ευρώπη έχει αναθέσει την εκπροσώπηση της Δύσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα πληρώνει τις συνέπειες. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η τάση;
«Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Ένας πόλεμος έχει ξεκινήσει. Είναι το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου που θα κρίνει τη μοίρα της Ευρώπης. Εάν η Ρωσία ηττηθεί στην Ουκρανία, η ευρωπαϊκή υποτέλεια στους Αμερικανούς θα παραταθεί για έναν αιώνα. Αν, όπως πιστεύω, ηττηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ θα διαλυθεί και η Ευρώπη θα μείνει ελεύθερη. Ακόμη πιο σημαντικό από μια ρωσική νίκη θα είναι η παύση του ρωσικού στρατού στον Δνείπερο και η απροθυμία του καθεστώτος Πούτιν να επιτεθεί στρατιωτικά στη Δυτική Ευρώπη. Με 144 εκατομμύρια κατοίκους, μειούμενο πληθυσμό και 17 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, το ρωσικό κράτος ήδη παλεύει να καταλάβει την επικράτειά του. Η Ρωσία δεν θα έχει ούτε τα μέσα ούτε την επιθυμία να επεκταθεί μόλις ανασυγκροτηθούν τα σύνορα της προκομμουνιστικής Ρωσίας. Η δυτική ρωσοφοβική υστερία, που φαντασιώνεται την επιθυμία για ρωσική επέκταση στην Ευρώπη, είναι απλώς γελοία για έναν σοβαρό ιστορικό. Το ψυχολογικό σοκ που περιμένει τους Ευρωπαίους θα είναι να καταλάβουν ότι το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει για να μας προστατεύει αλλά για να μας ελέγχει».
Πιστεύετε ότι η Ευρώπη έκανε το τελευταίο βήμα προς αυτή την υποταγή κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στα Βαλκάνια και ειδικά με το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου;
«Όχι, όλα ξεκίνησαν στην Ουκρανία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, μετά το Κοσσυφοπέδιο, ο Πούτιν, ο Σρέντερ και ο Σιράκ έκαναν κοινές συνεντεύξεις τύπου. Αυτό τρομοκρατούσε την Ουάσιγκτον. Φαινόταν ότι η Αμερική θα μπορούσε να εκδιωχθεί από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ως εκ τούτου, ο διαχωρισμός της Ρωσίας από τη Γερμανία έγινε προτεραιότητα για τους Αμερικανούς στρατηγούς. Η επιδείνωση της κατάστασης στην Ουκρανία εξυπηρετούσε αυτόν τον σκοπό. Ο εξαναγκασμός των Ρώσων σε πόλεμο για να αποτρέψει την de facto ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν, αρχικά, μεγάλη διπλωματική επιτυχία για την Ουάσιγκτον. Το σοκ του πολέμου παρέλυσε τη Γερμανία και επέτρεψε στους Αμερικανούς, μέσα στη γενική σύγχυση, να ανατινάξουν τον αγωγό φυσικού αερίου Nordstream, σύμβολο της οικονομικής συμφωνίας μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Προφανώς, σε μια δεύτερη φάση, αυτή της αμερικανικής ήττας, ο αμερικανικός έλεγχος στην Ευρώπη θα κονιορτοποιηθεί. Η Γερμανία και η Ρωσία θα συναντηθούν ξανά. Αυτή η σύγκρουση είναι κατά μία έννοια τεχνητή. Το φυσικό πράγμα, σε μια Ευρώπη χαμηλής γονιμότητας, με τη γήρανση του πληθυσμού της, είναι η συμπληρωματικότητα μεταξύ της γερμανικής βιομηχανίας και της ρωσικής ενέργειας και ορυκτών πόρων».
Γιατί παίρνει μια φιλορωσική θέση σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και βλέπει αυτή τη σύγκρουση ως παράδειγμα του τέλους της Δύσης;
«Είμαι ιστορικός στόχος. Θέλω να καταλάβω γιατί εμείς οι Δυτικοί προκαλέσαμε αυτόν τον πόλεμο και τον χάσαμε, και με αυτήν την ήττα χάσαμε και τον έλεγχο του κόσμου. Δεν είμαι φιλορώσος. Διαβάζω όμως τα κείμενα του Πούτιν και του Λαβρόφ και νομίζω ότι καταλαβαίνω τους στόχους και τη λογική τους. Αν οι ηγέτες μας είχαν πάρει πιο σοβαρά ερευνητές σαν εμένα και κάποιους άλλους, δεν θα μας είχαν οδηγήσει σε μια τέτοια καταστροφή. Ένας έξυπνος πουτινοφοβικός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το βιβλίο μου για να πολεμήσει τη Ρωσία. Από την άλλη πλευρά, όταν μια εφημερίδα όπως η «Le Monde» κρύβει την οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη της Ρωσίας από τους αναγνώστες της –τις γαλλικές ελίτ– παραπληροφορεί τους ηγέτες μας για τη ρωσική σταθερότητα και ισχύ και αυτό υπηρετεί τον Πούτιν».
Εισάγετε τις έννοιες της «φιλελεύθερης ολιγαρχίας» για πολλά ευρωπαϊκά κράτη και της «αυταρχικής δημοκρατίας» για τη Ρωσία. Σε ποιο σύστημα θα προτιμούσατε να ζείτε;
«Η φιλελεύθερη ολιγαρχία δεν αποτελεί πρακτικό πρόβλημα για μένα. Μην ξεχνάτε ότι γεννήθηκα στο γαλλικό πνευματικό κατεστημένο. Ο παππούς μου Paul Nizan συνεργαζόταν με τον Gallimard πριν από τον πόλεμο και είχε τον Raymond Aron ως κουμπάρο του. Η γυναίκα του, η γιαγιά μου Henriette, ήταν ξαδέρφη του Claude Lévi-Strauss. Ο πατέρας μου Olivier Todd ήταν ένας σπουδαίος δημοσιογράφος για το «Nouvel Observateur». Βασικά είμαι απλώς ένα αντιφρονούντα μέλος της πνευματικής ολιγαρχίας της Γαλλίας. Επιπλέον, αγαπώ με πάθος τη χώρα μου, τη Γαλλία, και θα ζω εκεί όσο το καθεστώς δεν είναι φασιστικό ή ρατσιστικό και δεν χρειάζεται να γίνω πολιτικός πρόσφυγας. Αν γινόμουν πολιτικός πρόσφυγας, δεν θα πήγαινα στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως ήταν η παράδοση στην οικογένειά μου, γιατί εκεί κατεβαίνουν σε κάτι χειρότερο από τη φιλελεύθερη ολιγαρχία, τον μηδενισμό. Δεν έχω γούστο για βαρβαρότητα, είμαι πολύ πολιτιστικά κομφορμιστής, πολύ ευγενικός όπως λένε στα γαλλικά. Νομίζω ότι θα πήγαινα στην Ιταλία, γιατί όλα είναι όμορφα εκεί, ή στην Ελβετία επειδή μέρος της χώρας μιλάει γαλλικά και όχι στη Ρωσία;
Δείτε ακόμα: Πόσο πιθανό είναι να χτυπήσει το Ισραήλ της πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν;
