Πως η “Επιχείρηση Καθαρά Χέρια” και η προσπάθεια πάταξης της Cosa Nostra στην Ιταλία – αντανακλά την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 στην Ιταλία, η μάχη κατά του οργανωμένου εγκλήματος, ιδιαίτερα κατά της Cosa Nostra, ήταν εξαιρετικά έντονη και είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία αρκετών δικαστών και άλλων σημαντικών προσώπων που πρωτοστάτησαν σε αυτήν την προσπάθεια. Φυσικά μπορείτε να κάνετε ελεύθερα τις συγκρίσεις με την μαφία του Μητσοτάκη ή και τον θάνατο του γιού της εισαγγελέως, που όπως θα δούμε παρακάτω συνδέονται με την Ελληνική πραγματικότητα.

Πολλοί δικαστές έχασαν την ζωή τους στη προσπάθεια να καταπολεμήσουν την μαφία στην Ιταλία, κάτι που στην Ελλάδα δεν βλέπουμε και μάλλον δεν θα δούμε ποτέ να συμβαίνει γιατί είναι μέρος της κυβερνητικής μαφίας.

Ας πάρουν μια ιδέα οι σημερινοί ντροπιασμένοι εισαγγελείς και δικαστές αυτής της χώρας:

Εκτός από τις εμβληματικές δολοφονίες των δικαστικών Τζοβάνι Φαλκόνε και Πάολο Μπορσελίνο το 1992, υπήρξαν και άλλες σημαντικές περιπτώσεις δολοφονίας δικαστών και δημοσίων προσώπων που συνδέονταν με την καταπολέμηση της μαφίας:

Ροζάριο Λιβαντίνο (Rosario Livatino)Η δολοφονία του προκάλεσε έντονο σοκ και ενίσχυσε την αποφασιστικότητα των ιταλικών αρχών να συνεχίσουν τον αγώνα κατά της μαφίας.

Αντόνιο Σκόπονε (Antonino Scopelliti) Η δολοφονία του θεωρείται αντίποινα για τη συμμετοχή του στη Maxi Trial και αποσκοπούσε στην αποτροπή περαιτέρω δικαστικών ενεργειών κατά της μαφίας.

Πιέτρο Σκαλιόνε (Pietro Scaglione) Η δολοφονία του θεωρείται το ξεκίνημα μιας σειράς επιθέσεων της μαφίας κατά του δικαστικού συστήματος, θέτοντας το υπόβαθρο για τις βίαιες ενέργειες της δεκαετίας του 1990.

Φραντσέσκο Φέραινο (Francesco Ferlaino) Η δολοφονία του ήταν μέρος της στρατηγικής της μαφίας να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονταν στις δραστηριότητές της.

Φυσικά η λίστα με τους δολοφονημένους απο την μαφία αφορά πολύ περισσότερους δικαστικούς καθώς και πολιτικά πρόσωπα, όπως ο Πιο Λα Τόρε (Pio La Torre) μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και υπέρμαχος της νομοθεσίας κατά της μαφίας.

Οι επιθέσεις αυτές, όπως οι βομβιστικές δολοφονίες των Φαλκόνε και Μπορσελίνο, είχαν στόχο όχι μόνο την εξάλειψη συγκεκριμένων προσώπων, αλλά και τη δημιουργία κλίματος φόβου. Ωστόσο, αντί να αποδυναμώσουν το κράτος, οι δολοφονίες αυτές προκάλεσαν μαζικές διαδηλώσεις και οδήγησαν σε αυστηρές νομοθετικές και επιχειρησιακές δράσεις, όπως η σύλληψη του αρχηγού της Cosa Nostra, Τότο Ριίνα, το 1993.

Επιχείρηση Καθαρά Χέρια

Η Επιχείρηση καθαρά χέρια (ιταλικά: Operazione Mani pulite‎‎) ήταν μια εθνική δικαστική έρευνα για την πολιτική διαφθορά και την συνεργασία τους με την μαφία στην Ιταλία που πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1990, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της λεγόμενης ” Πρώτης Δημοκρατίας ” και την εξαφάνιση πολλών πολιτικών κομμάτων. Πολιτικοί, βιομηχάνοι και επιχειρηματίες αυτοκτόνησαν μετά το πόρισμα των εγκληματικών ενεργειών τους.

Ο Αντόνιο Ντι Πιέτρο ήταν ο κύριος δικαστικός παραγόντας που ήταν υπεύθυνος για την έρευνα.

Ο Αντόνιο ντι Πιέτρο, ο αδιάφθορος δικαστικός της επιχείρησης «Καθαρά Χέρια», ο άνθρωπος που έστειλε στη φυλακή πολλά από τα ιερά τέρατα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου της Ιταλίας και έκανε τους Ιταλούς να γράφουν στους τοίχους «Ντι Πιέτρο, σε ευχαριστούμε».

Τον Φεβρουάριο του 1992 ο Ντι Πιέτρο άρχισε να ερευνά τους πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες του Μιλάνου για διαφθορά. Μαζί με άλλους γνωστούς δικαστικούς, όπως οι Φραντσέσκο Σαβέριο Μπορρέλλι, Ίλντα Μποκκασσίνι, Γκεράρντο Κολόμπο και Πιερκαμίλλο Νταβίγκο, εργάστηκε στην ομάδα της Επιχειρήσεως «Καθαρά χέρια» («Mani Pulite»). Στο πλαίσιο αυτής της ομάδας, διερεύνησε εκατοντάδες τοπικούς άρχοντες και πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής, μέχρι και τις πιο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του πρώην πρωθυπουργού Μπετίνο Κράξι.

Η σύνδεση της μαφίας με τους ολιγάρχες και μεγαλοεργολάβους της χώρας – Μπορείτε να κάνετε τις συγκρίσεις με την Ελλάδα ελεύθερα.

Τα «Καθαρά χέρια», έχοντας οδηγήσει στη διάλυση των μέχρι τότε κυβερνώντων κομμάτων με πρώτο το Χριστιανοδημοκρατικό. Σε μια χώρα όπου ουσιαστικά ένα κόμμα -οι Χριστιανοδημοκράτες- σε συνεργασία όπως αποδείχτηκε με το κόμμα των σοσιαλιστών (Ναι, κάντε πάλι την σύγκριση) κυβερνούσαν από το 1946 και δεν ήταν δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι το Δημόσιο θα είχε γίνει κτήμα τους.

Σε ορισμένες έρευνες, 5.000 δημόσια πρόσωπα κρίθηκαν ύποπτα. Περισσότερα από τα μισά μέλη του ιταλικού κοινοβουλίου κατηγορήθηκαν, ενώ περισσότερα από 400 δημοτικά συμβούλια διαλύθηκαν λόγω κατηγοριών διαφθοράς. Η εκτιμώμενη αξία των δωροδοκιών που καταβάλλονταν ετησίως τη δεκαετία του 1980 από ιταλικές και ξένες εταιρείες που υπέβαλαν προσφορές για μεγάλες κυβερνητικές συμβάσεις έφτασαν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ (6,5 τρισεκατομμύρια λιρέτες).

Τον Απρίλιο του 1992 πολλές προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου και πολιτικοί από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση συνελήφθησαν για κατηγορίες διαφθοράς. Ενώ οι έρευνες ξεκίνησαν στο Μιλάνο, γρήγορα εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις. Θεμελιώδης σε αυτήν την αυξημένη έρευνα ήταν η γενική στάση των βασικών πολιτικών να αποσύρουν την υποστήριξη των υφισταμένων στελεχών που πιάστηκαν. Αυτό έκανε πολλούς από αυτούς να αισθάνονται προδομένοι και συχνά ήταν εμπλεκόμενοι σε πολλές άλλες μορφές διαφθοράς, οι οποίες με τη σειρά τους θα εμπλέκονταν ακόμη περισσότερο.

Μεταξύ 1992 και 1994, περισσότεροι από 1.300 πολιτικοί, επιχειρηματίες και μεσάζοντες καταδικάστηκαν για διαφθορά, ενώ μόλις το 5-6% απαλλάχθηκαν εξαιτίας παραγραφών λόγω πέρατος του χρόνου τέλεσης αδικημάτων. Οι ιταλικές εταιρείες δεν ήταν πλέον σε θέση να αποκρύψουν βρώμικα χρήματα σε φορολογικούς παραδείσους. Τα χρήματα δεν ήταν πλέον διαθέσιμα.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1992 ο σοσιαλιστής πολιτικός Σέρτζιο Μορόνι, κατηγορούμενος για διαφθορά, αυτοκτόνησε, αφήνοντας μια επιστολή όπου δήλωνε ότι τα εγκλήματά του δεν ήταν για το προσωπικό του όφελος, αλλά προς όφελος του κόμματος, και κατηγόρησε το σύστημα χρηματοδότησης όλων των πολιτικών κομμάτων.

Οι δικαστές έφερναν στην επιφάνεια δεκάδες υποθέσεις διαφθοράς -αρχικά στο Μιλάνο και στη συνέχεια σε όλη την Ιταλία- με πρωταγωνιστές πολιτικούς και επιχειρηματίες. Πολλές φορές οι ομολογίες των πολιτικών ήταν κωμικοτραγικές, όπως εκείνη ενός σοσιαλιστή, ο οποίος άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και αντίκρισε δύο καραμπινιέρους.

Θεωρώντας βέβαιο ότι είχαν έρθει να τον συλλάβουν, ομολόγησε τα πάντα. Οι δύο καραμπινιέροι τον κοίταξαν έκπληκτοι, απαντώντας ότι εκείνοι είχαν απλά χτυπήσει το κουδούνι για να του επιδώσουν μια κλήση της Τροχαίας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα πτώσης πολιτικού ήταν ο σοσιαλιστής Μπετίνο Κράξι, ο οποίος για να γλιτώσει τη φυλακή, έφυγε (και τελικά πέθανε) στην Τυνησία.

Πως η μαφία στήριξε τον Μπερλουσκόνη να αναλάβει εξουσία και να σταματήσει η κάθαρση

Η Επιχείρηση Καθαρά Χέρια (Mani Pulite) επικεντρωνόταν στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Οι έρευνες αποκάλυψαν διασυνδέσεις μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών και του οργανωμένου εγκλήματος, με τον Μπερλουσκόνι να κατηγορείται ότι επωφελήθηκε από το διεφθαρμένο σύστημα που αποκάλυψε η επιχείρηση. Οι σχέσεις του με τον Μπετίνο Κράξι, ο οποίος εμπλέκεται σε σκάνδαλα διαφθοράς, ενίσχυσαν τις έμμεσες διασυνδέσεις με τη μαφία μέσω του πολιτικού κατεστημένου.

Ο Μαρτσέλο Ντελ Ούτρι, στενός συνεργάτης του Μπερλουσκόνι και βασικός συντελεστής στην ίδρυση του κόμματος Forza Italia το 1993, καταδικάστηκε το 2014 για συνεργασία με τη μαφία (Cosa Nostra) από το 1974 έως το 1992. Σύμφωνα με την απόφαση του ιταλικού Αρείου Πάγου, ο Ντελ Ούτρι λειτουργούσε ως μεσολαβητής μεταξύ του Μπερλουσκόνι και της μαφίας (κάντε πάλι την σύγκριση), διευκολύνοντας συμφωνίες που εξασφάλιζαν προστασία και υποστήριξη για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Μπερλουσκόνι.

Καταθέσεις από πρώην μαφιόζους, όπως ο Γκασπάρε Σπατούτσα, υποδηλώνουν ότι η μαφία υποστήριξε την ίδρυση της Forza Italia, θεωρώντας ότι ο Μπερλουσκόνι θα μπορούσε να προστατεύσει τα συμφέροντά της μετά την κατάρρευση του παλαιού πολιτικού συστήματος λόγω της Επιχείρησης Καθαρά Χέρια (Mani Pulite).

Το Forza Italia ήταν ήταν το νέο δεξιό κόμμα της Ιταλίας που αντικατέστησε το χριστιανοδημοκρατικό, η αλήθεια είναι πως τα δεξιά κόμματα είναι συνδεδεμένα με την μαφία περισσότερο απ ότι τα αριστερά. Και με άλλες κρυφές οργανώσεις, όπως η Μασονία και κρυφά κέντρα αποφάσεων που λειτουργούν στο σκοτάδι.

Επιχείρηση «καθαρά χέρια» δεν πρόκειται να υπάρξει στην Ελλάδα. Τα βρώμικα χέρια δεν μπορούν να καθαρίσουν τίποτα.