1944, η μέρα που γυναίκες στη Γαλλία παρέλασαν γυμνές στους δρόμους εν μέσω χλευασμού και σεξουαλικής κακοποίησης – Λιντσαρίστηκαν απο τον όχλο σε δημόσια θέα χωρίς δίκη, χωρίς κατηγορητήριο.

Ο πόλεμος είχε τελειώσει. Οι Ναζί είχαν φύγει. Η Γαλλία ήταν ελεύθερη – ή έτσι φαινόταν… κάτω από τους θριαμβευτικούς εορτασμούς της απελευθέρωσης, μια πιο σκοτεινή, πιο βάναυση σύγκρουση εκτυλίσσεται στις σκιές.

Ο όχλος στράφηκε στα εύκολα θύματα τις γυναίκες, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν ακόμα παιδιά. Τις διαπόμπευαν σε δημόσια θέα, της βίασαν και τέλος της σκότωσαν…

Στις πόλεις και τα χωριά, γυναίκες που κατηγορούνταν για σχέσεις με Γερμανούς στρατιώτες – σύρθηκαν από τα σπίτια τους από το οργισμένο όχλο, κακοποιήθηκαν σε δημόσια θέα και έπειτα εκτελέσθηκαν, χωρίς δικαστήρια, χωρίς κατηγορητήριο, έφτανε μια απλή καταγγελία απο έναν γείτονα ή συγγενή.

Το έγκλημά τους σε κάποιες περιπτώσεις ήταν εντελώς ψευδές, ή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια επιβίωσης κάτω από αδιανόητες συνθήκες που απλά αναζητούσαν να έχουν μια πιο ευνοϊκή σχέση με τον εχθρό.

Πολλές μητέρες κατάφεραν με αυτόν τον τρόπο να κρατήσουν ζωντανά τα παιδιά τους. Κάποιες είχαν δημιουργήσει σχέσεις με Γερμανούς στρατιώτες από ανάγκη ή εξαναγκασμό, άλλες είχαν βιασθεί και παρόλαυτα δε τις αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό. Αμέτρητες γυναίκες αθώες γυναίκες έβαψαν τους δρόμους της Γαλλίας με αίμα.

Λιντσαρίστηκαν σε δημόσιες επιδείξεις, τα σώματά τους παρέλασαν γυμνά στους δρόμους εν μέσω χλευασμού και σεξουαλική κακοποίηση, η αξιοπρέπειά τους διαλύθηκε στο όνομα του πατριωτισμού. Δεν υπήρξαν δίκες, καμία δικαιοσύνη, η Γαλλία μέσα σε μία μέρα έχασε κάθε δημοκρατική αξία.

Αυτό δεν ήταν δικαιοσύνη – ήταν τιμωρία μεταμφιεσμένη σε εκδίκηση, μια ωμή βίαιη προσπάθεια προκαλώντας πόνο στους πιο ευάλωτους. Οι ουλές που άφησαν αυτές οι πράξεις ήταν βαθιές και μακροχρόνιες, στοιχειώνοντας όσες επιβίωσαν με τρόπους που κανένα πεδίο μάχης δεν θα μπορούσε.

Τα ονόματά τους έχουν σβηστεί από την ιστορία, το μόνο που έμεινε να θυμίζει αυτές τις πράξεις ήταν μια εθνική ντροπή. Σήμερα, καθώς κοιτάζουμε πίσω, θυμόμαστε αυτές τις γυναίκες όχι ως προδότες, αλλά ως θύματα ενός βάναυσου όχλου – μια επώδυνη υπενθύμιση του πώς το μίσος και ο φόβος μπορούν να στρέψουν μια κοινωνία εναντίον της.