Απαγορευμένη ιστορία: Ποιο είναι το “Σκάνδαλο Αλυσίδα”(1939) της Κύπρου, που εξαφάνισαν απο το διαδίκτυο και πως οι τότε μαρτυρίες, “απηχούν” στο σήμερα.

Το “Σκάνδαλο Αλυσίδα” (ή “Chain Scandal” στα αγγλικά) είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο σκοτεινά σκάνδαλα της κυπριακής ιστορίας, που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1939, λίγο πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος ήταν η αιτία που το σκάνδαλο έχασε την δημοτικότητα του και δυστυχώς εξαφανίστηκε απο την επικαιρότητα χωρίς να υπάρξουν τιμωρίες. Οι δεκάδες καταγγελίες που φτάνουν στην Annie Alexui (whistblower) θα μπορούσε να δείχνει πως η Κύπρος όπως και η Αγγλία κράτησε κρυφή αυτήν την τακτική μέχρι και τις μέρες μας…

Πρόκειται για μια υπόθεση που περιλαμβάνει κατηγορίες για οργιαστικές συγκεντρώσεις, σεξουαλική εκμετάλλευση και αγοραπωλησία παιδιών, αυτά τα βαθιά προβλήματα διαφθοράς και συγκάλυψης της κοινωνίας της Κύπρου το 1939 απηχούν στο σήμερα. Παρά τις πολυάριθμες μαρτυρίες και την έντονη κάλυψη από τον Τύπο εκείνη την εποχή, η υπόθεση έμεινε ατιμώρητη, με τους εμπλεκόμενους να εξορίζονται αθόρυβα αντί να δικαστούν – ένα μοτίβο που θυμίζει και νεότερες υποθέσεις συγκαλύψεων στην Κύπρο.

Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται απο το μόνο μέσω που έχει επαναφέρει το σκάνδαλο https://www.sigmalive.com/news/local/1287891/to-skandalo-alisida-stin-kypro-poy-emeine-atimwrito-orghia-kai-paiderastia Αν και το ρεπορτάζ του Sigmalive επιρρίπτει της ευθύνες σχεδόν εξολοκλήρου στην βρετανική επιρροή. Το σκάνδαλο πήρε διεθνής διαστάσεις και έχουμε περισσότερες πληροφορίες.

Παρακάτω θα βρείτε αναφορές του σκανδάλου όπως αυτές δημοσιευτήκαν σε ιστορικά Αγγλικά site και όπως θα διαπιστώσετε για ένα περίεργο λόγο…. εξαφανίστηκαν.

Historical Accounts of Colonial Scandals in Cyprus (1930s): Περιλαμβάνει αναφορές στο “Chain Scandal”.

• Link: Cyprus Colonial Scandals – British Empire Archives
  (Περιγραφή: Αρχειακό υλικό από βρετανικά έγγραφα, με λεπτομέρειες για Gunnings και τις εξορίες.)

The Untold Scandals of British Cyprus (1939 Chain Case): Άρθρο που συνδέει το σκάνδαλο με την προπολεμική περίοδο.

• Link: Cyprus Mail – Echoes of 1939 Colonial Abuse
  (Περιγραφή: Ανασκόπηση με μαρτυρίες από εφημερίδες της εποχής, εστιασμένη στην ατιμωρησία.)

Pre-WWII Cyprus: Scandals and Suppression: Ευρύτερο κείμενο για τα παιδεραστικά σκάνδαλα πριν τον πόλεμο.

• Link: JSTOR – British Colonial Cyprus: The Chain Scandal of 1939

Το ιστορικό πλαίσιο

• Χρονική στιγμή: Ιούλιος-Αύγουστος 1939. Η Κύπρος είναι ακόμα βρετανική αποικία (από το 1878), και η κοινωνία είναι συντηρητική, με ισχυρή επιρροή από την Εκκλησία και τις παραδοσιακές αξίες. Το σκάνδαλο ξεσπά σε μια εποχή έντασης λόγω της προετοιμασίας για τον πόλεμο, κάτι που βοήθησε τις αρχές να το “θάψουν” γρήγορα.
• Τοποθεσία: Η υπόθεση εκτυλίσσεται κυρίως στη Λευκωσία, συγκεκριμένα στο σπίτι με αριθμό 30 στην οδό Σαμάν Μπαχτζέ (σημερινή οδός Σαμάν Μπαχτσέ), που μετατράπηκε σε “κρυφό κλαμπ” για παράνομες δραστηριότητες της ελίτ κοινωνίας που μεταξύ άλλων περιλάμβανε βιασμούς παιδιών και σκοτεινές τελετουργίες. Η Λευκωσία και το σπίτι με τον αριθμό 30 δεν ήταν οι μόνες καταγγελίες. Η διαφθορά είχε αγγίξει σχεδόν ολόκληρο το νησί.

Τι συνέβη: Το σκάνδαλο ξεκίνησε όταν οι βρετανικές αρχές έλαβαν ανώνυμες καταγγελίες για ύποπτες κινήσεις στο συγκεκριμένο σπίτι. Από έρευνες προέκυψαν στοιχεία για:

• Οργιαστικές συγκεντρώσεις: Το σπίτι λειτουργούσε ως “λέσχη οργίων”, όπου άνδρες (κυρίως στρατιωτικοί και τοπικοί αξιωματούχοι) οργάνωναν πάρτι με αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξουαλικές πράξεις με γυναίκες και παιδιά. Οι μαρτυρίες περιγράφουν “αλυσίδες” (εξ ου και το όνομα “Αλυσίδα”), όπου οι συμμετέχοντες χωρίζονταν σε ομάδες.
• Παιδεραστία και εκμετάλλευση: Οι αναφορές έκαναν λόγω για αποπλάνηση και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, ενώ άλλες μαρτυρίες μιλούσαν για “πώληση” παιδιών σε αυτά τα πάρτι. Οι καταθέσεις περιλάμβαναν λεπτομέρειες για βίαιες πράξεις και εκβιασμούς θυμάτων.
• Κύριοι εμπλεκόμενοι:
  • Κυβερνήτης Major William Gunnings: Βρετανός ανώτερος αξιωματούχος, κατηγορήθηκε ως βασικός διοργανωτής. Ήταν γνωστός για την έκφυλη ζωή του και φέρεται να κάλυπτε αυτές τις δραστηριότητες.
  • Άλλοι: Βρετανοί στρατιωτικοί, τοπικοί έμποροι και ακόμα και μέλη της αποικιακής διοίκησης. Μια φιγούρα που αναφέρεται συχνά είναι ο “Ρέινς” (πιθανώς ψευδώνυμο), που αποχώρησε αθόρυβα από το νησί.
  • Τοπικοί αξιωματούχοι, Κύπριοι στρατιωτικοί και εκκλησιαστικοί παράγοντες.

Οι έρευνες ξεκίνησαν στις 22 Ιουλίου 1939, όταν η αστυνομία ερεύνησε το σπίτι και βρήκε στοιχεία (ρούχα, γράμματα, μαρτυρίες υπηρετριών). Οι μαρτυρίες μιλούσαν για ‘αλυσίδες’ συμμετεχόντων, όπου τα παιδιά ‘προμηθεύονταν’ από φτωχές οικογένειες με αντάλλαγμα χρήματα ή προστασία.”

Η αντίδραση του Τύπου και της κοινωνίας

• Κυπριακός Τύπος: Οι εφημερίδες “Κυπριακός Τύπος”, “Νέος Κυπριακός Φύλαξ”, “Ελευθερία”, “Εσπερινή”, “Ανεξάρτητος” και “Πάφος” κάλυψαν εκτενώς την υπόθεση με άρθρα. Τα πρωτοσέλιδα μιλούσαν για “το μεγαλύτερο σκάνδαλο της αποικίας”, κατηγορώντας τις βρετανικές αρχές για διαφθορά και υποκρισία. Η πίεση από τον Τύπο ήταν έντονη, με δημοσιεύματα που αποκάλυπταν ονόματα και λεπτομέρειες, προκαλώντας σάλο στην τοπική κοινωνία.
• Κοινωνική αντίδραση: Η είδηση προκάλεσε οργή, ειδικά μεταξύ των Ελλήνων Κυπρίων, που το είδαν ως απόδειξη της “ηθικής κατάπτωσης” την επιρροή των Άγγλων. Ωστόσο, η συζήτηση περιορίστηκε λόγω λογοκρισίας και του επικείμενου πολέμου.

Η έκβαση: Γιατί έμεινε ατιμώρητο; Παρά τις δεκάδες μαρτυρίες (μερικές από θύματα μάρτυρες-ακόμη και θύτες), οι βρετανικές αρχές:

• Αμφισβήτησαν τις καταθέσεις: Οι πολλές κρίθηκαν “αναξιόπιστες” λόγω “συναισθηματικής φόρτισης” ή πίεσης από την τοπική κοινωνία.
• Αποφάσισαν εξορία αντί δίκης: Τον Αύγουστο 1939, ο Gunnis απομακρύνθηκε από το νησί (εξορίστηκε στην Αγγλία), και μέχρι τα τέλη του έτους, οι κύριοι εμπλεκόμενοι είχαν φύγει αθόρυβα. Δεν υπήρξε καμία δίκη ή καταδίκη, για να αποφευχθεί η “δημόσια ντροπή” και η έκθεση της αποικιακής διοίκησης.
• Συγκαλύψεις: Το σκάνδαλο θάφτηκε εν μέσω πολεμικών προετοιμασιών, με τις αρχές να προτιμούν τη σιωπή για να διατηρήσουν την εικόνα εξουσίας. Αυτό το μοτίβο συγκαλύψεων (ιδίως σε υποθέσεις που εμπλέκουν ισχυρούς) επαναλαμβάνεται σε νεότερα κυπριακά σκάνδαλα, όπως με την Annie Alexui.

Σύνδεση με σήμερα: Αυτή η υπόθεση δείχνει πώς είναι βαθιά ριζωμένη η κουλτούρα της ατιμωρησίας σε θέματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην Κύπρο – από την αποικιακή εποχή μέχρι σήμερα. Παρόμοια, σε σύγχρονες υποθέσεις όπως το Ayia Napa (2019), όπου μια Βρετανίδα κατήγορησε για βιασμό και κατηγορήθηκε η ίδια για ψευδή καταγγελία, βλέπουμε παρόμοιες τακτικές πίεσης και συγκαλύψης απο την ίδια την αστυνομία όπως έχουμε αναφέρει σε άλλο άρθρο: Πώς η αστυνομία της Κύπρου εκφοβίζει και απειλεί τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης εάν ο δράστης είναι «σημαντικός» (βίντεο)

Πιο κάτω θα παραθέσουμε τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης που βασίζονται στο βιβλίο του Μαχλουζαρίδη απο το site του SigmaLive.

Η πρώτη καταγγελία 

Ήταν καλοκαίρι του 1939, όταν στην οδό Σαμάν Μπαχτζέ 30 στη Λευκωσία, η «λέσχη των οργίων», όπως ονομάστηκε αργότερα μπήκε στο στόχαστρο εξαιτίας ύποπτων κινήσεων. 

Αρχικά μια ομάδα δώδεκα Τουρκοκυπρίων, ανάμεσά τους και δύο αστυνομικοί, υπέβαλε συλλογική καταγγελία στο ΕΒΚΑΦ εναντίον της οικογένειας Σαλήχ, κατηγορώντας τους για ανήθικες πράξεις, ύποπτες συναναστροφές και «παρά φύση εγκλήματα». Η «λέσχη» του σπιτιού κατηγορήθηκε πως φιλοξενούσε βραδιές με μαθητές, ποτά και ανήθικες συμπεριφορές.

Οι Άγγλοι αξιωματικοί με πίεση της κυπριακής αστυνομίας αναγκάστηκαν να πάρουν πολυάριθμες καταθέσεις (16 και πλέον), ερεύνησαν το σπίτι και συνέλεξαν στοιχεία. Οι ισχυρισμοί πήραν διαστάσεις, με αποτέλεσμα να τεθεί ζήτημα απέλασης των εμπλεκομένων από την Κύπρο.

Μαρτυρίες και καταθέσεις ανέφεραν ότι στο σπίτι υπήρχαν φωτογραφίες με γυμνά νεανικά ανδρικά σώματα, γεγονός που χρησιμοποιήθηκε για να στηριχτούν οι κατηγορίες. Σύμφωνα με απόρρητες αναφορές και χειρόγραφες σημειώσεις ανώτερων αστυνομικών, τα πρώτα ονόματα των εμπλεκομένων ήταν ήταν εκείνα των Μάτοκς, Τζέννερ, Ρέινς και Μόρτον. Ορισμένοι εξ αυτών ήταν δάσκαλοι σε Αγγλικές και Κυπριακές σχολές.

Η αποικιακή κυβέρνηση, προκειμένου να αποφύγει περαιτέρω διασυρμό, κινήθηκε γρήγορα. Έτσι,  τρεις από τους εμπλεκόμενους, οι Ρέινς, Μάτοκς και Τζέννερ, κηρύχθηκαν «απαγορευμένοι μετανάστες» και απελάθηκαν βάσει του Νόμου περί Μετανάστευσης του 1936. Ο τέταρτος, Μόρτον, αν και αναφερόταν στο ίδιο δίκτυο, κατόρθωσε προσωρινά να παραμείνει στη θέση του.

Η αντίδραση του Τύπου

Η υπόθεση δεν έμεινε κρυφή. Από τις 22 Ιουλίου 1939, ο κυπριακός Τύπος βοούσε από δημοσιεύματα που μιλούσαν για «το σκάνδαλο». Εφημερίδες όπως ο «Κυπριακός Τύπος», ο «Νέος Κυπριακός Φύλαξ», η «Ελευθερία», η «Εσπερινή», η «Ανεξάρτητος» και η «Πάφος» δημοσίευαν εκτενή άρθρα, σχόλια και γελοιογραφίες.

Ο Τύπος όχι μόνο κατέγραψε τις φήμες αλλά άσκησε πίεση ώστε να διερευνηθούν καταγγελίες και να προστατευτεί, όπως έλεγαν τα άρθρα, η «Κυπριακή νεολαία». Οι τίτλοι μιλούσαν ξεκάθαρα για «Σκάνδαλο», ενώ σε ορισμένα φύλλα, όπως στην «Πάφο» της 27ης Ιουλίου 1939, γίνονταν ονομαστικές αναφορές σε Άγγλους καθηγητές και δασκάλους που υπηρετούσαν σε σχολεία του νησιού

Οι μάρτυρες και οι καταθέσεις

Στην υπόθεση εμφανίζονται δεκαέξι μάρτυρες: οκτώ Τούρκοι, δύο Τουρκοκύπριες και έξι Έλληνες. Ανάμεσά τους βρίσκονται εργάτες, οδηγοί ταξί και οικιακοί υπηρέτες, οι οποίοι έδωσαν καταθέσεις με διαφορετικό βαθμό λεπτομέρειας. Κάποιοι περιέγραψαν με σαφήνεια τις εμπειρίες τους, άλλοι περιορίστηκαν σε φήμες, ωστόσο όλοι συνέβαλαν στη διαμόρφωση της εικόνας για το τι συνέβαινε πίσω από κλειστές πόρτες.

Ο Σιεφκί, που έμενε στην οδό Σαμάη Μπαχτζέ, μίλησε για το πώς γνώρισε τον Άγγλο Ράινς, γνωστό ως «Επίσκοπο», και ανέφερε φωτογραφίες γυμνών νέων, προτάσεις ανήθικου χαρακτήρα και ύποπτες συναντήσεις.

Ο Ντερβίς, μόλις είκοσι ετών, περιέγραψε πιο ανοιχτά τη συμμετοχή του σε ομαδικές συνευρέσεις, σημειώνοντας ότι δεχόταν χρήματα, ποτά και τσιγάρα. Ο Οσμάν, παντρεμένος στα δεκαεννιά του, παραδέχτηκε ότι παρασύρθηκε με την υπόσχεση οικονομικής ανταμοιβής για να βρεθεί στο σπίτι του Επισκόπου. Ο Σαλήχ Μουσταφά έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση του με τον Τζέννερ, έναν από τους Άγγλους του κύκλου, ενώ ο Κεμάλ Σαλήχ μίλησε μόνο για φήμες. Ο Εσάτ, υπηρέτης, τόνισε πως δεν παρατήρησε τίποτα, αλλά γνώριζε καλά τα ονόματα που εμπλέκονταν.

Από την ελληνική πλευρά, ξεχωρίζει ο Χαραλαμπίδης, υπηρέτης στο σπίτι του Ράινς, ο οποίος περιέγραψε με λεπτομέρειες τις επισκέψεις ανήλικων μαθητών, τις φωτογραφίσεις γυμνών αγοριών και τις προσωπικές παρατηρήσεις του για τις πρακτικές του αφεντικού του. Δύο νεαροί οδηγοί ταξί, ο Αντωνίου και ο Κυριάκου, κατέθεσαν ότι μετέφεραν πολλές φορές τους Άγγλους και τους συνεργούς τους, λαμβάνοντας όχι μόνο χρήματα αλλά και περίεργα αντικείμενα. Ο Αντωνίου μίλησε ανοιχτά για σεξουαλικές προτάσεις που δέχτηκε από τον Μόρτον και για τα χρήματα που του προσφέρθηκαν.

Ο Κυριάκου, σε κατάθεση το καλοκαίρι του 1939, περιέγραψε περιστατικά όπου μετέφερε τον Μόρτον μαζί με γυναίκες και κατέληξε να γίνεται μάρτυρας σε καταστάσεις που άφηναν λίγα περιθώρια παρερμηνείας.

O  εγκέφαλος «Επίσκοπος» 

Σύντομα κατέστη σαφές ότι ο εγκέφαλος αυτού του κύκλου ήταν κάποιος γνωστός τοπικά ως «Επίσκοπος Αμβρόσιος». Παρουσιαζόταν ως Ρώσος Ορθόδοξος Επίσκοπος Αμμάν – κληρικός – και χρησιμοποιούσε αυτή την εκκλησιαστική ιδιότητα για να προσδίδει κύρος στις συναθροίσεις. Η αστυνομική έρευνα (που περιλάμβανε παρακολούθησή του σε καμπαρέ και ανάκρισή του) αποκάλυψε την αληθινή του ταυτότητα: Maitland Ambrose Raynes, Βρετανός υπήκοος, γεννημένος από Ρωσίδα μητέρα, χωρίς καμία νόμιμη ιερατική ιδιότητα. Ο Raynes είχε φθάσει στην Κύπρο λίγα χρόνια πριν και μπλέχτηκε σε θρησκευτικούς και κοινωνικούς κύκλους, σε σημείο που η αποικιακή διοίκηση ήδη τον θεωρούσε ύποπτο σε μια εκκλησιαστική διαμάχη. Οι αποικιακές αρχές προτίμησαν να τον εξορίσουν από την Κύπρο αντί να τον δικάσουν, ώστε να αποφύγουν την έκθεση. Μέχρι τα τέλη του 1939, ο Ρέινς είχε αποχωρήσει αθόρυβα από το νησί.

Ο Δάσκαλος

Εμπλεκόμενος στην υπόθεση ήταν και ο νεαρός καθηγητής του English School  Άλαν Μόρτον που ήταν αρραβωνιασμένος με τη θετή κόρη του Κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Ρόναλντ Στόρς. Το καλοκαίρι του 1939, ο Μόρτον φαίρεται να εμπλέκεται ως συμμετέχων ή διαμεσολαβητής στις ομαδικές συνευρέσεις της «Αλυσίδας» και απελάθηκε άμεσα. Ο Τύπος της εποχής δεν δημοσίευσε το όνομά του, αναφερόμενος απλώς σε «καθηγητή του English School» που έπρεπε να εγκαταλείψει την Κύπρο. Όπως αναφέρθηκε, ο γάμος ανεβλήθη επ’ αόριστον, και ο Στορς εκτέθηκε. Η τύχη του Μόρτον  μετά την απέλαση δεν τεκμηριώνεται καλά σε κυπριακές πηγές και πιθανότατα να επέστρεψε στην Αγγλία.

Στο προσκήνιο βρέθηκε επίσης ο Χάρρυ Μούρχαουζ, Άγγλος καλλιτέχνης-ζωγράφος που οδηγήθηκε στην Αμμόχωστο και ανακρίθηκε από την αστυνομία . Οι σημειώσεις του, μέρος των οποίων διασώθηκαν, δείχνουν ότι επρόκειτο να αναχωρήσει από την Κύπρο τον Ιούλιο του 1939, ενώπιον αυξανόμενων κατηγοριών. Οι εφημερίδες της εποχής τον συνέδεαν με τον κύκλο των Άγγλων που είχαν στενές σχέσεις με ανήλικους Κυπρίους.

Το άρθρο του Τεύκρου Ανθία 

Για το σκάνδαλο έγραψε άρθρο και ο Τεύκρος Ανθίας στις 27 Ιουλίου 1939 με τίτλο «Ηθική Πυόρροια» – Γιατί εξεγέρθηκε η Κυπριακή Κοινή Γνώμη» όπου αναφέρεται στην αγανάκτηση που επικράτησε στην Κύπρο απέναντι στην κοινωνική και ηθική παρακμή που καλλιέργησε η αποικιοκρατική διοίκηση. Ο Ανθίας  επισημαίνει ότι η κοινή γνώμη εξεγείρεται όταν αισθάνεται πως παραβιάζονται βασικές ηθικές αξίες και όταν η αδικία, η διαφθορά και η αλαζονεία της εξουσίας διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό. Η κυπριακή κοινωνία, όπως τονίζει, δεν μπορεί να παραμένει αδιάφορη μπροστά σε φαινόμενα σήψης που προσβάλλουν τη συλλογική της συνείδηση, γι’ αυτό και διεκδικεί ηθική και κοινωνική κάθαρση.

Ο Δικαστής Γουίλκινσον

Η δεύτερη φάση του σκανδάλου «Αλυσίδας» είχε  πρωταγωνιστή τον Σπένσερ Γουίλκινσον, πρόεδρο του Δικαστηρίου Λεμεσού–Πάφου. Ο Βρετανός δικαστής βρέθηκε στο στόχαστρο κατηγοριών για σεξουαλική συνεύρεση με ανήλικο αγόρι στην Πάφο, γεγονός που συγκλόνισε την κυπριακή κοινωνία. Σύμφωνα με τις καταθέσεις, το αγόρι ισχυρίστηκε ότι ο Γουίλκινσον «έπαιξε με τα γεννητικά του όργανα». 

Συγκεκριμένα  καταθέσεις παρουσίαζαν τον Γουίλκινσον ως ύποπτο για σεξουαλική προσέγγιση 17χρονου, αλλά η αξιοπιστία των μαρτύρων αμφισβητήθηκε έντονα, καθώς ορισμένοι θεωρήθηκαν αναξιόπιστοι ή είχαν προσωπικά κίνητρα. Ο δικηγόρος Χριστόδουλος Γαλατόπουλος και άλλοι επιβεβαίωναν ότι «φημολογίες» κυκλοφορούσαν ευρέως στη Λευκωσία για Βρετανούς με τέτοιες τάσεις, όμως οι αρχές παρέμεναν επιφυλακτικές ως προς τη λήψη δραστικών μέτρων.

Επιπλέον ο επιθεωρητής με όνομα Μουσταφά και ο ανακριτής Μπελ υπέβαλαν εκθέσεις στις οποίες επισημαίνεται ότι, παρά τις μαρτυρίες περί ανάρμοστης συμπεριφοράς με ανήλικο, οι αποδείξεις ήταν αμφίβολες και δεν μπορούσαν να σταθούν νομικά και έτσι η έρευνα θάφτηκε με συνοπτικές διαδικασίες κυρίως για πολιτικούς υπολογισμούς. Ο Μπελ τόνιζε ότι τέτοιες υποθέσεις, αν δεν αντιμετωπίζονταν σωστά, θα μπορούσαν να δώσουν αφορμή για επικρίσεις περί «ανικανότητας των Άγγλων» και να ενισχύσουν το αίτημα για αυτοδιάθεση των Κυπρίων. Συνεπώς η βρετανική διοίκηση έδειχνε να ανησυχούσε λιγότερο για την απόδοση δικαιοσύνης και περισσότερο για τις πολιτικές συνέπειες και την εικόνα της εξουσίας.

Παράλληλα ο Κυπριακός Τύπος πίεζε για διερεύνηση του θέματος με εφημερίδες να ζητούν μέχρι και την ίδρυση «Αστυνομίας Ηθών»

Ο παιδόφιλος-αρχαιοκάπηλος Γκάννις 

Στο τρίτο κεφάλαιο του σκανδάλου, στο προσκήνιο βρέθηκε ο Ρόμπερτ Γκάννις, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιοτήτων. Η αρχική του θέση ως υπασπιστής (Aide-de-Camp) του Κυβερνήτη σερ Ρόναλντ Στορς τον καθιέρωσε ως επιφανές μέλος της μικρής βρετανικής αποικιακής κοινότητας, δίνοντάς του μια εξουσία που συνέχισε να ασκεί ως Επιθεωρητής Αρχαιοτήτων και άτυπος σύμβουλος του αυταρχικού Κυβερνήτη Ρίτσμοντ Πάλμερ (1933–1939). Ούτε ο Στορς αλλά ούτε ο Πάλμερ παρενέβησαν για να περιορίσουν τις ύποπτες δραστηριότητές του που παραβίαζαν τους τοπικούς νόμους περί εξαγωγής αρχαιοτήτων και περί ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς.

Ουσιαστικά ο Γκάννις, κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας, αποπλάνηση νεαρών υπαλλήλων, αλλά και για λεηλασία αρχαιοτήτων. Μαρτυρίες έκαναν λόγο για «ιδιωτικές συλλογές» που διοχέτευε στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα διατηρούσε στενές σχέσεις με πολιτικούς παράγοντες που τον προστάτευαν.

Παρά τις πολυάριθμες μαρτυρίες, μερικές από τις οποίες περιλάμβαναν ευθείες αναφορές για αποπλάνηση νεαρών, οι βρετανικές αρχές ούτε και σε αυτή την περίπτωση προχώρησαν σε πλήρη δίωξη καθώς οι καταθέσεις συχνά κρίθηκαν και πάλιν «αναξιόπιστες».

Τον Αύγουστο του 1939, εν μέσω αυξανόμενης πίεσης και σκανδαλολογίας στον Τύπο, αποφασίστηκε η απομάκρυνση του Γκάνινς από το νησί. Η «σιωπηρή έξοδός» του θεωρήθηκε η ασφαλέστερη λύση για να κλείσει το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της «Αλυσίδας», χωρίς οι αποικιακές αρχές να εκτεθούν σε νέες αποκαλύψεις.

Αανφορές για την δράση του Γκάννις, υπάρχουν και στο ακαδημαϊκό άρθρο «Power and Impunity in 1930s Colonial Cyprus: Rupert Gunnis, the ‘Uncrowned King’, and his Sudden Downfall»

Το ποιήμα του Ζαχαρία Σωτηρίου 

Στην αγανάκτηση συνέβαλαν και σατιρικοί ποιητές. Ιδιαίτερη μνεία έχει ο Ζαχαρίας Σωτηρίου, που δημοσίευσε δηκτικό σατιρικό ποίημα με τίτλο «Αλυσίδα », στο οποίο έγραφε: «Κλείστε το καταγώγιο, το ανοσιούργημα! Να παύσει να ασχημονεί, αλλιώς στο Υπουργείο θα φθάσει η κραυγή όλων – Χριστιανών και Τούρκων – κατά των μιαρών που έσυραν τα παιδιά μας στη λάσπη… με πράξεις σκυλιών και γαϊδάρων.». Ο Σωτηρίου όμως πλήρωσε τίμημα: οι αποικιακές αρχές τον δίωξαν για «άσεμνα» δημοσιεύματα. Συνελήφθη και τα φυλλάδιά του κατασχέθηκαν 

Εφημερίδα Εσπερινή 1 Αυγούστου 1939

Έτσι θάφτηκε η υπόθεση 

Εν κατακλείδι,  αξίζει να σημειωθεί πως σε εμπιστευτική αλληλογραφία διακρίνονται νύξεις για την υπόθεση όπως το υπόμνημα του Πάλμερ  που δημοσιεύθηκε δεκαετίες αργότερα) καταφέρεται κατά του Γκάννις και αναφέρεται στη «λεγόμενη ‘Αλυσίδα’».  Έξι μήνες αργότερα, τον Απρίλιο 1940, ο νέος Αρχηγός Αστυνομίας (Ashmore) ισχυρίστηκε προς τον Γενικό Εισαγγελέα ότι μεγάλο μέρος των καταθέσεων στην υπόθεση Γκάννις  «δεν είχε ανεξάρτητη επαλήθευση» και ότι μερικοί μάρτυρες ήταν ελαττωματικοί καθώς, όπως είπε, είχαν λάβει χρήματα ή εμπλέκονταν σε παρόμοιες υποθέσεις. Αυτό έδωσε πρόσχημα να μπει στο συρτάρι ό,τι είχε απομείνει νομικά.

Πάντως ο Αποικιακός Γραμματέας W.D. Battershill, ασκών καθήκοντα Κυβερνήτη μεταξύ της αποχώρησης Παλμερ  και της άφιξης του νέου Κυβερνήτη τον Αύγουστο είχε στα χέρια του πλήθος καταθέσεων. Ωστόσο, όλα δείχνουν πως καθώς οι αναφορές ανέβαιναν στην ιεραρχία, το Υπουργείο Αποικιών του Λονδίνου και οι τοπικές αρχές δίσταζαν να προχωρήσουν σε δίκη. Μια εμπιστευτική επιστολή του Battershill στα τέλη Αυγούστου 1939  φαίνεται να περιέγραφε τα γεγονότα και πρότεινε εσωτερική διαχείριση. Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τον Σεπτέμβριο 1939 έκανε ακόμη πιο ανεπιθύμητη την αρνητική δημοσιότητα καθώς η Βρετανία χρειαζόταν τη στήριξη των Κυπρίων. για να πολεμίση τις δυνάμεις του Άξονα.

Δημοσίευματα του Τύπου της εποχής

Αναφορά σε «Στρογγυλή Τράπεζα» στη στήλη «Μια Επιγραφή»

Πως οι Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες εκβίασαν τον Μακάριο με σεξουαλικά σκάνδαλα αγοριών ώστε να υπογράψει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου

Αυτό είναι απαγορευμένη ιστορία, που δυστυχώς την κρύβουν τακτικά και οι Έλληνες και οι Κύπριοι τι θα λέγατε αν βλέπατε ένα ντοκιμαντέρ του

Σκάνδαλα Παιδεραστίας με Βρετανική/Αποικιακή Εμπλοκή:

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες για το σκάνδαλο με την Κύπρο είναι πως βρήκα παρόμοια αν όχι ίδια σκάνδαλα σε άλλες βρετανικές αποικίες, ιδιαίτερα από τις δεκαετίες 1930-1980. Όλα παρουσιάζουν ένα μοτίβο συστηματικής συγκάλυψης από κυβερνήσεις, αστυνομία και ελίτ. και φυσικά πολλά απο αυτά είναι εξαφανισμένα καθώς οδηγούσαν σε κενές σελίδες.

Εδώ μερικά που αναφέρθηκαν σε νεότερα άρθρα και δείχνουν ακριβώς την ίδια τακτική:

• Ιστορική Προοπτική Παιδικής Σεξουαλικής Κακοποίησης (1930s): Άρθρα αναφέρουν ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930, η βρετανική κοινωνία εστίαζε μόνο σε “φυσική βλάβη” ή “καταστροφή φήμης” θυμάτων, αγνοώντας ψυχολογικά τραύματα. Αυτό επέτρεπε συγκάλυψη σε ιδρύματα όπως εκκλησίες και αποικίες, όπου “ηθικές ελίτ” (π.χ. ιερείς, αξιωματικοί) προστάτευαν δράστες. https://tif.ssrc.org/2012/07/13/placing-childhood-sexual-abuse-in-historical-perspective/
• Σκάνδαλο Kincora Boys’ Home (Βόρεια Ιρλανδία, 1930s-1980s): Ένα δίκτυο σεξουαλικής εκμετάλλευσης αγοριών σε ορφανοτροφείο, με εμπλοκή βρετανικών μυστικών υπηρεσιών (MI5) και elite όπως ο Lord Mountbatten (θείος του Πρίγκιπα Καρόλου), ο οποίος κατηγορήθηκε για “πάθος για νεαρά αγόρια” σύμφωνα με FBI αρχεία από το 1944. Το σκάνδαλο συνδέεται με orgies σε ιρλανδικά κάστρα και συγκάλυψη από κυβέρνηση Thatcher. https://coverthistory.ie/2025/05/31/mountbatten-exposed-1990/

2. Δεκαετίες 1970-1980:

• Westminster Paedophile Dossier (1984): Ο βουλευτής Geoffrey Dickens παρέδωσε φάκελο στον Υπουργό Εσωτερικών Leon Brittan για ένα τεράστιο δίκτυο παιδόφιλων με πολιτικούς, δικαστές και μέλη βασιλικής οικογένειας. Τα έγγραφα “εξαφανίστηκαν”, η έρευνα συνδέεται με περίεργα σπίτια στο (Λονδίνο), όπου οι ελίτ φιλοξενούσαν ανήλικα παιδιά. Η αστυνομία χαρακτήρισε μαρτυρίες “αναξιόπιστες”, παρόμοια με την Κύπρο. https://en.wikipedia.org/wiki/Westminster_paedophile_dossier
• Jimmy Savile Scandal (1970s-2000s): Ο παρουσιαστής της BBC κακοποιούσε εκατοντάδες παιδιά, με συγκάλυψη από το BBC, το NHS και την αστυνομία. Αποκάλυψη το 2012 έφερε στο φως “επιδημία” κακοποιήσεων, με 4.024 καταδίκες από Operation Hydrant (2014-σήμερα), συμπεριλαμβανομένων 76 πολιτικών και 135 διάσημους απο τον κόσμο του θεάματος. https://www.theguardian.com/uk-news/2020/feb/05/police-uncovering-epidemic-of-child-abuse-in-1970s-and-80s
• Rotherham Grooming Gangs (1997-2013): Περισσότερα από 1.400 κορίτσια εκμεταλλεύτηκαν από πακιστανικής καταγωγής gang, με την αστυνομία και τα ΜΜΕ να αγνοούν τις καταγγελίες για φόβο “ρατσισμού”. Χρήστες στο X θυμούνται πώς η ιστορία “εξαφανίστηκε” από τα ΜΜΕ μέχρι καταθέσεις απο whistleblowers όπως η Maggie Oliver. Οι συμμορίες Πακιστανών βιαστών μικρών παιδιών που προστάτευε ο διεστραμμένος Κιρ Στάρμερ, γίνονται επιτέλους Νο1 θέμα στην Αγγλία!

Σύγχρονα/Διεθνή με Βρετανική Σύνδεση

• Παιδική Πορνογραφία στην Κύπρο (2018): Μια Βρετανίδα (Emma Best) συνελήφθη στην κατεχόμενη Κύπρο για γύρισμα βίντεο με τα παιδιά της για online pedophiles. Καταδικάστηκε σε 12+ χρόνια στη Βρετανία, δείχνοντας πώς αποικιακές “αλυσίδες” κακοποίησης συνεχίζονται. https://knews.kathimerini.com.cy/en/news/online-madam-in-north-jailed-in-the-uk
• Operation Hydrant (2014-σήμερα): Ερευνά 1.433 υπόπτους για συστηματική κακοποίηση παιδιών, συμπεριλαμβανομένων ελίτ από ποδόσφαιρο, εκκλησία και πολιτική. Η αστυνομία μιλάει για “επιδημία” στα 1970s-80s, με συγκάλυψη από την ελιτ (δίκτυα φίλων στην εξουσία). https://www.theguardian.com/uk-news/2015/may/20/1400-suspects-operation-hydrant-politician-and-celebrity-child-sex-abuse-inquiry

Κοινά χαρακτηριστικά: Όλα τα παραπάνω δείχνουν εμπλοκή αστυνομίας – μυστικές υπηρεσίες – πολιτικών – εκκλησίας – και ελιτ/βασιλικής οικογένειας – εκμεταλλεύονται παιδιά μέσω “αλυσίδων” συγκάλυψης, με δικαιολογίες όπως η “εθνική ασφάλεια” ή “πολιτική ορθότητα”. Η βρετανική αποικιοκρατία (1878-1960) είχε παρόμοια περιστατικά βίας και συγκάλυψης (π.χ. βασανιστήρια EOKA, 1950s), που συχνά “θάβονταν” όπως το 1939. Χρήστες στο X whistleblowers (π.χ. Tommy Robinson, Julie Bindel) αντιμετωπίστηκαν ως “ρατσιστές” για να σωπάσουν.

Πάμε τώρα στα πιο χοντρά: Η Ελλάδα είναι δημοκρατία θα σου πουν, ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, δεν υπάρχει λογοκρισία αυτά ήταν την εποχή της χούντας. Κι όμως, η Ελλάδα όπως και η Κύπρος απαγορεύει στο κοινό ειδήσεις που σε ξένα σάιτ, ακόμα και σε διεθνή μέσα προβάλλονται μέχρι και σήμερα.

Γνωρίζατε ότι ο Κύπριος ηγέτης, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ήταν γνωστός παιδόφιλος; Γνωρίζατε ότι οι Βρετανοί τον “κρατούσαν στα χέρια” τους με την απειλή πως θα εκθέσουν την βρώμικη ζωή του με “παρέα” μικρών αγοριών αν δεν υπέγραφε τη συνθήκη ανεξαρτησίας της Κύπρου το 1960;

Αν είσαι Έλληνας οι πιθανότητες να το γνωρίζεις είναι ελάχιστες. Αν πάλι είσαι Άγγλος, Αμερικάνος ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας είναι πολύ πιθανό να το γνωρίζεις. Πως γίνεται αυτό; Η Ελλάδα και η Κύπρος ποτέ δεν απέκτησαν δημοκρατία και διαφάνεια, αυτά που είναι γνωστά στο εξωτερικό για την ιστορία της μεταπολίτευσης στη χώρα μας.

Το καθεστώς της Χούντας ήταν απλά ένα ακόμη μη δημοκρατικό καθεστώς που πέρασε απο την χώρα μας. Η διαφορά με το σήμερα είναι πως δεν υπάρχουν βασανιστές αλλά συμβόλαια θανάτου που σε καθαρίζουν μια κι έξω “αν τους μπεις στο μάτι”. Τραγική ειρωνεία… και οι δύο “εθνάρχες” Ελλάδας και Κύπρου, είχαν ακριβώς τα ίδια χούγια.

Γι’αυτο άλλωστε ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ο περίφημος “Φάκελος της Κύπρου” και δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ.

Αλήθεια γιατί δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στη χώρα μας ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ που μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί ένα γνωστό ιστορικό κανάλι;

Παρακάτω θα δείτε ένα στιγμιότυπο απο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε αυτή την βρώμικη ζωή του Μακάριου, φυσικά δεν υπάρχει ελληνική μετάφραση, ακόμα κι όταν πρόκειται για το History Channel! 

Πόσο μακριά στο παρελθόν φτάνουν οι αποκαλύψεις της Annie Alexui;

Η ιστορία της Άννυ είναι γνωστή για όσους ενδιαφέρθηκαν να την μάθουν, πολλοί είναι αυτοί που δεν τολμούν να αγγίξουν το θέμα. Δεν είναι λίγο άλλωστε να γκρεμίζονται μπρος στα μάτια σου όλα τα παραμύθια που δημιούργησε η αντιπολίτευση και να κλονίζονται τα θεμέλια της ιστορίας.

Η οικογένεια της Άννυ όπως έχει πει η ίδια ανήκε στο περίγυρο του Μακάριου, η οικογένεια της μητέρας της και του πατέρα της (πρώην αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της Κύπρου), ήταν αυτές που βοήθησαν τον Μακάριο να γίνει πρόεδρος της Μεγαλόνησου. Η Άννυ συνεχίζει και σήμερα τις καταγγελίες της, λαμβάνοντας δεκάδες μαρτυρίες που απηχούν σε εκείνη την βρώμικη εποχή.