Απόκρυφη ελληνική ιστορία: Το θαύμα της ανάληψης του Απολλώνιου Τυανέα.

Σε μεγάλα γηρατειά κοντά στα εκατό, πραγματοποιείται το μέγα γεγονός της ανάληψης του Απολλώνιου, το δρώμενο στην Κρήτη καθόλου τυχαία, εκεί δηλαδή όπου όλα ξεκίνησαν, συνετέλεσθησαν πρώτα τα οργανωμένα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, στην μητρίδα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ δύο εκ των τριών κριτών του κάτω κόσμου και συγκεκριμένα στο ιερό σπήλαιο της Δίκτυνας, της πότνιας θηρών, της κυρίας των θηρίων, όχι τυχαία και αυτό περιγράφει πάλι ο Φιλόστρατος:

«Λοιπόν λένε πως πέθανε στην Λίνδο και πως μπήκε στο ιερό της Αθηνάς και εκεί εξαφανίσθηκε. Στην Κρήτη λένε κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι στην Λίνδο ότι δηλαδή ο Απολλώνιος ζούσε στην Κρήτη τότε που τον θαύμαζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ότι πήγε αργά το βράδυ στο ιερό της Δίκτυννας. Το ιερό αυτό φυλάγεται από σκυλιά γιατί μέσα υπάρχουν πολλά πλούτη και λένε οι Κρητες πως τα σκυλιά αυτά είναι το ίδιο άγρια με τις αρκούδες ή οποιοδήποτε άλλο άγριο θηρίο.

Όμως όταν πλησίασε ο Απολλώνιος, δεν γαύγισαν καθόλου, αντίθετα, τον πλησίασαν κουνώντας την ουρά, έτσι όπως δεν έκαναν ούτε σε κάποιον πολύ γνωστό. Οι φύλακες του Ιερού τον συνέλαβαν με την κατηγορία πως είναι μάγος και ληστής και τον έδεσαν λέγοντας πως έρριξε στα σκυλιά λίγο κρέας και σώπασαν. Ο Απολλώνιος τα μεσάνυχτα λύθηκε, φώναξε αυτούς που τον είχαν δέσει για να τον δουν, έτρεξε προς τις πόρτες του ιερού που άνοιξαν διάπλατα και έκλεισαν μόλις βγήκε, όπως ήταν κλεισμένες προηγουμένως, και ακουστήκαν παρθένες που τραγουδούσαν το έξης τραγούδι: «Πορεύσου από την γη, πορεύσου στον ουρανό, πορεύσου», δηλαδή ανέβα πάνω από τη γη» ΒΙΒΛΙΟ Θ»΄ ΚΕΦ. XXX

Μετά την ανάληψη του Απολλώνιου πολλές συζητήσεις εγένοντο σχετικά με το απίστευτο γεγονός της αναλήψεως του. Πολλοί δεν το πίστευαν και πεισματικά αρνούντο ότι συνέβη. Μία τέτοια περίπτωση μας περιγράφει και ο Φιλόστρατος ότι συνέβη στα Τύανα αρκετό καιρό μετά όταν: «Είχε πάει στα Τύανα ένας θρασύς νέος, έτοιμος για φιλονικία και χωρίς διάθεση να παραδεχθεί την αλήθεια. ο Απολλώνιος είχε ήδη φύγει από τους ανθρώπους, ωστόσο όλοι εξακολουθούσαν να είναι έκπληκτοι για την μεταβολή της φύσης του, κανείς όμως δεν τολμούσε να πει πως δεν είναι αθάνατος.

Γι’ αυτό και οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν την ψυχή, γιατί ήταν εκεί και πολλοί νέοι πού είχαν έφεση προς την σοφία. Ο νέος όμως περί ου ο λόγος, δεν συμφωνούσε καθόλου με την αθανασία της ψυχής και είπε: «Εγώ, φίλοι, εδώ και δέκα μήνες σχεδόν παρακαλώ τον Απολλώνιο να μου αποκάλυψη την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, όμως είναι τόσο νεκρός που δεν μ’ ακούει που τον παρακαλώ ούτε με πείθει για την αθανασία του».

«Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;»

«Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην Δύναμη. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα.

Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα κατανοήσεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια αξιοσύνης, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες. Τάφο ή κενοτάφιο τους ανδρός δεν είδα πουθενά, παρ’ όλο που επισκέφτηκα το μεγαλύτερο τμήμα της γης. Παντού λέγονται ιστορίες παράδοξες που μιλούν για την θεϊκή φύση του. Στο ιερό του στα Τύανα γίνονται τελετές που ταιριάζουν σε βασιλιάδες γιατί ακόμα και αυτοί τον θεωρούσαν άξιο να τιμάται με τον τρόπο που τιμώνται οι ίδιοι» (ΒΙΒΛΙΟ Θ΄, Κεφ. ΧΧΧΙ)

Όχι στην υποταγή, υπακοή και δουλικότητα.

Ο Απολλώνιος δεν έψαχνε για πιστούς, ούτε ζητούσε να τον ακολουθήσουν. Μέχρι και οι φιλόσοφοι -ειδικά οι χριστιανοί-αποσιώπησαν ή διαστρέβλωσαν τον βίο του. Όσοι είχαν την ανάγκη του τον πλησίαζαν ενώ αυτοί οι ίδιοι αργότερα τάσσονταν με τους διώχτες του, (τι πρωτότυπο!!!). Η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του ιερατείου της Ιουδαϊκής εκκλησίας και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία, όπως κάθε παρασιτικός που σέβεται τον εαυτό του. Η χριστιανική εκκλησία ανακοίνωσε ως θανάσιμη αμαρτία την ανάγνωση, την αναφορά ή τον ψίθυρο οποιασδήποτε ιδέας ή συγγράμματος γύρω από δράση του Τυανέα. Ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. (sic)

Το 325 μ.κ.ε. με την 1η οικουμενική σύνοδο, ο Μέγας Κωνσταντίνος αποφάσισε να παραχαράξει την ιστορία αντιγράφοντας τον βίο του Τυανέα στο πρόσωπο ενός σούπερ υπερφυσικού Σωτήρα, του Γιαχβέ. Ευτυχώς που διεσώθη για 1.000+ χρόνια από άραβες το πιο απαγορευμένο βιβλίο «ο βίος του Τυανέα» γραμμένο από τον βιογράφο Φιλόστρατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των παπικών σταυροφόρων. Όπου το βρουν να το καταστρέψουν.

Ο Απολλώνιος κήρυττε

«Κανένας δεν έχει την ανάγκη της πίστης των ανθρώπων, ούτε να εμπλέκεται με ασήμαντα πράγματα. Ο παρόν κόσμος είναι μια φυλακή αυταπάτης από την οποία πρέπει να ελευθερωθεί η ψυχή του ανθρώπου ώστε να ανέλθει πορεία. Κάθε ον οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την δική του ύπαρξη».

Οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν για τα διοικητικά τους θέματα (Τίτος, Βεσπασιανός, Αυρηλιανός κ.αλλ.). Η Αυτοκράτειρα Δόμνα Ιουλία με τον σύζυγό της εκτίμησαν τόσο την προσφορά του Τυανέα, που έδωσαν εντολή να καταγραφεί ιστορικά το έργο του. Κατά τον Ωριγένη τα απομνημονεύματα που συντάχθηκαν υπό τον Μοιραγένη, ήταν αυθεντικά και κάποια φέρανε την υπογραφή του Απολλώνιου.

Η επιρροή του Τυανέα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οι άλλοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να τον οικειοποιηθούν, του καταλόγιζαν συνωμοτικές τάσεις. Ποτέ δεν ζήτησε ισχύ ούτε έπαιρνε ανταλλάγματα για οτιδήποτε πρόσφερε. Αργότερα και μόνο το όνομά του να έλεγε κάποιος, έμπαινε στο στόχαστρο της βδελυρής ιεράς εξέτασης και των σαδιστικών βασανιστηρίων της.

Τ’ αληθινά θαύματα που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν δυστηχία στη νεοσύστατη τότε Χριστιανική Εκκλησία. Ο Ιουστίνος είπε. «Πώς γίνεται και η Δύναμη του Απολλώνιου έχει ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, να αποτρέπουν την μανία των κυμάτων, την σφοδρότητα των ανέμων, τις επιθέσεις των αγρίων ζώων κι ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση, αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα κι αποδεικνύονται σε πραγματικά γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν»!!

Ο Χριστιανισμός κατά του Απολλώνιου

Η αλήθεια, η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του ιερατείου και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία. Η χριστιανική εκκλησία ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. Πιο συγκεκριμένα, οι παρακάτω “Άγιοι” χριστιανοί της εκκλησίας προέβησαν στα εξής:

* Ο “αγιομάρτυρας” Ιουστίνος (100-165 μ.κ.ε.) δια στόματος Κεδρηνού, έλεγε πως ο δαίμονας που κατοικεί στον ανδριάντα του Τυανέα είναι αυτός που τον γκρέμισε κι όχι οι χριστιανοί.

*Ο “άγιος” Τατιανός ο Σύρος (172 μ.κ.ε.) αποκαλεί μάγο και ψεύτη τον Τυανέα. Μισούσε γενικά τους Έλληνες τους οποίους αποκαλούσε ψεύτες και αλαζόνες με μια γελοία θρησκεία, φιλοσοφία και επιστήμη (Τατιανός, προς Έλληνες).

* Ο “άγιος” Αυγουστίνος (354-430 μ.κ.ε.) Έλεγε τον Τυανέα σατανά και μάγο. Ο ίδιος ήταν υπέρ της μαζικής δολοφονίας των αλλόθρησκων ενώ παράλληλα διατηρούσε επικερδείς οίκους ανοχής όπου τον βοηθούσαν να ζει πλουσιοπάροχα.

* Ο “άγιος” Ιερώνυμος (340-420 μ. κ.ε.) γνωστός ως διορθωτής των “ιερών” γραφών έλεγε πως ο Τυανέας έκανε θαύματα με την βοήθεια του Σατανά ως ένα τρίτο τέρας της αποκάλυψης.

Ο Ιερώνυμος είχε αποπλανήσει την 17χρονη Ευστοχία κι αργότερα για να μην εκτεθεί την ανακήρυξε σε αγία η οποία γιορτάζετε κάθε 28 Σεπτ. Σύμφωνα με κριτικές των ίδιων των εκκλησιαστικών πατέρων ήταν απίστευτος πλαστογράφος, μηχανορράφος και συκοφάντης (περί Ιερονύμου ΙΙ).

* Ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστομος ενώ τον θαύμαζε όσο τον μελετούσε και τον θεωρούσε ισάξιο του Σωκράτη, αργότερα τον αποκαλούσε «γόη-απατεώνα» και απαγόρευε να ζυγώνουν το άγαλμά του, γιατί έλεγε ότι μέσα σε αυτό κατοικούσε ένας δαίμονας. Την ίδια εποχή είχε δώσει και εντολή να κλείσει ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο.

* Ο “αγιος” Βασίλειος αποκαλεί τον Απολλώνιο αγύρτη των Τυάνων και τους Έλληνες που εμμένανε στο δωδεκάθεο, βλάσφημους και φρενοβλαβείς.

* Ο “άγιος” Κλήμης ο Αλεξανδρείας (3ος αι. μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα, όργανο του Σατανά και τους εθνικούς χαρακτηρίζει ανθρωπόμορφα-κτήνη, γουρούνια (επιστολή “αγίου” Κυπριανού) και κάθε τι αρχαιοελληνικό έλεγε πως είναι βλασφημία και παράνοια (Κλήμεντος Αλεξανδρείας – Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνες).

* Ο “άγιος” Κύριλλος έλεγε σατανικό τέρας τον Τυανέα. Ο ίδιος ήταν σπουδαίος τοκογλύφος και φοροεισπράκτορας προβαίνοντας σε εξαγορά αμαρτιών λαμβάνοντας κληροδοτήματα.

Κατ’ εντολή του ιδίου και του Μεθοδίου ημών “αγίου” όπως είναι ήδη γνωστό, διαμελίζουν με όστρακα την μέγιστη των φιλοσόφων, αστρονόμο και μαθηματικό, Υπατία την Αλεξανδρινή όπου υπήρξε και η τελευταία βιβλιοθηκάριος της Αλεξάνδρειας. Πολλές από τις καταστροφές που έγιναν εναντίον εθνικών μνημείων από βαρβάρους ήταν υπό την ευγενική αιγίδα της χριστιανικής εκκλησίας η οποία εσύναπτε μυστικές συμφωνίες με αυτούς.

* Ο Αρνόβιος ο πρεσβύτερος (290 μ.κ.ε.) και ο Λακτάνιος (240-320 μ.κ.ε.) δέχονται τα θαύματα του Τυανέα αλλά τα αποδίδουν σε μυστική μαγεία και απόκρυφη επιστήμη κι όχι σε θεία φώτιση.

* Ο “άγιος” Αθανάσιος, γνωστός κι αυτός ως αρχιμάγειρας της πλαστογράφησης των ιερών κειμένων, αποκαλεί τους εθνικούς άθεους και αδαείς (Αθανασίου, περί απολογίας Αρειανών & επιστολή προς Αμμούν) και θεωρεί αξιέπαινη πράξη την εξόντωση κάθε θρησκευτικού αντιπάλου.

* Ο Φίρμικος ο Ματερνός (360 μ.κ.ε.) ήταν δευτεροκλασάτος “άγιος” πατέρας και μέγας υβριστής του Απολλωνίου, εκπρόσωπος της γενοκτονίας κάθε τι ελληνικού, εθνικού και «θύραθεν» στοιχείου. Πρότεινε τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε αρχαιοελληνικού στοιχείου (Φιρμίκου Ματερνού, επιστολή προς Κωνστάντιο).

* Ο Τερτυλλιανός ο απολογητής (160-220 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τον Τυανέα όργανο του Σατανά και στρεφόμενος ο ίδιος κατά του δόγματός του γίνεται αιρεσιάρχης. Αποκαλούσε την αγαλματοποιεία των εθνικών πράξη πορνείας (Τερτυλλιανού, Απολογητικός)

* Ο αρχιμανδρίτης Αντιοχείας Παύλος που έμεινε γνωστός ως λάγνος για τις ερωτικές του επιδόσεις, αποκαλούσε τον Τυανέα αγύρτη-μάγο και επέβαλλε στους χριστιανούς όταν έβγαζε λόγο, να χειροκροτούν χτυπώντας πόδια και χέρια.

* Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος ο Καππαδόκας (361 μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα μάγο και κιβδηλοποιό του Γιαχβέ-Ιησού. Ο ίδιο υπήρξε βιαστής και βασανιστής γυναικών, μονοπωλούσε τις κηδείες και δολοφονούσε τους απογόνους των κληροδοτών της εκκλησίας ώστε να μην εγείρουν περιουσιακές αξιώσεις. Γκρέμιζε αρχαίους ναούς και έκτιζε από πάνω τους εκκλησίες. Οι χριστιανοί τον μίσησαν τόσο που μετά από επάλληλες απόπειρες τον σκότωσαν, τον έκαψαν και πέταξαν στη θάλασσα τη στάχτη του.

* Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Λούκιος (377 μ.κ.ε.), έβριζε ασύστολα τον Τυανέα και κυκλοφορούσε με σωματοφύλακες. Βίαζε τις χριστιανές και όποιες στην συνέχεια τον κατέδιδαν, τις διαπόμπευε δημόσια και τις χτυπούσε.

* Ο Πατριάρχης Φώτιος (820-891 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τις ομιλίες του Τυανέα ως ευαγγελικές παρωδίες (Φωτίου, Μυριόβιβλος).

«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου.

Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, ο όποιος τότε άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». Από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ στους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου.

Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους αιώνες.

Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2.000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1.000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του Πάπα.» Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. [Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας»]

Είναι αμέτρητοι οι εχθροί του Τυανέα κι εδώ σημειώνουμε μόνο τους κυριότερους, απ’ όσες μαρτυρίες έχουν σωθεί. Το οξύμωρο είναι πως των παραπάνω έργα, χρησιμοποιεί η επίσημη επιστήμη της φιλοσοφίας για μελέτη και διατριβές.

Το «Απολλώνιος» είναι η ανώτερη από τις τέσσερεις βαθμίδες μύησης των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων.

Ο Τυανεύς είχε την ικανότητα να γιατρεύει αρρώστους αφού η πρώτη βαθμίδα είναι ‘Ιασώς’ (αυτός που έχει ικανότητα ίασης). Ενώ υπήρξαν παλιότερα και άλλοι «Απολλώνιοι» δεν έγιναν γνωστοί λόγο του άρρητου των μυστηρίων. Ο Τυανεύς από τους τελευταίους μεγάλους Μύστες, έγινε γνωστή η ιδιότητα του λόγο της κρίσης της παλαιάς θρησκείας και του αγώνα που έκανε γι’ αυτή. Στους Απολλώνιους δίνονταν απίστευτες ιδιότητες, άλλωστε είναι πασίγνωστο το περιστατικό σε ρωμαϊκό δικαστήριο όταν εξαφανίστηκε μέσα σε όλους τους παριστάμενους λέγοντας στον δικαστή ότι δεν έχει καμία επιρροή πάνω του. Το ίδιο αναφέρεται και για τον Julius Evola.

Ιούλιος Έβολα «Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του»

O Ιούλιος Έβολα υπήρξε ακέραιος στοχαστής και φιλόσοφος μιας πνευματικής παρακαταθήκης και ενός ηρωικού τρόπου ζωής στα πρότυπα των αρχαίων ευγενών πολεμιστών. Μιας ασκητικής διδασκαλίας, διαχωρισμένης με τον πλέον αυτάρκη τρόπο, από το μη αυθύπαρκτο και αδρανές υλιστικό πνεύμα της σύγχρονης μαζικοποίησης, στρεφόμενης καθαρά προς ένα υπερβατικό κέντρο, έξω και πέρα από την αιτιότητα και την αναγκαιότητα της εξαρτημένης δημιουργίας και καταστροφής. Το πνεύμα ενός Ολύμπιου, Απολλώνιου, αξιακού νου ο οποίος ατάραχος και γαλήνιος φωτίζει σαν ήλιος τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις των απέραντων δημιουργιών και του κύκλου της ζωής.

Σ’ αυτήν την καθοδική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού και τον ξεπεσμό, την οποία ο Έβολα παρομοίωσε με την σκοτεινή εποχή της Ινδουιστικής Κάλι Γιούνγκα, το σιδηρούν γένος του Ησίοδου, αλλά και ως το Λυκόφως των Θεών, παρέθεσε ένα πλήθος «υπερβατικών σημείων αναφοράς» προτείνοντας στην ουσία τόσο το δρόμο της ατομικής δράσης, όσο και τον δρόμο της ανάτασης, ψυχικής και σωματικής.

Σκοπός του ήταν η αφύπνιση και η απελευθέρωση της ενεργητικής-αιθαρικής αρχής του ανθρώπου και το Κβαντικό άλμα αυτού προς το εσωτερικό του κέντρο, το Απειρο, την Ενωση. Στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται το πρόβλημα του «απαραβίαστου της ύπαρξης» το Είναι, η Ψυχή, το ΑΤΜΗΝ, πρόσωπο με πρόσωπο και σε αέανη αντιπαράθεση, με το αδηφάγο κι ακόρεστο Γίγνεσθαι, το Εγώ, που μας περιβάλλει.

«Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του, δεν υπάρχει κανένας άλλος άρχοντας και με το να κυριεύσεις τον εαυτό σου θα έχεις έναν αφέντη όμοια του οποίου είναι δύσκολο να βρεις» Julius Evola

Ο Νίτσε, είχε το ψυχικό σθένος να τους πετάξει κατάμουτρα: «Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά. Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας. Το σκότος του Χριστιανισμού, έσβησε το Αρχαίο Ελληνικό Φως».

Μάρκος Αυρήλιος «Τα Εις Εαυτόν» «Από τον Απολλώνιο έμαθα την ανεξαρτησία του πνεύματος και την απόλυτη επιφύλαξη έναντι της τύχης. Και να μην στρέφω πουθενά αλλού την προσοχή μου, ούτε για λίγο, εκτός από τον λόγο, να είμαι πάντοτε σταθερός και στους δυνατούς περιοδικούς πόνους και στον θάνατο του τέκνου και στις μακροχρόνιες ασθένειες, και να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, σαν να βλέπω, ότι μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να είναι άλλοτε πολύ δραστήριος και άλλοτε νωθρός. Και να μην αγανακτώ όταν πρόκειται να εξηγήσω κάτι και να μπορώ να αντιμετωπίζω άνθρωπο που θεωρεί πολύ μικρότερη από τα δικά του προτερήματα την εμπειρία και την ευφυΐα την σχετική με την διατύπωση θεωριών και να ξέρω πώς πρέπει να αξιολογώ την φαινομενική ευγένεια των φίλων μου χωρίς να υποχρεώνομαι υπερβολικά γι’ αυτήν, αλλά ούτε και να την προσπερνώ με αναισθησία»

Το ασήμαντο γεγονός ότι ο Βουδισμός και ο Πλατωνισμός προηγούνται του χριστιανισμού και οι Βέδες είχαν ήδη εκφυλιστεί στον Βραχμανισμό πριν την εποχή του Μωυσή, δεν κάνει κάποια διαφορά. Το ίδιο για τον Απολλώνιο από τα Τύανα. Μολονότι οι θαυματουργικές του ικανότητες δεν μπορούσαν ν’ αμφισβητηθούν χάρη στην μαρτυρία των αυτοκρατόρων, των δικαστηρίων τους και των πληθυσμών αρκετών πόλεων και μολονότι λίγοι εξ αυτών είχαν ακούσει για τον Ναζαρηνό «προφήτη» του οποίου τα «θαύματα» είχαν δει μόνον μερικοί δικοί του απόστολοι, οι προσωπικότητες των οποίων παραμένουν μέχρι σήμερα ιστορικό πρόβλημα, παρ’ όλα αυτά ο Απολλώνιος -κατά τους χριστιανούς- πρέπει να γίνεται αποδεκτός ως ο ‘μυητής’ του Χριστού».

Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεὺς ἐν Ρόδῳ

Γιὰ τὴν ἁρμόζουσα παίδευσι κι ἀγωγὴ

ὁ Ἀπολλώνιος ὁμιλοῦσε μ᾿ ἕναν

νέον ποὺ ἔκτιζε πολυτελῆ

οἰκίαν ἐν Pόδῳ. «Ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν»

εἶπεν ὁ Τυανεὺς στὸ τέλος «παρελθὼν

πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ

ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ

ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»

Τὸ «κεραμεοῦν» καὶ «φαῦλον»· τὸ σιχαμερό:

ποὺ κιόλας μερικοὺς (χωρὶς προπόνησι ἀρκετὴ)

ἀγυρτικῶς ἐξαπατᾶ. Τὸ κεραμεοῦν καὶ φαῦλον.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης αξιοποιεί στο ποίημά του το κάτω απόσπασμα από το έργο του Φιλόστρατου, προκειμένου να τονίσει την επιζήμια τάση των ανθρώπων να παρασύρονται από την επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων, αδιαφορώντας τελικά για τα πιο ουσιώδη και τα πιο δυσεπίτευκτα. Εντυπωσιάζονται από το επιδεικτικό και το υπερφίαλο, έστω κι αν στερείται περιεχομένου∙ δίνουν μεγαλύτερη σημασία στα χρήματα και στα υλικά αγαθά, παρά στην παιδεία και τη συγκροτημένη προσωπικότητα ενός ατόμου. Παραμένουν εν τέλει ευάλωτοι σε ό,τι συνδέεται με τον πλούτο ή την κοινωνική θέση ενός ατόμου, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως ό,τι έχει πραγματική σημασία δεν βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου, αλλά στην εσωτερική του ποιότητα.

Ο ποιητής για να δημιουργήσει μια δραστικότερη εντύπωση παραλείπει τα επιμέρους στοιχεία του διαλόγου ανάμεσα στον Απολλώνιο και τον ευκατάστατο νέο. Θέμα της συζήτησής τους είναι η κατάλληλη παιδεία και αγωγή ενός ανθρώπου, ενώ αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση δίνει το πολυτελές σπίτι το οποίο χτίζει ο νεαρός στη Ρόδο. Η επιθυμία του νέου να ξοδέψει πολλά χρήματα για να φτιάξει ένα πολυτελές σπίτι, που κύριο σκοπό του έχει να τραβά την προσοχή των άλλων και να δηλώνει τον υλικό πλούτο του ιδιοκτήτη του, προκαλεί την εύλογη αντίδραση του φιλοσόφου. Είναι το ζητούμενο για τους ανθρώπους ο εντυπωσιασμός και η επίδειξη ενώ η περί-ουσία βρίσκεται κάπου άλλου.

Φιλόστρατος, Τα ἐς τον Τυανέα Ἀπολλώνιον

Ἐτύγχανέ τι καὶ μειράκιον νεόπλουτόν τε καὶ ἀπαίδευτον οἰκοδομούμενον οἰκίαν τινὰ ἐν τῇ Ῥόδῳ καὶ ξυμφέρον ἐς αὐτὴν γραφάς τε ποικίλας καὶ λίθους ἐξ ἁπάντων ἐθνῶν. ἤρετο οὖν αὐτό, ὁπόσα χρήματα εἴη ἐς διδασκάλους τε καὶ παιδείαν ἀνηλωκός· ὁ δὲ «οὐδὲ δραχμήν» εἶπεν. «ἐς δὲ τὴν οἰκίαν πόσα;» «δώδεκα» ἔφη «τάλαντα, προσαναλώσαιμι δ᾽ ἂν καὶ ἕτερα τοσαῦτα». «τί δ᾽» εἶπεν «ἡ οἰκία βούλεταί σοι;» «δίαιτα» ἔφη «λαμπρὰ ἔσται τῷ σώματι, καὶ γὰρ δρόμοι ἐν αὐτῇ καὶ ἄλση καὶ ὀλίγα ἐς ἀγορὰν βαδιοῦμαι καὶ προσεροῦσί με οἱ ἐσιόντες ἥδιον, ὥσπερ ἐς ἱερὸν φοιτῶντες.» «ζηλωτότεροι δὲ» εἶπεν «οἱ ἄνθρωποι πότερον δι᾽ αὐτούς εἰσιν ἢ διὰ τὰ περὶ αὐτοὺς ὄντα;» «διὰ τὸν πλοῦτον», εἶπε, «τὰ γὰρ χρήματα πλεῖστον ἰσχύει». «χρημάτων δ᾽», ἔφη «ὦ μειράκιον, ἀμείνων φύλαξ πότερον ὁ πεπαιδευμένος ἔσται ἢ ὁ ἀπαίδευτος;» ἐπεὶ δὲ ἐσιώπησε, «δοκεῖς μοι», εἶπε «μειράκιον, οὐ σὺ τὴν οἰκίαν, ἀλλὰ σὲ ἡ οἰκία κεκτῆσθαι. ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν παρελθὼν πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»

*

Συνέβη επίσης τότε ένας νεόπλουτος και απαίδευτος νεαρός να χτίζει σπίτι στη Ρόδο και να συγκεντρώνει για το σκοπό αυτό πολύχρωμους ζωγραφικούς πίνακες και λίθους από όλες τις χώρες. Τον ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος πόσα χρήματα είχε ξοδέψει για δασκάλους και μόρφωση. «Ούτε δραχμή» απάντησε. «Και για το σπίτι πόσα;» «Δώδεκα τάλαντα και αν χρειαστεί, θα ξοδέψω άλλα τόσα». «Σε τι θα σου είναι χρήσιμο το σπίτι;» ρώτησε. «Θα είναι εξαιρετικό μέρος για τη σωματική μου άσκηση, γιατί έχει μέσα και περιστύλια για περίπατο και άλση, έτσι που λίγες φορές θα χρειάζεται να πηγαίνω στην αγορά· οι άνθρωποι πάλι που θα έρχονται μέσα θα μου μιλούν με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, σαν να επισκέπτονται ένα ιερό.»

«Οι άνθρωποι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «εκτιμώνται πιο πολύ γι’ αυτό που είναι οι ίδιοι ή για τα υπάρχοντά τους;» «Για τα πλούτη τους» απάντησε, «γιατί αυτά έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη». «Και για τα υπάρχοντα, νεαρέ, ποιος είναι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «πιο ικανός φύλακας, ο πεπαιδευμένος ή ο απαίδευτος;» Επειδή εκείνος δεν απάντησε, «Μου δίνεις» είπε, «την εντύπωση, νεαρέ, πως δεν ανήκει το σπίτι σε εσένα, αλλά εσύ στο σπίτι. Όσο για μένα, αν πήγαινα σε ένα ιερό, με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα έβλεπα σε ένα, έστω και μικρό ιερό άγαλμα χρυσελεφάντινο παρά σε μεγάλο άγαλμα πήλινο και ευτελές».

Από Ελισάβετ Γκαραγκάνη Ρόμπερτσον