Η υποκρισία της πολιτικής ορθότητας και η ανωτερότητα των πράξεων έναντι των λόγων.

Η διάνοια που τόσο εξυμνούμε στις δυτικές κοινωνίες, από μόνη της είναι κενή, ένα τίποτα. Ακόμα χειρότερα, αν χρησιμοποιείται κακοπροαίρετα για προπαγάνδα είναι και θλιβερή. Σήμερα, η κοινωνία μας εκθειάζει αυτούς που μιλούν εύγλωττα, που γράφουν βαθυστόχαστα ή που κερδίζουν την προσοχή με τη ρητορική τους. Οι πολιτικοί και οι επικοινωνιολόγοι τους το γνωρίζουν πολύ καλά, πως οι δυτικοί άνθρωποι ψηφίζουν με γνώμονα τις υποσχέσεις και την ρητορική των πολιτικών.

Το ίδιο συμβαίνει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα λόγια ανταμείβονται με προβολές, ενώ οι πράξεις συχνά περνούν απαρατήρητες. Ένας λαμπρός νους που μένει ακίνητος, είναι χειρότερος απο έναν άνθρωπο με μέσο δείκτη ευφυίας που αγωνίζεται να τηρήσει τις αρχές του. Αυτό ο δυτικός άνθρωπος αδυνατεί να το αντιληφθεί γιατί έχει μείνει στην επιφάνεια και το περιτύλιγμα, αυτό δεν έχει να κάνει με την χαμηλή αντίληψη αλλά με το κενό αξιών το οποίο μεγάλωσε.

Η ιαπωνική κουλτούρα για παράδειγμα, στοχεύει βαθιά στην ανωτερότητα της πράξης, μέσα από την παράδοση. Ο γιαπωνέζος ήρωας, Μιναμότο νο Γιοσιτσούνε, δεν θαυμάζετε για τη νίκη, αλλά για την αφοσίωση σε υψηλές αξίες: την τιμή (meiyo), το καθήκον (giri) και τη δικαιοσύνη (seigi). Η ιαπωνική κουλτούρα, μέσα από την παράδοση, αποδεικνύει ότι οι ανώτατες αξίες υπάρχουν μόνο μέσω της πράξης.

Η ανωτερότητα των πράξεων έναντι των λόγων, σε έναν κόσμο που εξυμνεί τη θεωρία

Ο φιλόσοφος για παράδειγμα στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, είναι κατώτερος απο τον ήρωα: ζει στον κόσμο των ιδεών. Αναλύει, στοχάζεται, χτίζει συστήματα σκέψης που φωτίζουν την ανθρώπινη εμπειρία. Ο φιλόσοφος μπορεί να περιγράψει το θάρρος, να αναλύσει τη δικαιοσύνη, να ορίσει το καλό, αλλά σπάνια καλείται να τα ενσαρκώσει. Η θεωρία, όσο πολύτιμη κι αν είναι, παραμένει ένα σχέδιο, ένας χάρτης – όχι ο προορισμός.

Ο ήρωας αντίθετα, είναι η ζωντανή απόδειξη της θεωρίας. Είναι ο άνθρωπος που, όταν ο κίνδυνος καλεί, δεν διστάζει να μετατρέπει τις ιδέες σε πράξεις. Δεν αρκείται στο να συζητά για το θάρρος – συνήθως δεν το κάνει καν. Δεν αναλύει τη θυσία – την κάνει πράξη. Η πράξη του είναι η στιγμή που η θεωρία παίρνει σάρκα και οστά.

Η μάστιγα της δυτικής κοινωνίας.

Στη Δύση, η κοινωνία ανταμείβει αυτούς που μιλούν «σωστά» αντί αυτούς που πράττουν σωστά. Ένας διανοούμενος που επιλέγει τις λέξεις του για να αποφύγει την κριτική θεωρείται ανώτερος από κάποιον που, με τις πράξεις του, προκαλεί την τάξη για χάρη της δικαιοσύνης. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως βαθιά συστημικό και υποκριτικό.

Η τυραννία των λόγων φτάνει στο απόγειό της όταν η διάνοια χρησιμοποιείται όχι για να φωτίσει, αλλά για να χειραγωγήσει. Η πολιτική ορθότητα καλύπτει την υποκρισία, επιτρέποντας σε ιδέες που ακούγονται «ηθικές» να κρύβουν ανέντιμες προθέσεις. Αυτή η υποκρισία είναι μια σύγχρονη μάστιγα που υποτάσσει τις ανώτατες αξίες στην ευκολία των λέξεων. Ενώ ο ήρωας δρα, ρισκάροντας τη ζωή του για την ελευθερία ή την τιμή, η πολιτική ορθότητα απαιτεί σιωπή ή συμμόρφωση, καταπνίγοντας την ειλικρίνεια που απαιτεί η αληθινή δράση.

Η θεωρία, χωρίς την πράξη, είναι σαν φωτιά που δεν ζεσταίνει, ένα σχέδιο χωρίς εκτέλεση.

Σε έναν κόσμο όπου η σιωπή συχνά λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας για τους αδύναμους, οι δυνατοί επιλέγουν το αντίθετο. Η φίλη μου η Άννη Alexui επέλεξε το αντίθετο: να σπάσει τα δεσμά της σιωπής με θάρρος και επιμονή. Έχει μετατρέψει τις προσωπικές της εμπειρίες σε εργαλείο μάχης κατά των σκοτεινών πλευρών της κοινωνίας. Και σε αυτή τη διαδικασία, αξίζει να γίνει το πρότυπο για όσους αναζητούν δύναμη μέσα από την αλήθεια των πράξεων κι όχι της θεωρίας.

Η Άννη Alexui δεν ξεκίνησε ως δημόσιο πρόσωπο, αντίθετα τα έβαλε με δημόσια πρόσωπα, οι οποίοι ακόμα και σήμερα χαίρουν τιμές επειδή χρησιμοποιούν την ψευτοηθική της πολιτικής ορθότητας. Παρουσιάζουν τους εαυτούς τους είτε ως καλούς πατριώτες, είτε σωστούς θρησκευόμενους. Ακόμα και σήμερα θα βρεις αφιερώματα και συνεντεύξεις τους στα Κυπριακά μέσα. Αντίθετα, η Άννη δέχεται κριτική όχι για τις μαρτυρίες της, αφού όσα λέει μπορεί και τα αποδεικνύει αλλά για τα τατουαζ της ή για… τα κωλοδάχτυλα.

Παρά τα εμπόδια, η Άννη συνεχίζει από το προφίλ της, όπου γυναίκες και θύματα μοιράζονται παρόμοιες ιστορίες, αποκαλύπτοντας πώς η αστυνομία της Πάφου ενημερώνει δράστες βιασμών. Περιγράφει πώς οι γονείς της την κακοποίησαν, μετατρέποντας το οικογενειακό τραύμα σε δημόσιο κατηγορητήριο κατά της αιμομιξίας και της παιδεραστίας στην Κύπρο – φαινόμενα που έχουν γίνει “παράδοση” σε ορισμένους κύκλους.

Αυτές οι ιστορίες δεν είναι μεμονωμένες. Σύμφωνα και με άλλες μαρτυρίες, η Κύπρος λειτουργεί ως κόμβος trafficking, με εμπλοκή πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών – μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από τις απειλές που δέχεται καθημερινά. Στα social media, οι followers της – από Κύπρο μέχρι Ελλάδα – μιλούν για “έναν άλλο κόσμο πίσω από αυτό που ζούμε”, βλέποντας σε εκείνη ένα σύμβολο ελπίδας.

Στα social media, οι influencers προβάλλουν έναν «τέλειο» τρόπο ζωής με προσεγμένες φωτογραφίες για να διαφημίσουν ένα προϊόν, συχνά αυτό το προϊόν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Αντίθετα ένας whistleblower που στα ελληνικά μεταφράζεται ως: “μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος” έχει λιγότερες προβολές από τον πρώτο. Το κοινό καταναλώνει τις εικόνες, δίνοντας προτεραιότητα στο ψεύτικο και λιγότερο στις πράξεις που υποστηρίζουν τα λόγια. Αυτή η εμμονή με το περιτύλιγμα ενισχύει μια κουλτούρα συγκάλυψης όπου η οπτική εντύπωση κυριαρχεί, σε βάρος της ουσιαστικής δράσης.

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον Costantijn που μέσα από τα γραπτά μου, κατάλαβε περισσότερα από ό,τι μπόρεσα να εξηγήσω σε άλλους.