Ο συμβολισμός του θάνατου και της ανάστασης των αρχαίων θεών και η σύνδεση του Διόνυσου με τον Ιησού!

Στις παραδόσεις πολλών λαών στην ιστορία θα βρείτε ένα χαρακτηριστικό που το έχουν τουλάχιστον 25 αρχαίοι θεοί. Αυτό είναι το δράμα του θανάτου αλλά ταυτόχρονα και η λύτρωση της αναστάσεως που συμβαίνει κάθε άνοιξη με τον ερχομό της καρποφορίας της φύσης. 

Πρώτο χαρακτηριστικό όλων αυτών των Θεών είναι ότι, όλοι έχουν γεννηθεί μέσα σε σπήλαια, από παρθένες μητέρες μετά απο την επέμβαση του Θεού. 

Δεύτερο χαρακτηριστικό, αυτών των θεών που θανατώθηκαν και αναστήθηκαν ήταν ο λόγος: Πως το έκαναν για την σωτηρία των ανθρώπων. 

Μόνο στους λαούς της Μεσογείου βρίσκουμε πάνω από 16 τέτοιους θεούς που αφού «πεθάνουν» σε μερικές ημέρες «ανασταίνονται.».

Ο Άγγλος ανατολικολόγος Godfrey Higgins, στο δίτομο έργο του Anacalypsis (1836) κάνει λόγο για δεκαέξι συνολικά εσταυρωμένους Σωτήρες-Θεούς. Τέτοιοι Θεοί είναι οι Ινδοί  θεοί  Κρίσνα και Βούδα Σακία και οι σταυρωμένοι: Ταμμούζ της Συρίας, Βιτόμπα του Τελιγκονέζε, Ιάω του Νεπάλ, Χεσούς των Κελτών Δρυιδών, Κετσακοάλτ του Μεξικό, Κουιρίνους της Ρώμης, ο Θούλις της Αιγύπτου, ο Ίντρα του Θιβέτ, ο Άττις της Φρυγίας, ο Κρίτε της Χαλδαίας, ο Μπάλι της ασιατικής Ορίσσα, ο Μίθρας της Περσίας.   

Επίσης ο  αρχαίος Θεός των Ινδιάνων του Μεξικού Κβετζαλκοάτλι, κατέβηκε στη γή, γεννημένος από την Παρθένο Χίμαλμαν για να σώσει με τον μαρτυρικό του θάνατο την ανθρωπότητα από τις αμαρτίες.

Ο Κβετζαλκοάτλι, σταυρώθηκε πάνω σε ένα βουνό μαζί με δύο εγκληματίες, τάφηκε για τρείς ημέρες και ανεστήθη εκ νεκρών, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει σε μία δεύτερη παρουσία του επί γης όπου θα σώσει οριστικά το γένος των ανθρώπων.

Ανάμεσα στους δεκάδες «μαρτυρήσαντες» θεούς για το καλό των ανθρώπων, ξεχωρίζει και ο ύπατος του Σκανδιναβογερμανικού Πανθέου Θεός Όντιν που σταυρώθηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής Yggdrasil (με αποτέλεσμα να πεθάνει και ν’αναστηθεί μετά από 9 ημέρες) για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων τη γνώση των Ρουνών, τον ανθρώπινο λόγο και την προφητική δύναμη.

Ας δούμε όμως και τον Μίθρα που πάνω από 1.000 χρόνια πριν το χριστιανισμό θεωρείτο θεός των φυτών, θεός της γονιμότητας και η λατρεία του ήταν πολύ διαδεδομένη στις χώρες όπου οι άνθρωποι ασχολούνταν με τη γεωργία. Ο Μίθρας ήταν επίσης γιος του θεού και γεννήθηκε σε μία σπηλιά!

Οι οπαδοί του Μίθρα συνήθιζαν το τελετουργικό δείπνο, που προσομοιάζει τον μυστικό δείπνο του Ιησού, στο οποίο έτρωγαν αγιασμένο ψωμί και έπιναν κρασί, κοινωνώντας από το σώμα και το αίμα του. Επίσης, τα πλυσίματα που συνήθιζαν να κάνουν οι λάτρεις του Μίθρα μοιάζουν πάρα πολύ με το χριστιανικό μυστήριο της βάπτισης.

Στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο έχουμε τον Ιδαίο Δία/Φελχανό της Κρήτης που κάθε χρόνο γιορταζόταν ο θάνατος και η ανάστασή του στα Κρητικά μυστήρια, και φύσικα τον Διόνυσο που πεθαίνει σαν Διόνυσος Ζαγρέας για να αναστηθεί σαν Διόνυσος Ελευθερέας, σωτήρας και ελευθερωτής των ώριμων ψυχών όπως και αρκετούς άλλους.

Ο θεός Διόνυσος σχετίζεται και αυτός με την φύση, την γονιμοποίηση και την καρποφορία της. Χάρισε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού.

Οι ομοιότητες του θεού Διόνυσου με τον Ιησού.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «Σωτήρ» και «Θείο Βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σεμέλη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο. Οι γυναίκες-ιέρειες (Μαινάδες/Βάκχες) ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει», ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα».

Σε γλυπτό το οποίο υπάρχει στη Στοά του Αττάλου στην Αγορά των Αθηνών και το οποίο είναι χρονολογημένο του 4ου αιώνος π.Χ. , διακρίνεται μια φάτνη, στην οποίαν υπάρχουν, ο Ερμής ο οποίος παρέδιδε το θείο βρέφος Διόνυσο εις τις Νύμφες κάτω από το βλέμμα του Διός, του Πανός, του Απόλλωνος και της Δήμητρος [πηγή logiosermis ].

Στα Ορφικά μυστήρια κατά την εαρινή ισημερία ο Διόνυσος ο Ζαγρέας πεθαίνει με οδυνηρό θάνατο αφού κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Η Θεά Αθηνά όμως σώζει την καρδιά του, την πηγαίνει στον Δία και εκείνος μεταμορφώνει τον Διόνυσο τον Άνθιο – Ελευθερέα – Λυσία, ο οποίος επιστρέφει στην γη για να διδάξει στους ανθρώπους πώς να απελευθερώσουν την ψυχή τους από τα δεσμά της ύλης.

Ο Διόνυσος σε διάφορες απεικονίσεις απεικονίζεται από τα αρχαία χρόνια με ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι και γεννημένος σε μια φάτνη με ζώα. Ενώ έχουν βρεθεί και αναπαραστάσεις με τον θεό σταυρωμένο σε ένα δέντρο ή σε ένα σταύρο.

Τόσο στα Ορφικά όσο και στα Κορυβαντικά μυστήρια συμπλήρωναν τον εορτασμό με την ωμοφαγία και την οινοποσία, όπου έτσι μεταλάμβαναν το «σώμα και το αίμα» του Θεού Διονύσου. Ο συμβολισμός του συγκεκριμένου εορτασμού ήταν η αναγέννηση του πνευματικού ανθρώπου. Κατόπιν οι Ορφικοί την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο) εόρταζαν την Ανάσταση του Διονύσου ως Διόνυσο Ελευθερέα.

Υπάρχουν πολύ συγγραφείς που έχουν συνδέσει τις ομοιότητες του Διόνυσου με τον Ιησού απο την τραγωδία του Ευριπίδη «Βάκχες». Η παρακάτω περιγραφή προέρχεται από το βιβλίο του Αμερικανού θεολόγου, Dennis MacDonald με τον τίτλο «Το Κατά Διόνυσον Ευαγγέλιον»… Ο MacDonald παίρνει στοιχεία απο την τραγωδία του Ευριπίδη «Βάκχες» και τα συγκρίνει με την ζωή του Ιησού.

Ο συγγραφέας, και καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Iliff στις ΗΠΑ, παραθέτει παραδείγματα, για να τεκμηριώσει τη θέση του, ότι οι Ευαγγελιστές αντέγραψαν τις «Βάκχες» του Ευριπίδη για να δώσουν στον Ιησού τα χαρακτηριστικά του θεού Διόνυσου και να τον παρουσιάσουν ως ικανότερο και σημαντικότερο θεό, ευελπιστώντας πως η αρχαία τραγωδιά θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί όπως έγινε με το 97% των αρχαίων συγγραμάτων.

Στον πρόλογο του Ευριπίδη “Βάκχες” ο Διόνυσος εξιστορεί πως ήρθε ο ίδιος στη Θήβα, έτσι και στον πρόλογο του Ευαγγελίου εξηγείται πώς ο Ιησούς έφτασε θριαμβευτικά στην Ιουδαία και τη Γαλιλαία, αναφέρει ο Αμερικανός θεολόγος σε ένα από τα κεφάλαια.

Το ίδιο το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στην Καινή Διαθήκη μας προκαλεί να κάνουμε μία αντιπαράθεση του Ιησού και του Διονύσου, καθώς ο Ιησούς πιστώνεται με ένα κατεξοχήν διονυσιακό θαύμα στον γάμο της Κανά: τη μετατροπή του νερού σε κρασί και την φράση που αναφέρεται στον Διόνυσο “Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή”. Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν παρουσιάζεται απλά ως ένας “Νέος Διόνυσος αλλα ως κάποιος που έρχεται να αντικαταστήσει τον Διόνυσο”.

Ο βασιλιάς της Θήβας, Πενθέας, που αρνείται τη λατρεία του θεού του κρασιού και του γλεντιού, τον ανακρίνει, όπως οι Φαρισαίοι ανακρίνουν τον Ιησού. Ο Πενθέας ρωτά τον Διόνυσο από πού έφερε τη νέα λατρεία στην Ελλάδα, αντίστοιχα με τους Φαρισαίους που διερωτώνται από πού έρχεται ο Ιησούς.

Ο Πενθέας δεν μεταπείθεται από τα λόγια του Διονύσου και παίρνει την απόφαση να τον σκοτώσει με λιθοβολισμό ή αποκεφαλισμό, όπως και οι Φαρισαίοι που προσπαθούν να λιθοβολήσουν τον Χριστό, συμπληρώνει ο MacDonald.

Ο συγγραφέας εντοπίζει επίσης ομοιότητες των «Βακχών» με τη σκηνή που ο Χριστός οδηγήθηκε στον Πόντιο Πιλάτο, τον Ρωμαίο ηγεμόνα που επικύρωσε την καταδίκη του. «Και από πού και ως πού φέρνεις τις τελετές σου στην Ελλάδα;», ρωτάει ο Πενθέας τον Διόνυσο, όπως ο Πιλάτος ρώτησε τον Ιησού «Πόθεν εἶ σύ;».

Ο Διόνυσος τότε λέει με θυμό στον Πενθέα ότι «δεν ξέρει γιατί ζει, τι πράττει, ποιος είναι», ενώ ο Ιησούς απαντά στον Πιλάτο με έναν παραπλήσιο τρόπο: «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἰ μή ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν».

Τότε σύμφωνα με τον MacDonald, ο Πενθέας φυλακίζει τον Διόνυσο σε σιταποθήκη, αλλά εκείνος σύντομα δραπετεύει. Ο Πιλάτος διατάσσει να σταυρωθεί ο Ιησούς, αλλά απελευθερώνεται από τον τάφο του.

Ο συγγραφέας πιθανόν να έβρισκε και τις υπόλοιπες ομοιότητες, αν δεν επικεντρωνόταν μόνο στο έργο “Βάκχες” του Ευριπίδη αλλα μελετούσε περισσότερο την λατρεία του Διονύσου στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Αριστοφάνης στους βατράχους τοποθετεί τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον κάτω κόσμο από μία λίμνη των Αθηνών, που ονομαζόταν «Λίμναι». Τότε οι άνθρωποι θρηνούσαν κάθε χρόνο την αναχώρηση του Διονύσου. Δηλαδή τον θάνατο του Διονύσου. Κι ενώ η φύση ήταν ήδη ανθισμένη, τα άνθη μαραίνονταν. Αυτό συνέβαινε περίπου την εαρινή ισημερία, όπου ναι μεν η φύση ανθίζει αλλά σε λίγο τα άνθη μαραίνονται για να μετατραπούν σε καρπούς.

Τον θρήνο αυτόν συνόδευαν διάφορες επικλήσεις προς τον Θεό, με συνοδεία σάλπιγγας, με τις οποίες τον παρακαλούσαν να επιστρέψει στον επάνω κόσμο. Η «επιφάνεια», η επάνοδος, η Ανάσταση του Διονύσου εορταζόταν την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο) όπου και τοποθετείται η γενέθλιος ημερομηνία του Θεού παρομοίος όπως και με τον Ιησού. Ενα χαρακτηριστικό του εορτασμού αυτού ήταν ότι ο Διόνυσος επέστρεφε στον επάνω κόσμο με ένα πλοίο. Τότε οι Αρχαίοι Έλληνες εόρταζαν την επάνοδο του Θεού και συγχρόνως την καρποφορία της γης.

Στην Φωκίδα κατά την εποχή του Δευκαλίωνα μετά τον κατακλυσμό υπήρχε η πόλη Πανοπεύς. Οι Πανοπείς κατάγονται από τους Μινύες, την φυλή των Αργοναυτών και ήταν μέτοικοι από τον Ορχομενό. Όταν ήταν βασιλιάς ο Πανοπέας, τον οποίο ο Όμηρος τον αποκαλεί «καλλίχορον», τότε κάθε δύο χρόνια, την Άνοιξη, τελούσαν εορτές προς τιμή του Διονύσου. Από την Αττική και την Βοιωτία ερχόντουσαν οι Θυιάδες και μαζί με τους Βοιωτείς και τους Πανοπείς ανέβαιναν στο Κωρύκειο Άντρο του Παρνασσού. Εκεί τελούσαν την περιφορά του Λικνίτη, του νεκρού Διονύσου, και μετά εόρταζαν με μεγαλοπρέπεια την Ανάσταση του θεού.

Ο θάνατος και η ανάσταση του Άδωνη

Ένας ακόμη Θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται, είναι ο Άδωνις. Τα Αδών(ε)ια ή Αδώνια μυστήρια ήταν ετήσια γιορτή σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη σε όλες σχεδόν τις πόλεις της  Αρχαίας Ελλάδας. Ο θάνατος και η ανάσταση του Άδωνη είχε επίσης σχέση με τον ετήσιο κύκλο της βλάστησης και της καρποφορίας. Η διάρκειά τους ποίκιλλε: αλλού κρατούσαν δυο, τρεις ή και εφτά ημέρες, ενώ δεν εορτάζονταν παντού την ίδια εποχή του έτους.

Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες. Οι γυναίκες, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του. Το ομοίωμα του Άδωνη το άλειφαν με μύρο και το έντυναν με λευκά ρούχα. Στο τέλος το τύλιγαν σε λευκό σεντόνι, το στεφάνωναν και το στόλιζαν με λουλούδια. Μετά ακολουθούσε ο θρήνος και τέλος το περιέφεραν με επιτάφιο.

Οι γυναίκες με λυμένα μαλλιά και γυμνόστηθες γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους με τη συνοδεία αυλού γίγγρα. Το πρωί της επόμενης μέρας, πετούσαν τα ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια. Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, οι πιστοί γιόρταζαν με χαρά την ανάστασή του (εύρεσις) με χορούς και πλούσια γεύματα. Σε κάποιες περιοχές, γίνονταν και μυήσεις σε μυστήρια του Θεού. Ο Λουκιανός μάλιστα αναφέρει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατα και έπαιρναν μετάληψη.

Η τοποθεσία που η ιουδαϊκή Βίβλος ορίζει ως γενέτειρα του Ιησού, υπήρξε προαιώνιο λατρευτικό κέντρο του Αδώνιδος, το οποίο φιλοξενούσε λαμπρό Ναό ακόμη και επί των χρόνων του αυτοκράτορα Αδριανού.  Ο Αλέξανδρος Λέτσας στο τρίτομο βιβλίο του «Η Μυθολογία Της Γεωργίας», τόμος πρώτος, σελ. 241, κεφάλαιο «Ομοιότης Των Αδώνιδος Κήπων Και Του Επιταφίου Του Θεανθρώπου» σημειώνει ότι η λέξη «Βηθλεέμ» σημαίνει «Οίκος του Άρτου», δηλαδή οίκος του Θεού του σίτου Αδώνιδος.

Ορφέας ο Βακχικός εσταυρωμένος

Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος, λαθεμένα κάποιοι το παρομοιάζουν με άγκυρα. Καθώς ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί.

Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Ωστόσο σημειώστε πως ο εσταυρωμένος Ιησούς δεν εμφανίζεται ως σύμβολο του Χριστιανισμού πριν τον Μεσαίωνα. Δεν υπαρχει καμιά απεικόνηση του Ιησού ως εσταυρωμένο μέχρι τον 5ο αιώνα.

Ο Ορφεύς Βακχικός Σταυρωμένος στον σφραγιδόλιθο, εμφανίζει εγχάρακτη την μορφή του Διόνυσου ως σταυρωμένο άνθρωπο που ακουμπά πάνω σ’ ένα V. Στην κορυφή του σταυρού έχει την Ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια. Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, το V είναι ένα από τα αρχαία σύμβολα του Θείου θηλυκού, που παραπέμπει στην μήτρα που γεννά.

Παραπέμπει ευθέως στην Αειπάρθενο Άρτεμις, ως θεάς προστάτιδας της γονιμότητας. Επίσης στην παρθένο Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου. Πιθανόν δε να υπομνηματίζει και τη στενή σχέση της Άρτεμης με το γάμο και την προστάτιδά του, τη θεά Αφροδίτη, όπως τούτο υποδηλώνουν τα ευρήματα των αγγείων που βρέθηκαν στο ιερό της Αρτέμιδος Μουνιχίας που σχετίζονται με τις γαμήλιες τελετές.

Η συνύπαρξη του Εσταυρωμένου Διόνυσου και της Άρτεμης στον σφραγιδόλιθο από αιματίτη, με την παρουσία της Άρτεμης – Εκάτης να εκδηλώνεται με την Ημισέληνο και τα 7 αστέρια πάνω από τον εσταυρωμένο Διόνυσο, παραπέμπουν ευθέως στη στενή σχέση των Άρτεμις και Διόνυσου, όπως αυτό διαπιστώνεται στην εικονογραφία των αγγείων και κυρίως στους χορούς των νεαρών άρκτων στο ιερό της Μουνιχίας Αρτέμιδος, που είναι ο οργιαστικός – Διονυσιακός χαρακτήρας ορισμένων πτυχών της λατρείας της Αρτέμιδος.

Ο μελετητής της Ορφικής παράδοσης W.K.C. Guthrie στο βιβλίο του «Ο Ορφέας και η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία»- Εκδόσεις Καρδαμίτσα ISBN 960-354-096-X, στις σελίδες 391-404 κάνει μια σύγκριση μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού και παραθέτει σημεία του Ορφισμού τα οποία χρησιμοποίησαν οι Χριστιανοί για να παρουσιάσουν ομοιότητα της θρησκείας τους με τον Ορφισμό.

Αν και ο μύθος του Ορφέα δεν αναφέρει ότι σταυρώθηκε, αλλά ότι σφαγιάστηκε και κατακερματίστηκε από οργισμένες Μαινάδες. Αυτό συμβαίνει γιατί στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα ή Βάκχο Διόνυσο. Ήταν η ομοιότητα των διδαγμάτων και ηθικών αρχών μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού, που οδήγησε σ’ αυτήν την ταύτιση.

Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα. Όμως, κάτι άλλο που αποκτά επιπλέον ενδιαφέρον, είναι η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».

Η ιστορία του φυλαχτού

Κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού της Γερμανίας από τα συμμαχικά στρατεύματα το 1945 το μουσείο υπέστη σοβαρές ζημιές και το φυλακτό έκτοτε αγνοείται. Κατά την πτώση του Γ’ Ράιχ πολλά κειμήλια που κατείχαν τα μουσεία της ναζιστικής Γερμανίας είτε καταστράφηκαν είτε εκλάπησαν από τους συμμάχους και κοσμούν σήμερα ιδιωτικές συλλογές και μουσεία, κυρίως σε Η.Π.Α και Βρετανία.

Φυσικά δεν επρόκειτο για πολιτισμικά μουσειακά εκθέματα του γερμανικού λαού, αλλά για κλεμμένα (κατά την πλειοψηφία) από την περίοδο της κυριαρχίας των ναζί στην Ελλάδα. Το εύρυμα χρονολογήθηκε περί τον 2ο με 3ο μ.Χ αιώνα ενώ αρχικά θεωρήθηκε η πρώτη εγχάρακτη αποτύπωση της σταύρωσης του Χριστού, πολλοί διαφώνησαν καθώς το «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ » παραπέμπει στο Ορφέα Βάκχο.

Συμπεράσματα

Τα ευαγγέλια του Ιησού είναι σε μεγάλο βαθμό αντιγραφές του θεού Διόνυσου και της τραγωδίας του Ευριπίδη Βάκχαι.

Στην ουσία βλέπουμε μια δοξασία η οποία επαναλαμβάνεται. Είναι όλες επηρεασμένες από προηγούμενες θρησκείες, μύθους και δοξασίες που προσαρμόζονται στα δεδομένα κάθε νεότερης θρησκείας και παρουσιάζεται ως κάτι το νέο. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η ανανοηματοδότηση που δίνεται σε ένα γεγονός, δηλαδή η προσαρμογή του μηνύματός του στα νέα δεδομένα. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση της σταύρωσης και ανάστασης του Ιησού.

Η τελευταία αλλα και επικρατέστερη αντιγραφή του Ιησού παραπέμπει στον θεό Διόνυσο όπου μέσα βρίσκουμε ακόμα και λόγια που αναφέρονται και στα δύο πρόσωπα.

Επιγραμματικά: «Επί χιλιάδες χρόνια πριν τον χριστιανισμό, οι Έλληνες λάτρευαν έναν Υιό Θεού. Ο Σωτήρας των γεννήθηκε κι αυτός από μια παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου με μάρτυρες τρεις βοσκούς, μετέτρεψε το νερό σε οίνο, κρεμάστηκε επί ξύλου κι αναστήθηκε το Πάσχα, πρόσφερε το σώμα και το αίμα του ως Θεία Κοινωνία. Δεν ήταν άλλος από τον Διόνυσο τον Ζαγρέα. Οι ελληνικοί μύθοι ξαναγράφτηκαν αιώνες αργότερα στα ευαγγέλια του Ιησού. Για την ύπαρξη του ιστορικού Ιησού δεν υπάρχουν αποδείξεις. Οι πρώτοι χριστιανοί γνώριζαν ότι η ιστορία του Ιησού ήταν μόνο ένας μύθος (αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Οι αλήθειες αυτές αποσιωπήθηκαν με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη παραχάραξη που έγινε στην Ιστορία».

Δείτε ακόμα: Η μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου στην αρχαία Ελλάδα, τα γενέθλια της Θεάς Αθηνάς.